Woensdag 30 maart
Vandaag het grootste deel van de dag doorgebracht in de bibliotheek.
S’avonds voor de verandering maar weer eens de gang naar de BlockBuster gemaakt.
Het is vanaf Laurel vrijwel één lang recht stuk over Guadaloupe naar deze filmverhuurzaak (er zal ongetwijfeld een beter woord zijn voor filmverhuurzaak maar ik kan er momenteel even niet op komen…). Met een beetje geluk de nummer 1 (bus) gepakt. Op deze wijze kan een wandeling langs de bedelende jeugd vermeden. “Do you have some spare change” wordt meestal beantwoord met een “No, sorry dude” waarna wat Nederlandse zinnen volgen van onze kant: “zoek een baan man”, “waar betaal je die piercings van” en “doe wat met je leven”. De reactie van de kant van de jeugd is boegeroep, gesis en enkele krachttermen. Ik heb weinig tot geen medelij met deze mensen. Wanner iemand in merkkleding en met een mobiele telefooon op straat aan het bedelen is klopt er iets niet. “Waar zet je je tegen af...”
De film van vandaag Zatoichi-Shintaro. Een japanse film over een blinde masseur die gedurende de film +/- 300 van het leven beroofd. De oren en neuzen vliegen letterlijk over het scherm. Het geheel is overgoten met een bizar soort humor. Met stip de wree(m)dste film van de afgelopen weken.
Wednesday, March 30, 2005
Tuesday, March 29, 2005
Dinsdag 29 maart - trouble in paradise
Dinsdag 29 maart
De dag doorgebracht in de bibliotheek van de faculteit. Research gedaan voor de papers en een heel eind verdergekomen. steeds meer informatie over de boze buitenwereld.
S’avonds, tijdens het eten, is de tijd aangebroken voor de wekelijkse huisvergadering. De coöps zijn gebouwd op principes van democratie, samenwerking en respect voor elkander.
In potentie de perfecte leefomgeving dus. Maar ook de hemel die Laurel heet kent zijn demonen.
Tijdens de vergaderingen regeren Caesar en Brutus samen met Kaïn en Abel. Een mes in de rug en dan nog een keer flink omdraaien. Natrappen mag. Regels zijn regels, maar sommige regels zijn minder regel dan dat ze uitzondering zijn. Andere regels zijn er blijkbaar alleen voor gemaakt om gebroken te worden. Het stemvee doet ondertussen vrolijk mee. Het is uiterst vermakelijk om te zien hoe de heersers het volk proberen te overtuigen van hun eigen ongelijk. De moties vliegen je links en rechts om de oren. Personen mogen niet persoonlijk worden aangevallen, afbranden is echter de praktijk. De achterkamertjes politiek wordt op alle fronten in gezet. Het stemvolk vindt alles best, zolang er maar meer geld voor voedsel op tafel komt. Het stemvolk weet wat ze wil: brood en spelen. Ik heb me tijdens dit uur kostelijk vermaakt.
Voor vanavond de film: Life of David Gale gehuurd...
De dag doorgebracht in de bibliotheek van de faculteit. Research gedaan voor de papers en een heel eind verdergekomen. steeds meer informatie over de boze buitenwereld.
S’avonds, tijdens het eten, is de tijd aangebroken voor de wekelijkse huisvergadering. De coöps zijn gebouwd op principes van democratie, samenwerking en respect voor elkander.
In potentie de perfecte leefomgeving dus. Maar ook de hemel die Laurel heet kent zijn demonen.
Tijdens de vergaderingen regeren Caesar en Brutus samen met Kaïn en Abel. Een mes in de rug en dan nog een keer flink omdraaien. Natrappen mag. Regels zijn regels, maar sommige regels zijn minder regel dan dat ze uitzondering zijn. Andere regels zijn er blijkbaar alleen voor gemaakt om gebroken te worden. Het stemvee doet ondertussen vrolijk mee. Het is uiterst vermakelijk om te zien hoe de heersers het volk proberen te overtuigen van hun eigen ongelijk. De moties vliegen je links en rechts om de oren. Personen mogen niet persoonlijk worden aangevallen, afbranden is echter de praktijk. De achterkamertjes politiek wordt op alle fronten in gezet. Het stemvolk vindt alles best, zolang er maar meer geld voor voedsel op tafel komt. Het stemvolk weet wat ze wil: brood en spelen. Ik heb me tijdens dit uur kostelijk vermaakt.
Voor vanavond de film: Life of David Gale gehuurd...
Maandag 28 maart - dirty days
Maandag 28 maart
Er zijn dagen geweest die interessanter waren dan deze dag
Er zullen dagen komen die interessanter zijn dan deze dag
Ik heb al teveel woorden vuil gemaakt aan deze dag…
Er zijn dagen geweest die interessanter waren dan deze dag
Er zullen dagen komen die interessanter zijn dan deze dag
Ik heb al teveel woorden vuil gemaakt aan deze dag…
Give up yourself unto the moment
And we gave it time
All eyes are on the clock
But time takes too much time
Please make the waiting stop
Moloko - The time is now
All eyes are on the clock
But time takes too much time
Please make the waiting stop
Moloko - The time is now
Monday, March 28, 2005
Facts
Imprisoning Texans
Total types of felonies: 1,900-plus
Texans who are convicted felons: 1 in 11
Texans currently in prison or on parole: 1 in 20 adults
Cost to build a new 1,000-bed prison: At least $85 million
Cost of operating a new 1,000-bed prison: $20 million a year
Sources: Legislative Budget Board, House and Senate bill analyses, Senate Criminal Justice Committee, House Corrections Committee
Total types of felonies: 1,900-plus
Texans who are convicted felons: 1 in 11
Texans currently in prison or on parole: 1 in 20 adults
Cost to build a new 1,000-bed prison: At least $85 million
Cost of operating a new 1,000-bed prison: $20 million a year
Sources: Legislative Budget Board, House and Senate bill analyses, Senate Criminal Justice Committee, House Corrections Committee
Sunday, March 27, 2005
Zondag 27 maart - Bad Whore Movie night
Zondag 27 maart
Er rust een vloek op de zaterdagen en zondagen in Austin. Het weer is wederom niet om over naar huis te schrijven…
Gelukkig is het paaszondag. Een waar feest! Mevrouw J. een Braziliaanse kenau waar ik stiekem een beetje bang voor ben, heeft samen met een van de karakters uit de boeken van Harry Potter gezorgd voor een gedekte tafel en een paasbeste brunch. Dit alles inclusief kalkoen en grote flessen witte wijn. Daar mijn relatie met grote flessen witte wijn ook al niet om over naar huis te schrijven is, consumeer ik deze druivendrank dan ook met mate.
Enigszins rozig geworden door de beperkte consumptie van de goedkope witte wijn duik ik na de brunch nog even mijn nest in. Daarna is de tijd om te studeren aangebroken.
S’avonds na het eten bij Kerby lane een bad whore movie gekeken. Dit vraagt wellicht om enige uitleg. Enige tijd geleden vroeg Liz (een huisgenote) of ik zin had om op de kamer van Nicole naar een bad horror te kijken. Haar Amerikaanse accent is echter zo sterk dat ik er niets anders van kon maken dan bad whore, wat zoveel betekent als een slechte dame van lichte zeden. Ik heb me meer dan een kwartier lang afgevraagd waarom ik in hemelsnaam met Liz naar een slechte hoer zou willen kijken in de kamer van Nicole…
De term Bad Whore ter indicatie van een slechte horror film is echter wel blijven hangen in het huis. Vanavond wederom bad whore movie night. De film van vandaag: Night of the Creeps.
Twee memorabele quotes:
Detective Cameron: Well, girls, the good news is your dates are here.
Sorority Sister: What's the bad news?
Detective Cameron: They're dead…
Detective Cameron: Corpses that have been dead for twenty-seven years do not
get up and go for a walk by themselves!
Er rust een vloek op de zaterdagen en zondagen in Austin. Het weer is wederom niet om over naar huis te schrijven…
Gelukkig is het paaszondag. Een waar feest! Mevrouw J. een Braziliaanse kenau waar ik stiekem een beetje bang voor ben, heeft samen met een van de karakters uit de boeken van Harry Potter gezorgd voor een gedekte tafel en een paasbeste brunch. Dit alles inclusief kalkoen en grote flessen witte wijn. Daar mijn relatie met grote flessen witte wijn ook al niet om over naar huis te schrijven is, consumeer ik deze druivendrank dan ook met mate.
Enigszins rozig geworden door de beperkte consumptie van de goedkope witte wijn duik ik na de brunch nog even mijn nest in. Daarna is de tijd om te studeren aangebroken.
S’avonds na het eten bij Kerby lane een bad whore movie gekeken. Dit vraagt wellicht om enige uitleg. Enige tijd geleden vroeg Liz (een huisgenote) of ik zin had om op de kamer van Nicole naar een bad horror te kijken. Haar Amerikaanse accent is echter zo sterk dat ik er niets anders van kon maken dan bad whore, wat zoveel betekent als een slechte dame van lichte zeden. Ik heb me meer dan een kwartier lang afgevraagd waarom ik in hemelsnaam met Liz naar een slechte hoer zou willen kijken in de kamer van Nicole…
De term Bad Whore ter indicatie van een slechte horror film is echter wel blijven hangen in het huis. Vanavond wederom bad whore movie night. De film van vandaag: Night of the Creeps.
Twee memorabele quotes:
Detective Cameron: Well, girls, the good news is your dates are here.
Sorority Sister: What's the bad news?
Detective Cameron: They're dead…
Detective Cameron: Corpses that have been dead for twenty-seven years do not
get up and go for a walk by themselves!
Saturday, March 26, 2005
Zaterdag 26 maart - Kwalitatief Uiterst Teleurstellende Dag
de zaterdag kort samengevat:
Koud nat en BORING.
sávonds gekeken naar de BBC film Close your Eyes, een klein lichtpuntje in deze donkere paasdagen...
Koud nat en BORING.
sávonds gekeken naar de BBC film Close your Eyes, een klein lichtpuntje in deze donkere paasdagen...
Friday, March 25, 2005
Vrijdag 25 maart - Zaza's in Zooland
Vrijdag 25 maart
De dag gestart met flinke koppijn. Geen kater, maar de naweeën van de rodeo van gisteravond. Die stomme beesten met hun hooi ook. Ik begrijp het niet, ik begrijp niet waarom mensen wel doorgeëvolueerd zijn en dientengevolge gebruik maken van parket en marmer om de grond mee te bekleden. Zo niet de Koeien. Koeien zijn sinds de geboorte van een timmerman stil blijven staan in hun ontwikkeling. het bewijs: ze gooien nog steeds stro en hooi op de vloer. Als gevolg hiervan zit mijn hoofd totaal verstopt
Stomme beesten, ook in Texas.
De dag brengt verder weinig bijzonders. S’avonds een kleine tornado waarschuwing; het ding (annabel) heeft de grond echter niet geraakt. De bijproducten van de zwevende tornado: wind en een flinke (Texaans flinke) hoosbui. Tezamen verstoren zij de opmars van een legertje zaza’s voor mijn deur. Kakkerlakken zo groot als mijn duim. Het wordt weer warmer weer dus de gezelschapsdiertjes komen uit alle hoeken en gaten gekropen en zij bewegen zich als in groepjes door de straten van Austin.
Had ik al verteld dat ze ook kunnen vliegen? Interessante diertjes…
S'avonds Zoolander gekeken.
"I wasn't like every other kid, you know, who dreams about being an astronaut, I was always more interested in what bark was made out of on a tree. Richard Gere's a real hero of mine. Sting. Sting would be another person who's a hero. The music he's created over the years, I don't really listen to it, but the fact that he's making it, I respect that. I care desperately about what I do. Do I know what product I'm selling? No. Do I know what I'm doing today? No. But I'm here, and I'm gonna give it my best shot."
-Hansel-
De dag gestart met flinke koppijn. Geen kater, maar de naweeën van de rodeo van gisteravond. Die stomme beesten met hun hooi ook. Ik begrijp het niet, ik begrijp niet waarom mensen wel doorgeëvolueerd zijn en dientengevolge gebruik maken van parket en marmer om de grond mee te bekleden. Zo niet de Koeien. Koeien zijn sinds de geboorte van een timmerman stil blijven staan in hun ontwikkeling. het bewijs: ze gooien nog steeds stro en hooi op de vloer. Als gevolg hiervan zit mijn hoofd totaal verstopt
Stomme beesten, ook in Texas.
De dag brengt verder weinig bijzonders. S’avonds een kleine tornado waarschuwing; het ding (annabel) heeft de grond echter niet geraakt. De bijproducten van de zwevende tornado: wind en een flinke (Texaans flinke) hoosbui. Tezamen verstoren zij de opmars van een legertje zaza’s voor mijn deur. Kakkerlakken zo groot als mijn duim. Het wordt weer warmer weer dus de gezelschapsdiertjes komen uit alle hoeken en gaten gekropen en zij bewegen zich als in groepjes door de straten van Austin.
Had ik al verteld dat ze ook kunnen vliegen? Interessante diertjes…
S'avonds Zoolander gekeken.
"I wasn't like every other kid, you know, who dreams about being an astronaut, I was always more interested in what bark was made out of on a tree. Richard Gere's a real hero of mine. Sting. Sting would be another person who's a hero. The music he's created over the years, I don't really listen to it, but the fact that he's making it, I respect that. I care desperately about what I do. Do I know what product I'm selling? No. Do I know what I'm doing today? No. But I'm here, and I'm gonna give it my best shot."
-Hansel-
Thursday, March 24, 2005
Donderdag 24 maart - Yihaaaaaaaaaaaaaaw Amen
Donderdag 24 maart
Texas land van cactussen, woestenij en cowboys. De cactussen heb ik ondertussen wel gezien. De woestijn heb ik mogen ervaren. Maar waar vind je Cowboys…. Op de Rodeo natuurlijk!
Via de contactmevrouw buitenlandse zaken van de Law Faculty hebben we kaarten geregeld voor één ouderwetsche rodeo. De rodeo is ongeveer 20 minuten rijden van het Laurel huis.
We worden gebracht door een Mexicaanse taxichauffeur (voor het gemak Paco genoemd). Paco de taxichauffeur die graag schaakt achter het stuur, weet ons blij te vertellen dat hij in de afgelopen 9 maanden slechts vier ongelukken heeft gehad, en alleen de laatste was niet zijn schuld. Heel fijn Paco…
Heelhuids komen we aan. De rodeo is een hele happening. De Texanen hebben hun mooiste auto’s (liefst verhoogde pick-up trucks met spinningwheels) en cowboyhoeden uit de mottenballen gehaald. Kluivend op varkenspootjes en geroosterde maïskolven genieten zij van al het moois dat deze rodeo hun te bieden heeft.
We laten de kermis links liggen en na een korte wandeling door de stallen met Starwars koekreukelhondkamelen begeven we ons richting de arena. Daar staat ons een waarachtig spektakel van de bovenste plank te wachten. Uiteraard wordt er eerst met z’n allen gebeden, het volkslied wordt gezongen en worden ‘onze’ troepen bedankt in den vreemde bedankt voor hun verrichtingen aldaar. Verder rijdt een jongedame met Amerikaanse vlag rondjes door de Arena… Kippenvel.
Het programma bestaat uit verschillende onderdelen. Waarvan Bullriding verreweg het meest spectaculair is. Er vallen nog net geen doden. Een opmerkelijk programmapuntje is het zogenaamde sheepriding. De Texaanse kleuters zijn nog net te klein om paarden of stieren te bedwingen. Een schaap berijden is dan in ieder geval een goede oefening voor later…
Aansluitend aan het laatste onderdeel een optreden van Kevin Fowler.
Mij zegt het helemaal niets maar de Texanen links van mij gingen helemaal uit hun dak.
Texas land van cactussen, woestenij en cowboys. De cactussen heb ik ondertussen wel gezien. De woestijn heb ik mogen ervaren. Maar waar vind je Cowboys…. Op de Rodeo natuurlijk!
Via de contactmevrouw buitenlandse zaken van de Law Faculty hebben we kaarten geregeld voor één ouderwetsche rodeo. De rodeo is ongeveer 20 minuten rijden van het Laurel huis.
We worden gebracht door een Mexicaanse taxichauffeur (voor het gemak Paco genoemd). Paco de taxichauffeur die graag schaakt achter het stuur, weet ons blij te vertellen dat hij in de afgelopen 9 maanden slechts vier ongelukken heeft gehad, en alleen de laatste was niet zijn schuld. Heel fijn Paco…
Heelhuids komen we aan. De rodeo is een hele happening. De Texanen hebben hun mooiste auto’s (liefst verhoogde pick-up trucks met spinningwheels) en cowboyhoeden uit de mottenballen gehaald. Kluivend op varkenspootjes en geroosterde maïskolven genieten zij van al het moois dat deze rodeo hun te bieden heeft.
We laten de kermis links liggen en na een korte wandeling door de stallen met Starwars koekreukelhondkamelen begeven we ons richting de arena. Daar staat ons een waarachtig spektakel van de bovenste plank te wachten. Uiteraard wordt er eerst met z’n allen gebeden, het volkslied wordt gezongen en worden ‘onze’ troepen bedankt in den vreemde bedankt voor hun verrichtingen aldaar. Verder rijdt een jongedame met Amerikaanse vlag rondjes door de Arena… Kippenvel.
Het programma bestaat uit verschillende onderdelen. Waarvan Bullriding verreweg het meest spectaculair is. Er vallen nog net geen doden. Een opmerkelijk programmapuntje is het zogenaamde sheepriding. De Texaanse kleuters zijn nog net te klein om paarden of stieren te bedwingen. Een schaap berijden is dan in ieder geval een goede oefening voor later…
Aansluitend aan het laatste onderdeel een optreden van Kevin Fowler.
Mij zegt het helemaal niets maar de Texanen links van mij gingen helemaal uit hun dak.
Wednesday, March 23, 2005
Woensdag 23 maart - Correctional Management and the recruitment of potential terrorists in correctional facilities
Woensdag 23 maart
Langzamerhand begin ik meer vat te krijgen op het paper dat ik voor Deitch moet schrijven. De voorlopige werktitel:
Correctional Management and the recruitment of potential terrorists in correctional facilities
(feel free to email me if you have information about this topic)
Meer en meer literatuur komt bovendrijven. Ik heb zowaar twee boeken die inhoudelijk aansluiten op mijn onderwerp.
Het paper (volgens Word is het de,maar ik blijf halsstarrig vasthouden aan het) hoeft slechts 25 pagina’s te tellen. Qua omvang te vergelijken met een kleine scriptie dus.
Ik heb me vandaag voornamelijk beziggehouden met het opzetten van schema’s die beschrijven hoe mijn paper er uit gaat zien. Ik schrijf in mijn hoofd en probeer het dan op papier te knallen. Het denken in het engels gaat me gelukkig wel steeds makkelijker af, dat weekje in de Lower canyons heeft in die zin zeker zin gehad. Morgenochten een afspraak met Deitch om de voortgang te bespreken. Ze zit er bovenop, wat zeker wel prettig werkt.
Verdere hoogtepunten vandaag: het college van Dix en een bezoekje aan de Blockbuster.
De Blockbuster is een videotheek (keten) die op dit moment een geweldige actie heeft lopen; onbeperkt films huren voor slecht 10 dollar deze maand. Ideaal! The Return of the King ligt op dit moment in de dvd speler. Die 10 dollar ga ik volledig uitmelken. Ik zit nu op ongeveer een dollar per film…
Langzamerhand begin ik meer vat te krijgen op het paper dat ik voor Deitch moet schrijven. De voorlopige werktitel:
Correctional Management and the recruitment of potential terrorists in correctional facilities
(feel free to email me if you have information about this topic)
Meer en meer literatuur komt bovendrijven. Ik heb zowaar twee boeken die inhoudelijk aansluiten op mijn onderwerp.
Het paper (volgens Word is het de,maar ik blijf halsstarrig vasthouden aan het) hoeft slechts 25 pagina’s te tellen. Qua omvang te vergelijken met een kleine scriptie dus.
Ik heb me vandaag voornamelijk beziggehouden met het opzetten van schema’s die beschrijven hoe mijn paper er uit gaat zien. Ik schrijf in mijn hoofd en probeer het dan op papier te knallen. Het denken in het engels gaat me gelukkig wel steeds makkelijker af, dat weekje in de Lower canyons heeft in die zin zeker zin gehad. Morgenochten een afspraak met Deitch om de voortgang te bespreken. Ze zit er bovenop, wat zeker wel prettig werkt.
Verdere hoogtepunten vandaag: het college van Dix en een bezoekje aan de Blockbuster.
De Blockbuster is een videotheek (keten) die op dit moment een geweldige actie heeft lopen; onbeperkt films huren voor slecht 10 dollar deze maand. Ideaal! The Return of the King ligt op dit moment in de dvd speler. Die 10 dollar ga ik volledig uitmelken. Ik zit nu op ongeveer een dollar per film…
Comments
Feel free to comment on my posts/photo's. I've opened up the comments for everybody. Please sign with your name!
Tuesday, March 22, 2005
Dinsdag 22 maart - down and off the river
Dinsdag 22 maart
De rivier zit nog in mijn botten. De laatste schrammen beginnen langzaam te verdwijnen. Ik ben zo stom geweest om tijdens de trip geen dagboek bij te houden. Zo af en toe schiet me weer wat te binnen, wat ik hier vervolgens dan maar weer neerpen (zie vorige post). Er zullen me de komende dagen nog wel meer van dit soort fragmenten te binnen schieten.
De wekker van mijn mobiele unit deed vanmorgen keurig zijn werk om kwart voor acht. Eerst college van Dix. Daarna naar Laurel. Ruim twee uur met Jorien aan de telefoon gehangen, veel gepraat ( and I ain't no talker...). Beetje down dagje. S’middags college van Owen. De rest van de avond gestudeerd en literatuur gezocht voor mijn papers.
De rivier zit nog in mijn botten. De laatste schrammen beginnen langzaam te verdwijnen. Ik ben zo stom geweest om tijdens de trip geen dagboek bij te houden. Zo af en toe schiet me weer wat te binnen, wat ik hier vervolgens dan maar weer neerpen (zie vorige post). Er zullen me de komende dagen nog wel meer van dit soort fragmenten te binnen schieten.
De wekker van mijn mobiele unit deed vanmorgen keurig zijn werk om kwart voor acht. Eerst college van Dix. Daarna naar Laurel. Ruim twee uur met Jorien aan de telefoon gehangen, veel gepraat ( and I ain't no talker...). Beetje down dagje. S’middags college van Owen. De rest van de avond gestudeerd en literatuur gezocht voor mijn papers.
Building Dams
Ik heb een steen verlegd
In een rivier op aarde
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten
Ik leverde het bewijs van mijn bestaan
Omdat door het verleggen van die ene steen
De stroom nooit meer die zelfde weg zal gaan
De Rio Grande is een flinke rivier. Door toedoen van een aantal Amerikanen onder leiding van een Freakin Dutchmen zal de stroom van de Rio Grande nooit meer die zelfde weg gaan.
We made a dam!
binnenkort meer foto's van deze onwaarschijnlijke gebeurtenis...
"It's our own afsluitdijk"
-Tanner-
Monday, March 21, 2005
Maandag 21 maart - ...
Maandag 21 maart
Vandaag vroeg opgestaan. Het ritme van de vorige week zit nog in mijn lijf. Ik ben benieuwd of ik dat ritme de komende tijd kan vasthouden. De cultureshock na de rimboe van de canyons is nog niet helemaal verdwenen. De bergen van de canyons zijn veranderd in de flats van de stad Austin. De stilte is niet meer, het geruis van de rivier is vervangen door het geluid van de vele pickup trucks.
Er komt schoon water uit de kraan, bronwater rechtstreeks uit de bergen drinken hoeft niet meer. De douche produceert een stevige warme straal en de wc ziet er erg aantrekkelijk uit, vooral na een week op de honeypot te hebben doorgebracht. Toch mis ik de rust en de stilte van de canyons nu al.
Op de terugweg van de Canyons hebben we half texas doorkruist. Vanwege het instorten van de olieproductie zijn veel dorpen veranderd in spookdorpen, inteelt is op sommige plekken eerder regel dan uitzondering. Overal hangen trots de Amerikaanse en de Texaanse vlaggen naast, onder of boven elkaar. Soms doorkruisen we gebieden die zich verder dan het oog uitstrekken. Kaal als een maanlandschap. Eigendom van een enkeling. Het geheel maakt een desolate en treurige indruk. Hier en daar een bord met "support our troops".
Met het hoofd vol gedachten over de afgelopen week terug naar de realiteit van een Nederlandse student in Austin Texas.
Snel inlezen voor de class van Deitch. Interessante artikelen. Vooral een artikel van Deitch zelf sprak mij erg aan” Thinking Outside the Cell: Prison Reform Litigation and the Vision of Prison Reform”. Het college van vandaag richtte zich voornamelijk op de veranderingen in prison life na de Ruiz case, een rechtzaak die zorgde voor immense veranderingen in de omstandigheden van gevangenen in Texas. Vandaag wederom een gastspreker die veel inside information gaf over het Texaanse gevangenissysteem.
De rest van de dag geconcentreerd op de studie en op het boek “the art of war”, erg interessant. Het is genoeg voor vandaag. Tijd om te gaan slapen.
Vandaag vroeg opgestaan. Het ritme van de vorige week zit nog in mijn lijf. Ik ben benieuwd of ik dat ritme de komende tijd kan vasthouden. De cultureshock na de rimboe van de canyons is nog niet helemaal verdwenen. De bergen van de canyons zijn veranderd in de flats van de stad Austin. De stilte is niet meer, het geruis van de rivier is vervangen door het geluid van de vele pickup trucks.
Er komt schoon water uit de kraan, bronwater rechtstreeks uit de bergen drinken hoeft niet meer. De douche produceert een stevige warme straal en de wc ziet er erg aantrekkelijk uit, vooral na een week op de honeypot te hebben doorgebracht. Toch mis ik de rust en de stilte van de canyons nu al.
Op de terugweg van de Canyons hebben we half texas doorkruist. Vanwege het instorten van de olieproductie zijn veel dorpen veranderd in spookdorpen, inteelt is op sommige plekken eerder regel dan uitzondering. Overal hangen trots de Amerikaanse en de Texaanse vlaggen naast, onder of boven elkaar. Soms doorkruisen we gebieden die zich verder dan het oog uitstrekken. Kaal als een maanlandschap. Eigendom van een enkeling. Het geheel maakt een desolate en treurige indruk. Hier en daar een bord met "support our troops".
Met het hoofd vol gedachten over de afgelopen week terug naar de realiteit van een Nederlandse student in Austin Texas.
Snel inlezen voor de class van Deitch. Interessante artikelen. Vooral een artikel van Deitch zelf sprak mij erg aan” Thinking Outside the Cell: Prison Reform Litigation and the Vision of Prison Reform”. Het college van vandaag richtte zich voornamelijk op de veranderingen in prison life na de Ruiz case, een rechtzaak die zorgde voor immense veranderingen in de omstandigheden van gevangenen in Texas. Vandaag wederom een gastspreker die veel inside information gaf over het Texaanse gevangenissysteem.
De rest van de dag geconcentreerd op de studie en op het boek “the art of war”, erg interessant. Het is genoeg voor vandaag. Tijd om te gaan slapen.
12-20 Maart – Surviving the Lower Canyons
12-20 Maart
Ik ben terug. ( I am back)
On March 12, Mel and I left Laurel house at 4:30 a.m. with all of our stuff packed in dry bags.
Meeting point: the parking lot behind Gregory Gym.
The parking lot is the place where we meet with our two guides; Jill en Pat, and the other members of “the fellowship”: Theresa and Alex (the love couple), Tanner (the Benjamin of the group), Morgan (a professor from the community college in Austin), Nicole and Vivek. We will pick up the other members of our group (Mary “the lady of the river” and Connie, a.k.a the senioritas) along the way.
The drive from Austin to The Lower Canyons takes about 10 hours. After we arrived we got into our canoes to get away before other groups arrived. We canoed for a couple of hours to find a sweet little Nirvana spot to set up our camp.
Setting up the camp is in fact part of the daily routine the rest of the week. Packing out the gear, searching for a sleeping spot, packing out sleeping bags and pads, find a nice place for “the honey pot” (a toilet with a view…), setting up the kitchen. Eat. Sleep. Get up. Pack in, canoe. Lunch. Canoe again. Getting out of the water, packing out the gear and so on.
Almost all the meals were cooked by Pat. Pat is a great cook, the meals were far better then the average meals in Laurel House (except for the Thursdays of course…) Pat was using a Dutch (…) oven when he prepared the meals. The Dutch oven is a nice piece of cooking equipment. The Dutch oven is basically a pan with a lid where you can put coals on to heat up the oven. More information about Dutch ovens can be found at www.idos.com (International Dutch Oven Society…)
I don’t know why, but there are a lot of Dutch called things in The United States. It varies From Dutch pretzels, Dutch chocolate to Double Dutch.
It is difficult to describe the beauty of the lower canyons, I took lots of pictures. The best ones are placed on this blog. I had a great time in the lower canyons.
En nu weer even in het Nederlands…
De afgelopen dagen waren geweldig. Het was iedere dollar waard. Slapen in de buitenlucht, vroeg opstaan, vroeg weer de slaapzak in. Helemaal prima. Behalve het kanoën hebben we ook nog enkele hikes gemaakt in de sidecanyons. Overdag is er vrij weinig dierlijk leven te bekennen. Er zijn echter sporen genoeg. Op dag vier zelfs de verse pootafdrukken van een mountain lion gezien. En ja, die beesten eten mensen.
Slapen in de buitenlucht is afgezien van de harde ondergrond prima. De Amerikanen uit de groep hadden het echter ijskoud. Ik heb de nachten voornamelijk doorbracht in alleen een boxershort. De andere groepsleden waren voorzien van minimaal 5 lagen kleding. Iedere keer weer werd er vol verbazing en bezorgdheid gevraag of ik het niet koud had.
De Lower Canyons liggen erg afgelegen. Dat betekent dat je voorzichtig moet zijn en je gezonde verstand moet gebruiken. Als er iets mis gaat kan het ook gelijk goed mis zijn. Medische hulp is beperkt tot de inhoud van de medicijnkist.
Mijn slaapzak, type mummy, was te klein. Als gevolg daarvan heb ik s’nachts teveel in dezelfde houding gelegen. Het gevolg: een soort doorligplekken. Ik heb zelden zo veel pijn gehad. Ik kwam er helaas wat laat achter. Een flinke ontsteking kon gelukkig afgewend worden met antibiotica zalf. Afgezien van wat muggebulten en schrammen heb ik het er levend van afgebracht. Zondag laat in de middag teruggekeerd. Maandag weer naar college...
Ik ben terug. ( I am back)
On March 12, Mel and I left Laurel house at 4:30 a.m. with all of our stuff packed in dry bags.
Meeting point: the parking lot behind Gregory Gym.
The parking lot is the place where we meet with our two guides; Jill en Pat, and the other members of “the fellowship”: Theresa and Alex (the love couple), Tanner (the Benjamin of the group), Morgan (a professor from the community college in Austin), Nicole and Vivek. We will pick up the other members of our group (Mary “the lady of the river” and Connie, a.k.a the senioritas) along the way.
The drive from Austin to The Lower Canyons takes about 10 hours. After we arrived we got into our canoes to get away before other groups arrived. We canoed for a couple of hours to find a sweet little Nirvana spot to set up our camp.
Setting up the camp is in fact part of the daily routine the rest of the week. Packing out the gear, searching for a sleeping spot, packing out sleeping bags and pads, find a nice place for “the honey pot” (a toilet with a view…), setting up the kitchen. Eat. Sleep. Get up. Pack in, canoe. Lunch. Canoe again. Getting out of the water, packing out the gear and so on.
Almost all the meals were cooked by Pat. Pat is a great cook, the meals were far better then the average meals in Laurel House (except for the Thursdays of course…) Pat was using a Dutch (…) oven when he prepared the meals. The Dutch oven is a nice piece of cooking equipment. The Dutch oven is basically a pan with a lid where you can put coals on to heat up the oven. More information about Dutch ovens can be found at www.idos.com (International Dutch Oven Society…)
I don’t know why, but there are a lot of Dutch called things in The United States. It varies From Dutch pretzels, Dutch chocolate to Double Dutch.
It is difficult to describe the beauty of the lower canyons, I took lots of pictures. The best ones are placed on this blog. I had a great time in the lower canyons.
En nu weer even in het Nederlands…
De afgelopen dagen waren geweldig. Het was iedere dollar waard. Slapen in de buitenlucht, vroeg opstaan, vroeg weer de slaapzak in. Helemaal prima. Behalve het kanoën hebben we ook nog enkele hikes gemaakt in de sidecanyons. Overdag is er vrij weinig dierlijk leven te bekennen. Er zijn echter sporen genoeg. Op dag vier zelfs de verse pootafdrukken van een mountain lion gezien. En ja, die beesten eten mensen.
Slapen in de buitenlucht is afgezien van de harde ondergrond prima. De Amerikanen uit de groep hadden het echter ijskoud. Ik heb de nachten voornamelijk doorbracht in alleen een boxershort. De andere groepsleden waren voorzien van minimaal 5 lagen kleding. Iedere keer weer werd er vol verbazing en bezorgdheid gevraag of ik het niet koud had.
De Lower Canyons liggen erg afgelegen. Dat betekent dat je voorzichtig moet zijn en je gezonde verstand moet gebruiken. Als er iets mis gaat kan het ook gelijk goed mis zijn. Medische hulp is beperkt tot de inhoud van de medicijnkist.
Mijn slaapzak, type mummy, was te klein. Als gevolg daarvan heb ik s’nachts teveel in dezelfde houding gelegen. Het gevolg: een soort doorligplekken. Ik heb zelden zo veel pijn gehad. Ik kwam er helaas wat laat achter. Een flinke ontsteking kon gelukkig afgewend worden met antibiotica zalf. Afgezien van wat muggebulten en schrammen heb ik het er levend van afgebracht. Zondag laat in de middag teruggekeerd. Maandag weer naar college...
Sunday, March 20, 2005
Zondag 20 maart - I'm Back!
Zondag 20 maart
Terug in de bewoonde wereld, terug van een weekje knanoën op de Rio Grande in de Lower Canyons. Ik ben redelijk kapot en gebroken. morgen zal ik wat meer tekst en uitleg geven. voorlopig moeten jullie het maar met wat fotootjes doen...
I'm Back. below this post you can find some photo's I took during my little adventure in the Lower Canyons, enjoy the show...
Terug in de bewoonde wereld, terug van een weekje knanoën op de Rio Grande in de Lower Canyons. Ik ben redelijk kapot en gebroken. morgen zal ik wat meer tekst en uitleg geven. voorlopig moeten jullie het maar met wat fotootjes doen...
I'm Back. below this post you can find some photo's I took during my little adventure in the Lower Canyons, enjoy the show...
Friday, March 11, 2005
Vrijdag 11 maart - Final Countdown
Vrijdag 11 maart
Het is letterlijk aftellen geblazen. Heb besloten om gewoon maar wakker te blijven tot het moment van vertrek. 0m 4:40 am richting de Gregory Gym alwaar Mel en ik ons bij de rest van de groep zullen voegen. Er wacht ons een 10 uur durende rit. Tijd genoeg om in de auto te slapen dacht ik zo. Vandaag de allerlaatste dingen gekocht. Een hoed, talkpoeder en sunblock. Ben benieuwd hoe deze week gaat aflopen. Ik wacht nu tot Nederland wakker wordt. Jorien nog even gedag zeggen.
Het is letterlijk aftellen geblazen. Heb besloten om gewoon maar wakker te blijven tot het moment van vertrek. 0m 4:40 am richting de Gregory Gym alwaar Mel en ik ons bij de rest van de groep zullen voegen. Er wacht ons een 10 uur durende rit. Tijd genoeg om in de auto te slapen dacht ik zo. Vandaag de allerlaatste dingen gekocht. Een hoed, talkpoeder en sunblock. Ben benieuwd hoe deze week gaat aflopen. Ik wacht nu tot Nederland wakker wordt. Jorien nog even gedag zeggen.
A little message for "all" my international visitors
It is spring break so I gonna leave Austin for a few days. I'm going to the Big Bend to canoe on the Rio Grande (the lower canyons.) Its a 9 day trip so I don't have the opportunity to update my blog till march 20. After that I will post a lot of photo's and probably a short day by day diary in English
Hope to see "y'all" back...
Bas
Hope to see "y'all" back...
Bas
Donderdag 10 maart - Cooking with my eyes closed
Donderdag 10 maart
Het was vandaag een schitterde dag. Erg zonnig en warm. S’ochtends aan mijn paper gewerkt. Tijdens de hoognodige break naar buiten geweest. Op mijn weg naar de Starbucks, voor een bak koffie, enkele foto’s gemaakt van wat kleurrijke muurschilderingen. Je ziet ze hier redelijk veel. Het is naar mijn mening een aardige manier om de muren graffiti vrij te houden en het fleurt de boel zeker op. Het resultaat van deze tocht is hieronder te bewonderen. Ook nog een foto van gemaakt van een (gas?)pijp en het bange stopcontact op de wc dat mij al dagen danig fascineert.
Om 1 uur begonnen met koken. Heb als kok in het huis nog net niet de status van Jamie Oliver bereikt… Feit is dat er regelmatig niet al te best gekookt wordt. Ik ben, tot nog toe, een positieve uitzondering die deze regel helaas bevestigt.
Koken is niet zo moeilijk. Voor mijn eigen bestwil heb ik een aantal recepten ingeleverd die ik bijna blind kan koken. Dit blind koken leverde me vandaag echter wel twee brandblaren op.
Noot aan mezelf: voortaan niet, herhaal niet, met blote handen een ovenplaat met aardappels uit de oven proberen te halen. Einde noot…
Vandaag gebakken kip en tofu in pindasaus (en niet de Wyko variant…) gecombineerd met boontjes en aardappels uit de oven (afgekeken van Rubby’s).
Al verschillende aanvragen gehad voor het recept van de pindasaus. Suvrit, een van de huisgenoten, wil dat ik samen met Onur (een andere kok) de rest van het jaar kook. Ik heb vriendelijk bedankt.
S’avonds gecrashed na het koken. Om 10 uur de film Hellboy gekeken. Bijzonder onzinnige film. Dom popcorn vermaak met idiote teksten op debiele momenten. Niet echt een aanrader. De rest van de avond verder gewerkt aan m’n paper. Het is inmiddels één uur. Tijd om te gaan slapen.
Het was vandaag een schitterde dag. Erg zonnig en warm. S’ochtends aan mijn paper gewerkt. Tijdens de hoognodige break naar buiten geweest. Op mijn weg naar de Starbucks, voor een bak koffie, enkele foto’s gemaakt van wat kleurrijke muurschilderingen. Je ziet ze hier redelijk veel. Het is naar mijn mening een aardige manier om de muren graffiti vrij te houden en het fleurt de boel zeker op. Het resultaat van deze tocht is hieronder te bewonderen. Ook nog een foto van gemaakt van een (gas?)pijp en het bange stopcontact op de wc dat mij al dagen danig fascineert.
Om 1 uur begonnen met koken. Heb als kok in het huis nog net niet de status van Jamie Oliver bereikt… Feit is dat er regelmatig niet al te best gekookt wordt. Ik ben, tot nog toe, een positieve uitzondering die deze regel helaas bevestigt.
Koken is niet zo moeilijk. Voor mijn eigen bestwil heb ik een aantal recepten ingeleverd die ik bijna blind kan koken. Dit blind koken leverde me vandaag echter wel twee brandblaren op.
Noot aan mezelf: voortaan niet, herhaal niet, met blote handen een ovenplaat met aardappels uit de oven proberen te halen. Einde noot…
Vandaag gebakken kip en tofu in pindasaus (en niet de Wyko variant…) gecombineerd met boontjes en aardappels uit de oven (afgekeken van Rubby’s).
Al verschillende aanvragen gehad voor het recept van de pindasaus. Suvrit, een van de huisgenoten, wil dat ik samen met Onur (een andere kok) de rest van het jaar kook. Ik heb vriendelijk bedankt.
S’avonds gecrashed na het koken. Om 10 uur de film Hellboy gekeken. Bijzonder onzinnige film. Dom popcorn vermaak met idiote teksten op debiele momenten. Niet echt een aanrader. De rest van de avond verder gewerkt aan m’n paper. Het is inmiddels één uur. Tijd om te gaan slapen.
Thursday, March 10, 2005
Woensdag 9 maart - drybacks and sacks
Woensdag 9 maart
Vandaag voorzichtig begonnen met het inpakken voor de trip. Het belangrijkste is dat alles zo droog mogelijk blijft. De ene plastic zipbag na de andere gevuld en deze vervolgens weer in de grote drysack gestopt die ik va het Outdoor Center gekregen heb. Alleen het noodzakelijke meenemen is het credo. Heb alles minimaal al drie of vier keer zo efficiënt mogelijk in- en uitgepakt. Over een paar dagen moet dat in het donker dus het is beter als ik er nu al wat handigheid in krijg.
De verdere bezigheden van vandaag: paper schrijven en nog wat kleine dingen aangeschaft voor de trip (zonnebril, zonnebrandcrème, waterschoenen enz.). S’avonds naar enkele delen van de televisieserie Oz gekeken (DVD). Redelijk briljante serie over een experimentele gevangenis ergens in de VS. De karakters zijn geloofwaardig en de makers weten de sfeer in de gevangenis aardig te treffen. Zeker een aanrader.
That’s it for today…
Vandaag voorzichtig begonnen met het inpakken voor de trip. Het belangrijkste is dat alles zo droog mogelijk blijft. De ene plastic zipbag na de andere gevuld en deze vervolgens weer in de grote drysack gestopt die ik va het Outdoor Center gekregen heb. Alleen het noodzakelijke meenemen is het credo. Heb alles minimaal al drie of vier keer zo efficiënt mogelijk in- en uitgepakt. Over een paar dagen moet dat in het donker dus het is beter als ik er nu al wat handigheid in krijg.
De verdere bezigheden van vandaag: paper schrijven en nog wat kleine dingen aangeschaft voor de trip (zonnebril, zonnebrandcrème, waterschoenen enz.). S’avonds naar enkele delen van de televisieserie Oz gekeken (DVD). Redelijk briljante serie over een experimentele gevangenis ergens in de VS. De karakters zijn geloofwaardig en de makers weten de sfeer in de gevangenis aardig te treffen. Zeker een aanrader.
That’s it for today…
Wednesday, March 09, 2005
Dinsdag 8 maart - Countdown
Dinsdag 8 maart
Nog maar een paar dagen en dan kan ik eindelijk Austin ontvluchten voor een periode van 9 dagen. Bij de meeting van afgelopen zondag hebben we een hele lijst met noodzakelijkheden meegekregen. Vanmorgen heb ik bij het Outdoor Center een slaapzak en een sleeping pad geregeld. De kosten: 25$ voor een hele week. Ik ga mijn slaap hard nodig hebben. Die 25$ heb ik dan ook best over voor een goede nachtrust in de Big Bend…
Een groot deel van de benodigdheden op de lijst is bedoeld om andere benodigdheden droog te houden. S’avonds via een huisgenote een lift geregeld naar de Target. Supergrote winkel waar werkelijk bijna alles te vinden is. Vrijdag ga ik met Sivek, een jongen uit de kanoploeg, naar een grote outdoor winkel om de laatste dingen aan te schaffen. Ik ben nog op zoek naar iets om mijn camera in te vervoeren en vooral droog te houden. De tocht door de Lower Canyons zal vrij basic zijn. 9 dagen zonder warm en stromend water, geen douche en toilet. Heerlijk een weekje vervuilen. Slapen doen we in de buitenlucht op de met rotsen beklede oevers van de Rio Grande.
Ik heb er zin an.
Nog maar een paar dagen en dan kan ik eindelijk Austin ontvluchten voor een periode van 9 dagen. Bij de meeting van afgelopen zondag hebben we een hele lijst met noodzakelijkheden meegekregen. Vanmorgen heb ik bij het Outdoor Center een slaapzak en een sleeping pad geregeld. De kosten: 25$ voor een hele week. Ik ga mijn slaap hard nodig hebben. Die 25$ heb ik dan ook best over voor een goede nachtrust in de Big Bend…
Een groot deel van de benodigdheden op de lijst is bedoeld om andere benodigdheden droog te houden. S’avonds via een huisgenote een lift geregeld naar de Target. Supergrote winkel waar werkelijk bijna alles te vinden is. Vrijdag ga ik met Sivek, een jongen uit de kanoploeg, naar een grote outdoor winkel om de laatste dingen aan te schaffen. Ik ben nog op zoek naar iets om mijn camera in te vervoeren en vooral droog te houden. De tocht door de Lower Canyons zal vrij basic zijn. 9 dagen zonder warm en stromend water, geen douche en toilet. Heerlijk een weekje vervuilen. Slapen doen we in de buitenlucht op de met rotsen beklede oevers van de Rio Grande.
Ik heb er zin an.
Monday, March 07, 2005
Maandag 7 maart - Aufwiedersehen en tot ziens
Maandag 7 maart
De werkweek begint met een vrij technisch college van Dix om half 10. Het college is verplaats van een andere dag naar vandaag. Ik houd me tijdens het college maar vast aan het aloude credo: later wordt het leuk!
Na het college gelijk naar huis om te werken aan mijn paper over (politiek) Nederland en haar moeilijke relatie met de doodstraf. S’middags college van Deitch. Tijdens het college proberen we vaak de grens op te zoeken tussen wat mag, wat kan en wat gewenst is. Deitch probeert iedere keer met een serie stellingen iedereen aan het denken te zetten. De stellingen van vandaag hadden betrekking op de beperking van de rechten van gevangenen. Een simpel ja of nee op de stellingen is vaak niet te geven. Agree? Yes…. No…. Well Yes, but… altijd een “maar” of een “what if”. Het leven van een beleidsmaker gaat niet over rozen.
In de bus op de terugweg worden we in het Nederlands aangesproken door een Amerikaan. Het gebeurt wel vaker dat we worden aangesproken door Amerikanen. De brandende vraag is 9 van de 10 keer of we uit Duitsland komen. Doorgaans ontkennen we dit, om vervolgens uit te leggen dat we uit de Nederlandse klei getrokken zijn. Dat het merendeel van de Amerikanen eigenwijs is, is geen groot geheim. Een treffend voorbeeld van deze eigenwijsheid is het einde van het gemiddelde Nederlands-Duitse verwarringsgesprek. Meermalen werd afscheid van ons genomen met de woorden: “Auf Wiedersehen”. Deze keer was echter anders. De University of Texas blijkt een cursus Nederlands 1 en 2 aan te bieden. Dejongeman, wiens naam ik even kwijt ben, had deze cursus gevolgd en was verheiratet met een Amerikaans meisje dat een jaar in onze prachtige polders heeft gebivakkeerd. Dejongeman bracht ons op de hoogte van het feit dat er op de UT een echte Nederlandse club is. Deze club is speciaal bedoeld voor Amerikanen met bovenmatige interesse in Nederland. Devriendin van Dejongeman schijnt op de bijeenkomsten van dit illustere gezelschap drop en bitterballen uit te delen. Devriendin is hierbij gehuld in een Vrouw Antje kostuum en haar voeten zijn gestoken in klompen (…)
Omdat we een dergelijk samenzijn uiteraard niet willen missen hebben we emailadressen uitgewisseld. Met een vriendelijk “tot ziens” gingen wij uit elkander, wetende dat onze wegen zich waarschijnlijk slechts tijdelijk zullen scheiden. De bitterballen wachten.
De werkweek begint met een vrij technisch college van Dix om half 10. Het college is verplaats van een andere dag naar vandaag. Ik houd me tijdens het college maar vast aan het aloude credo: later wordt het leuk!
Na het college gelijk naar huis om te werken aan mijn paper over (politiek) Nederland en haar moeilijke relatie met de doodstraf. S’middags college van Deitch. Tijdens het college proberen we vaak de grens op te zoeken tussen wat mag, wat kan en wat gewenst is. Deitch probeert iedere keer met een serie stellingen iedereen aan het denken te zetten. De stellingen van vandaag hadden betrekking op de beperking van de rechten van gevangenen. Een simpel ja of nee op de stellingen is vaak niet te geven. Agree? Yes…. No…. Well Yes, but… altijd een “maar” of een “what if”. Het leven van een beleidsmaker gaat niet over rozen.
In de bus op de terugweg worden we in het Nederlands aangesproken door een Amerikaan. Het gebeurt wel vaker dat we worden aangesproken door Amerikanen. De brandende vraag is 9 van de 10 keer of we uit Duitsland komen. Doorgaans ontkennen we dit, om vervolgens uit te leggen dat we uit de Nederlandse klei getrokken zijn. Dat het merendeel van de Amerikanen eigenwijs is, is geen groot geheim. Een treffend voorbeeld van deze eigenwijsheid is het einde van het gemiddelde Nederlands-Duitse verwarringsgesprek. Meermalen werd afscheid van ons genomen met de woorden: “Auf Wiedersehen”. Deze keer was echter anders. De University of Texas blijkt een cursus Nederlands 1 en 2 aan te bieden. Dejongeman, wiens naam ik even kwijt ben, had deze cursus gevolgd en was verheiratet met een Amerikaans meisje dat een jaar in onze prachtige polders heeft gebivakkeerd. Dejongeman bracht ons op de hoogte van het feit dat er op de UT een echte Nederlandse club is. Deze club is speciaal bedoeld voor Amerikanen met bovenmatige interesse in Nederland. Devriendin van Dejongeman schijnt op de bijeenkomsten van dit illustere gezelschap drop en bitterballen uit te delen. Devriendin is hierbij gehuld in een Vrouw Antje kostuum en haar voeten zijn gestoken in klompen (…)
Omdat we een dergelijk samenzijn uiteraard niet willen missen hebben we emailadressen uitgewisseld. Met een vriendelijk “tot ziens” gingen wij uit elkander, wetende dat onze wegen zich waarschijnlijk slechts tijdelijk zullen scheiden. De bitterballen wachten.
Documentary - Gangs in Supermax
Pinta Bound
"A federal judge in San Francisco is due to sentence five leaders of a California prison gang. The men have already pleaded guilty to drug dealing, extortion and murder across Northern California. What's unusual is that these men were already serving life sentences in one of America's most secure prisons when they ordered the crimes."
Listen
"A federal judge in San Francisco is due to sentence five leaders of a California prison gang. The men have already pleaded guilty to drug dealing, extortion and murder across Northern California. What's unusual is that these men were already serving life sentences in one of America's most secure prisons when they ordered the crimes."
Listen
Near Future?
“Daddy?
-Yes my love?
What are they building there, daddy?
-A prison, sweetheart.
What is a prison, daddy?
-A prison is a building where we can lock up people, sugar.
Daddy? Those locked up people? do they ever come out?
-Sometimes, my dear. But most of those people will go back to prison again my dear.
That must be a nice place to live then, don’t you think so daddy?”
By me
-Yes my love?
What are they building there, daddy?
-A prison, sweetheart.
What is a prison, daddy?
-A prison is a building where we can lock up people, sugar.
Daddy? Those locked up people? do they ever come out?
-Sometimes, my dear. But most of those people will go back to prison again my dear.
That must be a nice place to live then, don’t you think so daddy?”
By me
Sunday, March 06, 2005
Zondag 6 maart - meeting at Greg
Zondag 6 maart.
Echte zondag weer vandaag.
Vanmiddag om 4 uur naar de voorlichting voor de kanotrip geweest. De uiteindelijke groep bestaat uit 12 personen. Zaterdagochtend om 5 uur zullen we vertrekken vanaf de Gregory Gym richting de Big Bend. Tijdens de bijeenkomst, krijgen we instructies over alles wat we moeten meenemen. Al met al is dat een behoorlijke lijst. Het merendeel heb ik gelukkig al, maar ik zal toch gedwongen zijn nog wat spullen te kopen. We zullen tijdens de trip in de buitenlucht slapen. Wanneer het regent slapen we onder geïmproviseerde afdakjes. Aan het eind van de bijeenkomst krijgen we allemaal een waterdichte plunjezak mee. Daar moeten alles benodigde zaken zo efficiënt mogelijk worden ingepakt. Samen met wat anderen uit de groep gaan we aanstaande woensdag inkopen doen. S’avonds vooral bezig geweest met een klein opstel voor Deitch. Ben nu bek en bek af. Ik ga slapen.
Echte zondag weer vandaag.
Vanmiddag om 4 uur naar de voorlichting voor de kanotrip geweest. De uiteindelijke groep bestaat uit 12 personen. Zaterdagochtend om 5 uur zullen we vertrekken vanaf de Gregory Gym richting de Big Bend. Tijdens de bijeenkomst, krijgen we instructies over alles wat we moeten meenemen. Al met al is dat een behoorlijke lijst. Het merendeel heb ik gelukkig al, maar ik zal toch gedwongen zijn nog wat spullen te kopen. We zullen tijdens de trip in de buitenlucht slapen. Wanneer het regent slapen we onder geïmproviseerde afdakjes. Aan het eind van de bijeenkomst krijgen we allemaal een waterdichte plunjezak mee. Daar moeten alles benodigde zaken zo efficiënt mogelijk worden ingepakt. Samen met wat anderen uit de groep gaan we aanstaande woensdag inkopen doen. S’avonds vooral bezig geweest met een klein opstel voor Deitch. Ben nu bek en bek af. Ik ga slapen.
Zaterdag 5 maart - Here everything's better...
Zaterdag 5 maart
Vandaag lang uitgeslapen. Gister was een behoorlijk vermoeiende dag. Niet eens zozeer lichamelijk maar vooral geestelijk. Vandaag niet heel veel gedaan. Voornamelijk gestudeerd en naar de HEB geweest. Het openbaar vervoer leek vandaag plat te liggen het was haast onmogelijk om een bus te nemen. Uiteindelijk maar de taxi gepakt om van A naar B te komen en weer terug. Bij target een compact flash kaart besteld van 512 mb. ben van plan om volgende week in de Big Bend heel veel foto's te gaan malen. S’avonds "excorcist: the prequel" gekeken. Aardige film met een kleine rol van Anthonie Kamerlingh, hollandsch trotsch in den vreemde. Anthonie speelt een nazi officier met een slecht accent en de nare gewoonte om mensen zonder aanleiding dood te schieten. Geen gedenkwaardig optreden, maar wel een aardige film.
Vandaag lang uitgeslapen. Gister was een behoorlijk vermoeiende dag. Niet eens zozeer lichamelijk maar vooral geestelijk. Vandaag niet heel veel gedaan. Voornamelijk gestudeerd en naar de HEB geweest. Het openbaar vervoer leek vandaag plat te liggen het was haast onmogelijk om een bus te nemen. Uiteindelijk maar de taxi gepakt om van A naar B te komen en weer terug. Bij target een compact flash kaart besteld van 512 mb. ben van plan om volgende week in de Big Bend heel veel foto's te gaan malen. S’avonds "excorcist: the prequel" gekeken. Aardige film met een kleine rol van Anthonie Kamerlingh, hollandsch trotsch in den vreemde. Anthonie speelt een nazi officier met een slecht accent en de nare gewoonte om mensen zonder aanleiding dood te schieten. Geen gedenkwaardig optreden, maar wel een aardige film.
Saturday, March 05, 2005
Friday March 4 - Prison tour
Friday March 4
This time I will post in English…
Today I’ve been on a prison tour. The tour was organized by Professor Michele Deitch. Since 1993, Ms. Deitch has served as a consultant to state and local policy-makers and agency officials around the country on a wide range of corrections and sentencing issues. Ms. Deitch currently serves as Contributing Editor to the Correctional Law Reporter, one of the country's leading journals for correctional administrators and lawyers. She previously held some key positions with the Texas Legislature, including serving as General Counsel to the Texas Senate Criminal Justice Committee and as the Policy Director of the Texas Punishment Standards Commission. Working in those posts, she was involved with virtually every major criminal justice policy initiative considered by state officials in Texas in the early 1990s. During the late 1980s, Ms. Deitch was appointed by Judge William Wayne Justice as a monitor of conditions in the Texas prison system, as part of the landmark Ruiz prison reform lawsuit. (source)
Ms. Deitch is teaching the Criminal Justice Policy: Corrections and Sentencing Class at the LBJ public affairs school at the University of Texas in Austin.
Today my classmates and I visited two prison facilities. The Wynne Prison Unit in Huntsville and the Estelle Unit, which is about 10 miles north of Huntsville. Huntsville is a place a few miles beyond the end of the civilised world.
We left Austin around 0700 am. The trip to Huntsville took us about 3 hours in 4 cars.
In the last couple of weeks we received a lot of (inside) information about correctional facilities, punishment, parole and probation.
Seeing correctional facilities from the inside with your own eyes is a whole different story then just reading about it and looking at some vague photos.
I have visited a few prisons in the Netherlands, so I was already familiar with correctional facilities out of the books. Most of my classmates have never visited a prison facility before.
The first correctional facility we visited was the Wynne unit. Wynne is a fairly old (1939) and architecturally a very interesting prison. It houses a wide variety of inmates at all custody levels (+/- 2500 prisoners) and offers a lot of industrial programs.
After showing our ID we were allowed to proceed through the prison gates. The first thing I noticed about Wynne is that it was very intimidating to me. The prison warden was our personal guide in the prison. We could literally ask everything we wanted to the warden or one of the officers. The answers were always long and honest.
The first wing we visited was a dormitory wing with low level custody offenders (from now on I will use the word inmates instead of offenders). The wing was divided in blocks (looked a bit like overcrowded office gardens). In every little unit there was a bed and a small table. We took a look in the dayroom that was directly linked to the dormitory. A lot of the inmates were in the dayroom playing chess, sleeping, sitting around, staring at television or did nothing but gaze into nothing. Some of them made eye contact. Some of them avoided I contact. Some of them pretended that they did not see the group of 12 students. Some of them didn’t pretend. I’ve never had such an uneasy feeling. These men, al convicted of crimes, were men. They were humans. Just like you and I, or maybe not just like, but a lot of them just looked like people you meet every regular day on the street.
After the low custody level wing, we went into the high custody level wings, also known as the administrative segregation part. A lot of (potentially) violent inmates and gang members are being locked up here. The cells are about 5-6 square meters big, small is a better word... There are bars that separate the cells from the hallway. Every cell is housed by 2 inmates. Imagine yourself living on 5-6 square meters with another person who is not your friend. Every movement in the cell makes you touch your cellmate because the space is so small. The cell contains two beds above each other. Every cell has one toilet, one small table and no privacy at all. Being in prison is one of the most unnatural things a can think of. I can’t imagine being in prison for one week without turning crazy. I don’t want to think about spending a great amount of my life behind those bars or even forever. I just can’t imagine… Wynne has a slightly older inmate population. Almost all cells were in use during the time we visited. We were looking at the inmates and they were looking at us. I remembered the word of Deitch “it is fine to be friendly”. I tried to make eye contact and greet some of the inmates, sometimes there was even room for a short question. During the whole tour I kept in mind: treat them as you would like to be treated and the felt actually pretty good. I don’t know for what crimes the individual inmates are in prison. Some may even be in prison for crimes that I (as a Dutch guy) do not consider as a crime. I don’t know. And therefore I can’t judge them. And if I know what crimes they did commit, .they still deserve, and have the right, to be treated as humans. The Wynne main building is a very dark and depressing building. It is not only the building itself, it is also the smells, the sounds, the air; actually everything there was depressing to me. I do not see how this kind of environment can change the inmates into better beings. Just after being there for a few hours you already feel a kind of deformed.
After the ad seg parts of Wynne we went to the prison factory part where the inmates produce the Texas license plates. It is a pretty large factory where a part of the inmates are involved in several work programs. The guards at the factory were pretty proud of what they were doing there with the inmates. They had also a little present for us; a special license plate made by real inmates. After the factory visit we shook hands and talked to some inmates. One of them was a murderer serving a life long sentence. But he is still a human being. I have such mixed feelings about all this. The two prisoners I talked to were nice and polite men. They answered all the questions I had. They also complained about the failing parole system. One of them was a white man who has been in prison for 13 yeas now, he is eligible for parole in about one or two years. He was a college student when he was incarcerated…
Mission Statement TDJCID
“The mission of the Texas Department of Criminal Justice Correctional Institutions Division is to provide safe and appropriate confinement, supervision, rehabilitation and reintegration of adult felons, and to effectively manage or administer correctional facilities based on constitutional and statutory standards. We work with communities to improve public safety by providing effective interventions through a safe, secure, and positive environment that empowers individuals to achieve life-long success. We protect the interests of the state of Texas when contracting with outside vendors and representatives through effective management, monitoring, and on-going communication between the Agency and its contracted representatives.”
After the visiting Wynne we had lunch with Doug Dretke, he is the director of the Correctional Institutions Division. Doug told us a lot about the mission statement of TDJC and his views on the correctional institutions.
After lunch we went to the Estelle Unit. Estelle has a design more typical of pre-1991 facilities and houses about 3000 prisoners (3000!) It has a wide variety of inmates, plus it is home to several programs. Estelle has within its walls an intensive substance abuse treatment program, a program for physically handicapped inmates, a geriatric facility, a high security unit and a regional medical facility. Not just a typical prison but certainly a fascinating (and disturbing) place to tour.
Estelle has a very different atmosphere comparing to Wynne. At first I was stunned about the size of the facility. As mentioned Estelle also houses handicapped inmates. The first wing we visited was a wing where the deaf, the blind and the cripple are housed. One of the deaf inmates started making signs to the warden. The warden was kind of disturbed by these signs and showed that he also knows a sign: he made a cutting gesture over his throat (not with bad intentions).
After that wing we walked through the facility to the geriatric facility. The geriatric facility is the place where they keep the old inmates. And when I’m mentioning old I mean 60-70+. And seeing that old men is pretty hard, and difficult to understand somehow. One of the students started to cry. Its is hard and difficult to realize that these fragile old men are criminals, although several of them are not really a danger anymore to society they still serve the life long sentence. Some of the just recently arrived for new crimes. Some of them showed clearly signs of Parkinson disease. I don’t know what crime they commited. But seeing the old men there, in the conditions that they are in, it shocked me, it really shocked me. It’s hard to write this down in words, especially in a language that is not my own. But I know I can’t find the right words in my own language either. I walked between some of the old men. Some of them said hello, smiled or looked away. One man was rearranging some photo’s and drawings.
After the geriatric wing we went to the medical facilities. The head nurse told about the healthcare that is provided to the inmates. They do a lot of kidney dialyses at the medical facility to keep inmates with kidney problems healthy and alive. One of the kidney patients is a man who is actually on death row. The medical facility has a region function. Death row is a 15 miles drive from Estelle. 3 times a week the man from deathrow is taken to Estelle to get kidney dialyses. after that they bring him back to deathrow. On death row he can wait for the moment of his execution. I have mixed feelings, over and over.
This time I will post in English…
Today I’ve been on a prison tour. The tour was organized by Professor Michele Deitch. Since 1993, Ms. Deitch has served as a consultant to state and local policy-makers and agency officials around the country on a wide range of corrections and sentencing issues. Ms. Deitch currently serves as Contributing Editor to the Correctional Law Reporter, one of the country's leading journals for correctional administrators and lawyers. She previously held some key positions with the Texas Legislature, including serving as General Counsel to the Texas Senate Criminal Justice Committee and as the Policy Director of the Texas Punishment Standards Commission. Working in those posts, she was involved with virtually every major criminal justice policy initiative considered by state officials in Texas in the early 1990s. During the late 1980s, Ms. Deitch was appointed by Judge William Wayne Justice as a monitor of conditions in the Texas prison system, as part of the landmark Ruiz prison reform lawsuit. (source)
Ms. Deitch is teaching the Criminal Justice Policy: Corrections and Sentencing Class at the LBJ public affairs school at the University of Texas in Austin.
Today my classmates and I visited two prison facilities. The Wynne Prison Unit in Huntsville and the Estelle Unit, which is about 10 miles north of Huntsville. Huntsville is a place a few miles beyond the end of the civilised world.
We left Austin around 0700 am. The trip to Huntsville took us about 3 hours in 4 cars.
In the last couple of weeks we received a lot of (inside) information about correctional facilities, punishment, parole and probation.
Seeing correctional facilities from the inside with your own eyes is a whole different story then just reading about it and looking at some vague photos.
I have visited a few prisons in the Netherlands, so I was already familiar with correctional facilities out of the books. Most of my classmates have never visited a prison facility before.
The first correctional facility we visited was the Wynne unit. Wynne is a fairly old (1939) and architecturally a very interesting prison. It houses a wide variety of inmates at all custody levels (+/- 2500 prisoners) and offers a lot of industrial programs.
After showing our ID we were allowed to proceed through the prison gates. The first thing I noticed about Wynne is that it was very intimidating to me. The prison warden was our personal guide in the prison. We could literally ask everything we wanted to the warden or one of the officers. The answers were always long and honest.
The first wing we visited was a dormitory wing with low level custody offenders (from now on I will use the word inmates instead of offenders). The wing was divided in blocks (looked a bit like overcrowded office gardens). In every little unit there was a bed and a small table. We took a look in the dayroom that was directly linked to the dormitory. A lot of the inmates were in the dayroom playing chess, sleeping, sitting around, staring at television or did nothing but gaze into nothing. Some of them made eye contact. Some of them avoided I contact. Some of them pretended that they did not see the group of 12 students. Some of them didn’t pretend. I’ve never had such an uneasy feeling. These men, al convicted of crimes, were men. They were humans. Just like you and I, or maybe not just like, but a lot of them just looked like people you meet every regular day on the street.
After the low custody level wing, we went into the high custody level wings, also known as the administrative segregation part. A lot of (potentially) violent inmates and gang members are being locked up here. The cells are about 5-6 square meters big, small is a better word... There are bars that separate the cells from the hallway. Every cell is housed by 2 inmates. Imagine yourself living on 5-6 square meters with another person who is not your friend. Every movement in the cell makes you touch your cellmate because the space is so small. The cell contains two beds above each other. Every cell has one toilet, one small table and no privacy at all. Being in prison is one of the most unnatural things a can think of. I can’t imagine being in prison for one week without turning crazy. I don’t want to think about spending a great amount of my life behind those bars or even forever. I just can’t imagine… Wynne has a slightly older inmate population. Almost all cells were in use during the time we visited. We were looking at the inmates and they were looking at us. I remembered the word of Deitch “it is fine to be friendly”. I tried to make eye contact and greet some of the inmates, sometimes there was even room for a short question. During the whole tour I kept in mind: treat them as you would like to be treated and the felt actually pretty good. I don’t know for what crimes the individual inmates are in prison. Some may even be in prison for crimes that I (as a Dutch guy) do not consider as a crime. I don’t know. And therefore I can’t judge them. And if I know what crimes they did commit, .they still deserve, and have the right, to be treated as humans. The Wynne main building is a very dark and depressing building. It is not only the building itself, it is also the smells, the sounds, the air; actually everything there was depressing to me. I do not see how this kind of environment can change the inmates into better beings. Just after being there for a few hours you already feel a kind of deformed.
After the ad seg parts of Wynne we went to the prison factory part where the inmates produce the Texas license plates. It is a pretty large factory where a part of the inmates are involved in several work programs. The guards at the factory were pretty proud of what they were doing there with the inmates. They had also a little present for us; a special license plate made by real inmates. After the factory visit we shook hands and talked to some inmates. One of them was a murderer serving a life long sentence. But he is still a human being. I have such mixed feelings about all this. The two prisoners I talked to were nice and polite men. They answered all the questions I had. They also complained about the failing parole system. One of them was a white man who has been in prison for 13 yeas now, he is eligible for parole in about one or two years. He was a college student when he was incarcerated…
Mission Statement TDJCID
“The mission of the Texas Department of Criminal Justice Correctional Institutions Division is to provide safe and appropriate confinement, supervision, rehabilitation and reintegration of adult felons, and to effectively manage or administer correctional facilities based on constitutional and statutory standards. We work with communities to improve public safety by providing effective interventions through a safe, secure, and positive environment that empowers individuals to achieve life-long success. We protect the interests of the state of Texas when contracting with outside vendors and representatives through effective management, monitoring, and on-going communication between the Agency and its contracted representatives.”
After the visiting Wynne we had lunch with Doug Dretke, he is the director of the Correctional Institutions Division. Doug told us a lot about the mission statement of TDJC and his views on the correctional institutions.
After lunch we went to the Estelle Unit. Estelle has a design more typical of pre-1991 facilities and houses about 3000 prisoners (3000!) It has a wide variety of inmates, plus it is home to several programs. Estelle has within its walls an intensive substance abuse treatment program, a program for physically handicapped inmates, a geriatric facility, a high security unit and a regional medical facility. Not just a typical prison but certainly a fascinating (and disturbing) place to tour.
Estelle has a very different atmosphere comparing to Wynne. At first I was stunned about the size of the facility. As mentioned Estelle also houses handicapped inmates. The first wing we visited was a wing where the deaf, the blind and the cripple are housed. One of the deaf inmates started making signs to the warden. The warden was kind of disturbed by these signs and showed that he also knows a sign: he made a cutting gesture over his throat (not with bad intentions).
After that wing we walked through the facility to the geriatric facility. The geriatric facility is the place where they keep the old inmates. And when I’m mentioning old I mean 60-70+. And seeing that old men is pretty hard, and difficult to understand somehow. One of the students started to cry. Its is hard and difficult to realize that these fragile old men are criminals, although several of them are not really a danger anymore to society they still serve the life long sentence. Some of the just recently arrived for new crimes. Some of them showed clearly signs of Parkinson disease. I don’t know what crime they commited. But seeing the old men there, in the conditions that they are in, it shocked me, it really shocked me. It’s hard to write this down in words, especially in a language that is not my own. But I know I can’t find the right words in my own language either. I walked between some of the old men. Some of them said hello, smiled or looked away. One man was rearranging some photo’s and drawings.
After the geriatric wing we went to the medical facilities. The head nurse told about the healthcare that is provided to the inmates. They do a lot of kidney dialyses at the medical facility to keep inmates with kidney problems healthy and alive. One of the kidney patients is a man who is actually on death row. The medical facility has a region function. Death row is a 15 miles drive from Estelle. 3 times a week the man from deathrow is taken to Estelle to get kidney dialyses. after that they bring him back to deathrow. On death row he can wait for the moment of his execution. I have mixed feelings, over and over.
Thursday, March 03, 2005
Donderdag 3 maart - Pastorale
Donderdag 3 maart
Donderdag Kookdag. Maar eerst een college van Dix.
Mijn buurvrouw in de collegebanken is gefascineerd door “that bag you have”. “What’s in it?” wil ze weten. De meeste mensen die mij kennen weten dat ik altijd loop te klooien met mijn sleutelhoesje. Met “that bag” bedoelt ze dus dat befaamde zwarte hoesje. Ik leg haar uit dat er “keys in that bag” zitten en dat 'that bag' ervoor zorgt dat er geen gaten in mijn broekzakken ontstaan. Ergens denk ik dat zij dacht dat er drugs in zouden zitten, of iets anders, in ieder geval iets dat het Texaanse licht niet zou kunnen verdragen.
Duidelijk teleurgesteld mompelt ze nog wat over het feit dat haar kleren niet zo duur zijn dat ze bescherming nodig hebben. Ik voel me een ontzettende Roy. Mijn kleren zijn ook niet duur. Maar het is gewoon rete-irritant als er gaten in mijn broekzakken ontstaan MUTS!
Na het college naar huis. Ik vertik het om de wormaglasachtigejellysubstantienoodles te eten die in de warmhoudbakken liggen. (er zal ongetwijfeld een beter woord voor zijn). Het wordt een eitje bakken dus in combinatie met wat ‘lekkere’ eeuwig goedblijvende boterhammen.
S’middags praktisch de hele middag gekookt. Voor het eerst in mijn leven Falafel gemaakt. Het eindresultaat smaakt goed. Tijdens het koken Oude Nederlandse hits gedraaid, oo sentiment. Verschillende huisgenoten komen bezorgt kijken en vragen of het allemaal nog wel goed met me gaat. Maartje dreigt me wat aan te doen als ik voor de 80ste keer De Pastorale opzet. De rest van de kookmiddag maar geluisterd naar 50 cents…
Vanavond niet veel meer doen. Morgen moet we heel vroeg op. Fieldtrip naar Huntsville.
Donderdag Kookdag. Maar eerst een college van Dix.
Mijn buurvrouw in de collegebanken is gefascineerd door “that bag you have”. “What’s in it?” wil ze weten. De meeste mensen die mij kennen weten dat ik altijd loop te klooien met mijn sleutelhoesje. Met “that bag” bedoelt ze dus dat befaamde zwarte hoesje. Ik leg haar uit dat er “keys in that bag” zitten en dat 'that bag' ervoor zorgt dat er geen gaten in mijn broekzakken ontstaan. Ergens denk ik dat zij dacht dat er drugs in zouden zitten, of iets anders, in ieder geval iets dat het Texaanse licht niet zou kunnen verdragen.
Duidelijk teleurgesteld mompelt ze nog wat over het feit dat haar kleren niet zo duur zijn dat ze bescherming nodig hebben. Ik voel me een ontzettende Roy. Mijn kleren zijn ook niet duur. Maar het is gewoon rete-irritant als er gaten in mijn broekzakken ontstaan MUTS!
Na het college naar huis. Ik vertik het om de wormaglasachtigejellysubstantienoodles te eten die in de warmhoudbakken liggen. (er zal ongetwijfeld een beter woord voor zijn). Het wordt een eitje bakken dus in combinatie met wat ‘lekkere’ eeuwig goedblijvende boterhammen.
S’middags praktisch de hele middag gekookt. Voor het eerst in mijn leven Falafel gemaakt. Het eindresultaat smaakt goed. Tijdens het koken Oude Nederlandse hits gedraaid, oo sentiment. Verschillende huisgenoten komen bezorgt kijken en vragen of het allemaal nog wel goed met me gaat. Maartje dreigt me wat aan te doen als ik voor de 80ste keer De Pastorale opzet. De rest van de kookmiddag maar geluisterd naar 50 cents…
Vanavond niet veel meer doen. Morgen moet we heel vroeg op. Fieldtrip naar Huntsville.
Wednesday, March 02, 2005
Woensdag 2 maart - terugkijken en vooruitzien
Woensdag 2 maart
Terugblik
Het is inmiddels alweer bijna 2 maanden geleden dat ik voor het eerst in mijn leven voet zette op Amerikaanse bodem. De tijd is in de periode dat ik hier ben werkelijk voorbij gevlogen. Vlak voordat ik wegging besloot ik dat ik mijn ervaringen op de een of andere manier moest bijhouden. In de eerste plaats voor mezelf, hoe egocentrisch dat ook moge klinken.
Ik wilde een klein stukje van mijn verse herinneringen vastleggen voor later. Het resultaat van dit stukje persoonlijke geschiedschrijving is hier te vinden. Een klein beetje trots ben ik wel. Ik heb meerdere keren in mijn korte leven getracht iets van een dagboek bij te houden. Elke poging faalde bij de allereerste zin. Nu ik dit hier lees vraag ik me af waarom deze keer zoveel anders is dan alle andere keren. Wat is er nu anders dan toen? De vraag is gemakkelijk te beantwoorden. Internet. Het bijhouden van een blog is verslavend. Waarom is het verslavend? Ik denk dat het vooral zit in het feit dat ik niet de enige lezer van mijn eigen gedachten ben. Het is verbazingwekkend hoeveel voldoening het geeft om mailtjes te krijgen van mensen die mijn belevenissen gelezen hebben. Dergelijke mailtjes zijn voor mij een extra stimulans om te proberen elke dag wat op te schrijven. Het schrijven vormt voor mij persoonlijk een klein rustpuntje aan het eind van de dag. Terugdenken aan wat geweest is en, daar waar mogelijk, een betekenis proberen te zoeken.
Ik verbaas me eigenlijk nog steeds over het feit dat ik hier ben. Dit is nooit de bedoeling geweest. Er was geen planning, slechts een snel besluit om op een al rijdende trein te springen. “Pa, Ma ik ga naar Amerika… denk ik…”. “Jorien, dit is een kans voor mij en ik ben gek als ik het niet doe”. Er was geen tussenstation.
Ik heb altijd gezegd dat ik niet naar Amerika toe wilde. Amerika was niets voor mij. Amerika is eigenlijk nog steeds niets voor mij. Amerika heeft mij nog niet in mijn hart kunnen raken. En dat wat je hart niet raakt kun je er niet in opsluiten. Ik heb echter nog te weinig gezien van de States om een eindoordeel te kunnen vellen. Ik ben er wel achter gekomen dat de American Dream niet mijn droom is. Het land van de vrijheid is al lang begrensd. Ik zie goede kanten aan deze maatschappij maar minstens evenzoveel slechte.
Zelden heb ik met de gedachte gespeeld om in het buitenland te gaan studeren. Toch zijn er kansen die je niet moet laten lopen. Ik wil niet terugkijken op mijn leven met spijt. Spijt dat ik bepaalde dingen niet gedaan heb. Ik wil hoogstens terugkijken met een gevoel van spijt, dat ik bepaalde dingen wel gedaan heb. Ik zal nooit spijt krijgen van mijn verblijf hier. Al raak ik misschien wel meer kwijt dan ik hier ooit zal kunnen vinden. Wat ik nu al gewonnen heb is een ervaring. Een ervaring die mijn kijk op bepaalde zaken heeft veranderd. Ik verwacht eigenlijk niets anders dan dat dit proces zich de komende maanden zal voortzetten. Ik blijf schrijven.
basintexas@gmail.com
Vandaag
Vandaag was een redelijk nobrain dag. Aangezien we vrijdag de gevangenis in Huntsville gaan bezoeken moest ik op zoek naar een nog een wat nettere broek. De dichtstbijzijnde plek om wat nettere broeken te vinden is de Highland Mall. Ik heb hier al een keer eerder over geschreven maar wil toch nog het een en ander hierover kwijt. De Highland Mall is een architectonische nachtmerrie. Een lelijk brok beton in een enigszins desolaat gebied. Weinig highland, veel beton, geen ramen, parkeerplaatsen en pick-uptrucks. De Mall is gebouwd volgens het “we want to keep them in” principe. Het is lastig om de uitgangen te vinden, overigens geldt dit ook voor de ingangen. Binnen in de Mall is een keur aan winkels te vinden. Ik beland bij Dillard’s. Qua opzet is Dillard's enigszins te vergelijken met de Bijenkorf.
Ik wordt bij binnenkomst getackeld door Roy, een verkoopassistent die ergens in Amerika uit een vrij grote kast is gesprongen.
Roy - High (...), I’m your shopping assistant for today, my name is Roy, and your wish is my command.”
Me - Ok Roy, me need pants and me is willing to pay for it.
Roy - So you want to dress up or dress down? (Roy houdt voor zijn borst een onzichtbaar handtasje strak tegen zich aangeklemd)
Me – (dress up??? Dress down??? Me don’t want a dress!) errr, not to casual, but I don’t want a suit either.
Roy (bekijkt me van top tot teen) – Okay here, here, here, here and here. ( Roy plukt hier en daar wat broeken van het rek)
Roy is op naar de volgende klant terwijl ik zes a zeven broeken aan het passen ben. Het is allemaal drie keer niets. Rare pasvormen en maten. Zwaar teleurgesteld laat ik Roy achter.
In de levi’s en Nautica sectie van Dillard’s meer succes. Zonder Roy maar wel met Martha een andere verkoopassistent. Uiteindelijk twee lange broeken gekocht (17,50$ per stuk…) twee korte Levi broeken (70$ totaal) twee polo’s (25$) en een pet (8$). Iets minder dan 140$ uitgegeven. Ik ben een definitief slachtoffer geworden van de Amerikaanse consumptie maatschappij. Het voordeel is dat de schade in euro’s erg meevalt en dat ik voorlopig helemaal niets meer nodig heb. No More Malls For Me de komende 3 maanden. Met bus 7 terug naar Laurel alwaar het avondeten op me wacht. De kip is tragisch aan haar einde gekomen door de tand des tijds. Ik vermoed dat de kip vervolgens te drogen is gelegd in de Texaanse zon. Dat wat van haar over is bevond zich vanavond op mijn bord. Zelden een dergelijk stuk droog vlees gegeten. Morgen mag ik zelf gelukkig weer koken.
In de avond voornamelijk gestudeerd en gesport. Morgen weer een dag.
Terugblik
Het is inmiddels alweer bijna 2 maanden geleden dat ik voor het eerst in mijn leven voet zette op Amerikaanse bodem. De tijd is in de periode dat ik hier ben werkelijk voorbij gevlogen. Vlak voordat ik wegging besloot ik dat ik mijn ervaringen op de een of andere manier moest bijhouden. In de eerste plaats voor mezelf, hoe egocentrisch dat ook moge klinken.
Ik wilde een klein stukje van mijn verse herinneringen vastleggen voor later. Het resultaat van dit stukje persoonlijke geschiedschrijving is hier te vinden. Een klein beetje trots ben ik wel. Ik heb meerdere keren in mijn korte leven getracht iets van een dagboek bij te houden. Elke poging faalde bij de allereerste zin. Nu ik dit hier lees vraag ik me af waarom deze keer zoveel anders is dan alle andere keren. Wat is er nu anders dan toen? De vraag is gemakkelijk te beantwoorden. Internet. Het bijhouden van een blog is verslavend. Waarom is het verslavend? Ik denk dat het vooral zit in het feit dat ik niet de enige lezer van mijn eigen gedachten ben. Het is verbazingwekkend hoeveel voldoening het geeft om mailtjes te krijgen van mensen die mijn belevenissen gelezen hebben. Dergelijke mailtjes zijn voor mij een extra stimulans om te proberen elke dag wat op te schrijven. Het schrijven vormt voor mij persoonlijk een klein rustpuntje aan het eind van de dag. Terugdenken aan wat geweest is en, daar waar mogelijk, een betekenis proberen te zoeken.
Ik verbaas me eigenlijk nog steeds over het feit dat ik hier ben. Dit is nooit de bedoeling geweest. Er was geen planning, slechts een snel besluit om op een al rijdende trein te springen. “Pa, Ma ik ga naar Amerika… denk ik…”. “Jorien, dit is een kans voor mij en ik ben gek als ik het niet doe”. Er was geen tussenstation.
Ik heb altijd gezegd dat ik niet naar Amerika toe wilde. Amerika was niets voor mij. Amerika is eigenlijk nog steeds niets voor mij. Amerika heeft mij nog niet in mijn hart kunnen raken. En dat wat je hart niet raakt kun je er niet in opsluiten. Ik heb echter nog te weinig gezien van de States om een eindoordeel te kunnen vellen. Ik ben er wel achter gekomen dat de American Dream niet mijn droom is. Het land van de vrijheid is al lang begrensd. Ik zie goede kanten aan deze maatschappij maar minstens evenzoveel slechte.
Zelden heb ik met de gedachte gespeeld om in het buitenland te gaan studeren. Toch zijn er kansen die je niet moet laten lopen. Ik wil niet terugkijken op mijn leven met spijt. Spijt dat ik bepaalde dingen niet gedaan heb. Ik wil hoogstens terugkijken met een gevoel van spijt, dat ik bepaalde dingen wel gedaan heb. Ik zal nooit spijt krijgen van mijn verblijf hier. Al raak ik misschien wel meer kwijt dan ik hier ooit zal kunnen vinden. Wat ik nu al gewonnen heb is een ervaring. Een ervaring die mijn kijk op bepaalde zaken heeft veranderd. Ik verwacht eigenlijk niets anders dan dat dit proces zich de komende maanden zal voortzetten. Ik blijf schrijven.
basintexas@gmail.com
Vandaag
Vandaag was een redelijk nobrain dag. Aangezien we vrijdag de gevangenis in Huntsville gaan bezoeken moest ik op zoek naar een nog een wat nettere broek. De dichtstbijzijnde plek om wat nettere broeken te vinden is de Highland Mall. Ik heb hier al een keer eerder over geschreven maar wil toch nog het een en ander hierover kwijt. De Highland Mall is een architectonische nachtmerrie. Een lelijk brok beton in een enigszins desolaat gebied. Weinig highland, veel beton, geen ramen, parkeerplaatsen en pick-uptrucks. De Mall is gebouwd volgens het “we want to keep them in” principe. Het is lastig om de uitgangen te vinden, overigens geldt dit ook voor de ingangen. Binnen in de Mall is een keur aan winkels te vinden. Ik beland bij Dillard’s. Qua opzet is Dillard's enigszins te vergelijken met de Bijenkorf.
Ik wordt bij binnenkomst getackeld door Roy, een verkoopassistent die ergens in Amerika uit een vrij grote kast is gesprongen.
Roy - High (...), I’m your shopping assistant for today, my name is Roy, and your wish is my command.”
Me - Ok Roy, me need pants and me is willing to pay for it.
Roy - So you want to dress up or dress down? (Roy houdt voor zijn borst een onzichtbaar handtasje strak tegen zich aangeklemd)
Me – (dress up??? Dress down??? Me don’t want a dress!) errr, not to casual, but I don’t want a suit either.
Roy (bekijkt me van top tot teen) – Okay here, here, here, here and here. ( Roy plukt hier en daar wat broeken van het rek)
Roy is op naar de volgende klant terwijl ik zes a zeven broeken aan het passen ben. Het is allemaal drie keer niets. Rare pasvormen en maten. Zwaar teleurgesteld laat ik Roy achter.
In de levi’s en Nautica sectie van Dillard’s meer succes. Zonder Roy maar wel met Martha een andere verkoopassistent. Uiteindelijk twee lange broeken gekocht (17,50$ per stuk…) twee korte Levi broeken (70$ totaal) twee polo’s (25$) en een pet (8$). Iets minder dan 140$ uitgegeven. Ik ben een definitief slachtoffer geworden van de Amerikaanse consumptie maatschappij. Het voordeel is dat de schade in euro’s erg meevalt en dat ik voorlopig helemaal niets meer nodig heb. No More Malls For Me de komende 3 maanden. Met bus 7 terug naar Laurel alwaar het avondeten op me wacht. De kip is tragisch aan haar einde gekomen door de tand des tijds. Ik vermoed dat de kip vervolgens te drogen is gelegd in de Texaanse zon. Dat wat van haar over is bevond zich vanavond op mijn bord. Zelden een dergelijk stuk droog vlees gegeten. Morgen mag ik zelf gelukkig weer koken.
In de avond voornamelijk gestudeerd en gesport. Morgen weer een dag.
Vergane Glorie - stef Bos
De muren van de huizen zijn gebarsten
En het spookt hier in elke straat
Roestige tafels op lege terrassen
Alles vermolmt en vergaat
Hotels staan vol lege kamers
Lantarens op straat zonder licht
Gescheurde gordijnen,gebarsten ramen
Deze stad toont zijn ware gezicht
Vergane glorie...Vergeten namen
De gouden tijden Zijn voorbij
Hier kwamen koningen en keizers
Het is voorgoed verleden tijd
De huizen staan leeg en verlaten
De ratten zijn de koning ter rijk
En onder het stof op de muren
Zie je mensen uit een andere tijd
Verbleekte foto's van oude diva's
Met een spottende lach rond hun mond
Ze kijken nog steeds uit de hoogte
Ook al liggen ze onder de grond
Vergane glorie...Vergeten namen
De gouden tijden Zijn voorbij
Hier kwamen koningen en keizers
Het is voorgoed verleden tijd
Er kraakt muziek van een plaat uit een balzaal
Iemand zingt over storm bij volle maan
De zaal is leeg en de naald blijft altijd steken
In het deel waar de schepen vergaan
En het spookt hier in elke straat
Roestige tafels op lege terrassen
Alles vermolmt en vergaat
Hotels staan vol lege kamers
Lantarens op straat zonder licht
Gescheurde gordijnen,gebarsten ramen
Deze stad toont zijn ware gezicht
Vergane glorie...Vergeten namen
De gouden tijden Zijn voorbij
Hier kwamen koningen en keizers
Het is voorgoed verleden tijd
De huizen staan leeg en verlaten
De ratten zijn de koning ter rijk
En onder het stof op de muren
Zie je mensen uit een andere tijd
Verbleekte foto's van oude diva's
Met een spottende lach rond hun mond
Ze kijken nog steeds uit de hoogte
Ook al liggen ze onder de grond
Vergane glorie...Vergeten namen
De gouden tijden Zijn voorbij
Hier kwamen koningen en keizers
Het is voorgoed verleden tijd
Er kraakt muziek van een plaat uit een balzaal
Iemand zingt over storm bij volle maan
De zaal is leeg en de naald blijft altijd steken
In het deel waar de schepen vergaan
Tuesday, March 01, 2005
Dinsdag 1 maart - 5 voor 4 tegen
Dinsdag 1 maart
1983
In de zaak Helm tegen Dakota moest de Supreme Court een besluit nemen over het lot van Helm. Helm had een ongedekte check uitgeschreven van 100$. Helm werd aangeklaagd en hoorde vervolgens levenslange opsluiting tegen zich eisen. Uiteindelijk kwam de zaak bij het Hooggerechtshof terecht. The Supreme Court besloot met een 5 - 4 stemming dat deze straf toch wel “cruel and unusual” was.
1991
Harmelin vs. Michigan
De Supreme Court besluit met een 5 - 4 stemming dat een levenslange gevangenisstraf, zonder kans op vervroegde vrijlating, een acceptabele straf is voor het in bezit hebben van +/- 0,6 kg cocaïne.
2005
De Supreme court verklaard in een 5 - 4 stemming de doodstraf ongrondwettelijk voor personen onder de 18 jaar.
De eerste twee voorvallen zijn wat luchtige noten bij het college van Rob owen. De laatste is hier toch wel het gesprek van de dag. De komende dagen zullen er wel veel opiniestukken in de kranten komen te staan. Ik ben benieuwd… Kan iemand trouwens de Nederlandse kranten in de gaten houden op dit gebied, maar vooral ook op het vlak van de doodstraf in het algemeen. Ik hoor het graag als er dingen over geschreven worden.
Vandaag dwars door de wekker heen geslapen en dientengevolge niet naar het college van Dix geweest. Ik heb mijn dag in schaamte doorgebracht. S’middags naar het college van Rob Owen die op sommige momenten werkelijk stond te stuiteren voor de zaal. Erg vermakelijk. Een van de studenten had koekjes gebakken (..) voor bij het college, veel kneuteriger dan dat kan het niet worden hier.
S'avonds een was gedraaid, opgeruimd, gelezen en Jorien gemist…
1983
In de zaak Helm tegen Dakota moest de Supreme Court een besluit nemen over het lot van Helm. Helm had een ongedekte check uitgeschreven van 100$. Helm werd aangeklaagd en hoorde vervolgens levenslange opsluiting tegen zich eisen. Uiteindelijk kwam de zaak bij het Hooggerechtshof terecht. The Supreme Court besloot met een 5 - 4 stemming dat deze straf toch wel “cruel and unusual” was.
1991
Harmelin vs. Michigan
De Supreme Court besluit met een 5 - 4 stemming dat een levenslange gevangenisstraf, zonder kans op vervroegde vrijlating, een acceptabele straf is voor het in bezit hebben van +/- 0,6 kg cocaïne.
2005
De Supreme court verklaard in een 5 - 4 stemming de doodstraf ongrondwettelijk voor personen onder de 18 jaar.
De eerste twee voorvallen zijn wat luchtige noten bij het college van Rob owen. De laatste is hier toch wel het gesprek van de dag. De komende dagen zullen er wel veel opiniestukken in de kranten komen te staan. Ik ben benieuwd… Kan iemand trouwens de Nederlandse kranten in de gaten houden op dit gebied, maar vooral ook op het vlak van de doodstraf in het algemeen. Ik hoor het graag als er dingen over geschreven worden.
Vandaag dwars door de wekker heen geslapen en dientengevolge niet naar het college van Dix geweest. Ik heb mijn dag in schaamte doorgebracht. S’middags naar het college van Rob Owen die op sommige momenten werkelijk stond te stuiteren voor de zaal. Erg vermakelijk. Een van de studenten had koekjes gebakken (..) voor bij het college, veel kneuteriger dan dat kan het niet worden hier.
S'avonds een was gedraaid, opgeruimd, gelezen en Jorien gemist…
Subscribe to:
Posts (Atom)