Maandag 28 februari
Vanmorgen vroeg opgestaan om na te gaan of een zekere instelling die eigenlijk geen bank mag worden genoemd haar werk wel naar behoren had gedaan. Via de elektronische snelweg, het blijft een zegen, naar de toestand van mijn rekening gekeken. Het bedrag van de huur was afgeschreven ten behoeve van college houses. inc. Zou het dan eindelijk goed zijn gegaan? Het blijft echter afwachten. Ik heb inmiddels de mensen van kantoor hier op de hoogte gebracht. Helaas heb ik nog niets van ze gehoord maar ik denk dat het wel goed zit…
Voor het college van Deitch s’middags, eerst nog even kopietjes gemaakt van wat verzekeringspapieren in de Dobby Mall. Vrijdag staat de trip naar Huntsville op het programma. Als ik daar word omgelegd door een of andere doorgedraaide retarded inmate is het altijd prettig om te weten dat ik goed verzekerd ben… Zolang je je maar aan de dresscode houdt schijnt alles goed te komen.
Het college van Deitch is wederom behoorlijk intensief, lees vermoeiend. Elke weerk extreem veel voorbereidend werk voor elk college. Ondanks de stapels literatuur blijft het echter moeilijk om de discussie tijdens het college op gang te brengen en te houden. Iedereen is het altijd wel enigszins met elkaar eens. Maartje probeert het nog even met de mededeling dat het een goed idee zou zijn als Texas drugs en prostitutie legaliseert, teneinde de druk op het gevangeniswezen te verlichten. Het gevolg is dat de biblebelt mevrouw rechts van ons ongeveer in de stuipen schiet en de mededeling doet dat zij zich daar toch wel erg oncomfortabel bij zou voelen. Het is echter een kleine rimpeling in de grote oceaan van consensus…
S’avonds huisvergadering. Belangrijkste punt op de agenda: het eten. Uiteindelijke conclusie onbekend… om 9 uur nog anderhalf uur naar de gym geweest (of beter gezegd; één aflevering van CSI Miami). Daarna nog wat gestudeerd.
Monday, February 28, 2005
Quote
As a result of my participation in legislative matters, I have been forced to reschedule the class set for March 11, the day before Spring Break.
I told my associates that most class members planned to spend the break in the library studying and were anticipating the Friday class as a sort of "pep rally" for that effort. Nevertheless, they insisted I reschedule it. Reclutantly, I agreed.
email van Dix
I told my associates that most class members planned to spend the break in the library studying and were anticipating the Friday class as a sort of "pep rally" for that effort. Nevertheless, they insisted I reschedule it. Reclutantly, I agreed.
email van Dix
Breaking News...
1.918,86 euri is zojuist afgeschreven van mijn bankrekening, nu alleen nog hopen dat het bij de goede instantie terechtkomt... Je weet het immers maar nooit met bepaalde instellingen die zich eigenlijk geen bank zouden mogen noemen...
Sunday, February 27, 2005
Zondag 27 februari - I know you. You know you. And I know you know that I know you
Zondag 27 februari
Gister dacht ik moeder natuur volledig door te hebben. Vandaag bewijst zij echter mijn ongelijk…Schreef ik gister nog dat de weekenden in Austin nat en koud zijn, thans moet ik hier bekennen dat het vandaag een stralende dag is geweest. De zon scheen en de temperatuur was zeer aangenaam. Op dagen als deze is het moeilijk om achter de studieboeken te kruipen, hoe interessant het in de boeken behandelde onderwerp ook moge zijn. Edoch, mijn geest is sterk en de verlokkingen van al het moois wat zich buiten de muren van mijn knusse kamer bevind weet ik met opgeheven hoofd te weerstaan. Helaas, de werkelijkheid is anders… Als een junk op zoek naar een shot, zo begeef ik mij richting het zonlicht.
Enfin uiteindelijk samen met Rogier en Maartje enige tijd op het kleine terras van Starbucks doorgebracht dit onder het genot van een grote cappucino.
Ook nog even op zoek geweest naar korte broeken in de winkels op Guadaloupe. Over enige tijd wordt het hier in het Texaanse simpelweg te warm om in lange broeken rond te lopen (tot mijn grote spijt.) Het rare van de korte broeken in Austin is dat ze (de korte broeken) korter zijn dan lange broeken, wat logisch is, maar zeker anderhalf keer duurder zijn in vergelijking tot hun grote broers, wat mij dan weer enigszins bevreemd…
S’avonds een poging gedaan de oscars te kijken. Ik hield het vrij snel voor gezien; De show wordt immers elk jaar uitgezonden, dus er komt vast nog wel eens een gelegenheid om de uitreiking te bekijken. Op mijn kamer een film gkeken; Dodgeball: True underdog story. Hieronder enkele quotes;
-In some cultures, they only eat vomit. I never been there, but I read about it… in a book.
White Goodman
-I know you. You know you. And I know you know that I know you.
White Goodman:
-Is it necessary for me to drink my own urine? Probably not, but I do it anyways. It's sterile and I like the taste.
Patches O'Houlihan
White Goodman: Donde esta la biblioteca?
Peter La Fleur: What?
White Goodman: I'm thinking of opening a new Globo Gym down in Mexico City, so I've been boning up on my Spanish.
Ik ben geen fan van dit soort films maar deze was, tegen de verwachting in, bijzonder vermakelijk…
Gister dacht ik moeder natuur volledig door te hebben. Vandaag bewijst zij echter mijn ongelijk…Schreef ik gister nog dat de weekenden in Austin nat en koud zijn, thans moet ik hier bekennen dat het vandaag een stralende dag is geweest. De zon scheen en de temperatuur was zeer aangenaam. Op dagen als deze is het moeilijk om achter de studieboeken te kruipen, hoe interessant het in de boeken behandelde onderwerp ook moge zijn. Edoch, mijn geest is sterk en de verlokkingen van al het moois wat zich buiten de muren van mijn knusse kamer bevind weet ik met opgeheven hoofd te weerstaan. Helaas, de werkelijkheid is anders… Als een junk op zoek naar een shot, zo begeef ik mij richting het zonlicht.
Enfin uiteindelijk samen met Rogier en Maartje enige tijd op het kleine terras van Starbucks doorgebracht dit onder het genot van een grote cappucino.
Ook nog even op zoek geweest naar korte broeken in de winkels op Guadaloupe. Over enige tijd wordt het hier in het Texaanse simpelweg te warm om in lange broeken rond te lopen (tot mijn grote spijt.) Het rare van de korte broeken in Austin is dat ze (de korte broeken) korter zijn dan lange broeken, wat logisch is, maar zeker anderhalf keer duurder zijn in vergelijking tot hun grote broers, wat mij dan weer enigszins bevreemd…
S’avonds een poging gedaan de oscars te kijken. Ik hield het vrij snel voor gezien; De show wordt immers elk jaar uitgezonden, dus er komt vast nog wel eens een gelegenheid om de uitreiking te bekijken. Op mijn kamer een film gkeken; Dodgeball: True underdog story. Hieronder enkele quotes;
-In some cultures, they only eat vomit. I never been there, but I read about it… in a book.
White Goodman
-I know you. You know you. And I know you know that I know you.
White Goodman:
-Is it necessary for me to drink my own urine? Probably not, but I do it anyways. It's sterile and I like the taste.
Patches O'Houlihan
White Goodman: Donde esta la biblioteca?
Peter La Fleur: What?
White Goodman: I'm thinking of opening a new Globo Gym down in Mexico City, so I've been boning up on my Spanish.
Ik ben geen fan van dit soort films maar deze was, tegen de verwachting in, bijzonder vermakelijk…
Zaterdag 26 februari -
Zaterdag 26 februari
Het is weekend en dus regent het. Alhoewel deze uitspraak geen algemene wetmatigheid is is deze uitspraak wel een wetmatigheid in Austin; Het was een natte en koude zaterdag zoals bijna elke zaterdag hier nat en koud is geweest.
Voornamelijk gestudeerd vandaag. S’avond met Maartje en Rogier gegeten bij Marakesh een mediterraans restaurant op Congres. Lekker, veel en erg goedkoop gegeten. Per persoon waren we ongeveer 15 dollar kwijt. Voor een driegangen menu! Ideaal… Het eten was goed en de bediening overdreven snel en vaak onverstaanbaar.
Na het eten terug naar huis en samen met wat huisgenoten een Duitse film gekeken (Der Schu des Manitou). Een persiflage op de boeken van Karl May. Erg grappige film boordevol verwijzingen naar Duitsland en kindersurprises. Door problemen met de tv-stellage en een wirwar van kabels hebben we de film uiteindelijk maar op een laptop in de tv-room gekeken. De twee films die we gehuurd hadden bij de Blockbuster, Kill Bill 2 en Dodgeball, hebben we niet meer gezien…
Het is weekend en dus regent het. Alhoewel deze uitspraak geen algemene wetmatigheid is is deze uitspraak wel een wetmatigheid in Austin; Het was een natte en koude zaterdag zoals bijna elke zaterdag hier nat en koud is geweest.
Voornamelijk gestudeerd vandaag. S’avond met Maartje en Rogier gegeten bij Marakesh een mediterraans restaurant op Congres. Lekker, veel en erg goedkoop gegeten. Per persoon waren we ongeveer 15 dollar kwijt. Voor een driegangen menu! Ideaal… Het eten was goed en de bediening overdreven snel en vaak onverstaanbaar.
Na het eten terug naar huis en samen met wat huisgenoten een Duitse film gekeken (Der Schu des Manitou). Een persiflage op de boeken van Karl May. Erg grappige film boordevol verwijzingen naar Duitsland en kindersurprises. Door problemen met de tv-stellage en een wirwar van kabels hebben we de film uiteindelijk maar op een laptop in de tv-room gekeken. De twee films die we gehuurd hadden bij de Blockbuster, Kill Bill 2 en Dodgeball, hebben we niet meer gezien…
Saturday, February 26, 2005
Vrijdag 25 februari - drink and drunk
Vrijdag 25 februari
Vandaag lekker kunnen uitslapen. Het college van Dix viel uit. Ik heb het ontbijt en de lunch vandaag helaas gemist, al denk ik niet dat er veel te missen was.
Vandaag veel gestudeerd en geschreven aan de twee papers voor capital punishment en criminal justice policies. S’avonds hebben we een klein huisfeestje. Best gezellig, maar het blijft een raar gezelschap die Amerikanen. Iedereen krijgt een cup aan het begin van de avond. Gedurende de hele avond een rondgang gemaakt langs de verschillende kamers. Bij iedere kamer werden de cups gevuld met alcoholhoudende dranken. De meeste huisgenoten zijn niets gewend qua alcoholica en gingen zich hier dientengevolge dan ook naar gedragen. Ik heb me aardig ingehouden. Ik heb morgen zeker geen kater.
Onderstaand wat beeldmateriaal. Één goede nacht gewenst…
Vandaag lekker kunnen uitslapen. Het college van Dix viel uit. Ik heb het ontbijt en de lunch vandaag helaas gemist, al denk ik niet dat er veel te missen was.
Vandaag veel gestudeerd en geschreven aan de twee papers voor capital punishment en criminal justice policies. S’avonds hebben we een klein huisfeestje. Best gezellig, maar het blijft een raar gezelschap die Amerikanen. Iedereen krijgt een cup aan het begin van de avond. Gedurende de hele avond een rondgang gemaakt langs de verschillende kamers. Bij iedere kamer werden de cups gevuld met alcoholhoudende dranken. De meeste huisgenoten zijn niets gewend qua alcoholica en gingen zich hier dientengevolge dan ook naar gedragen. Ik heb me aardig ingehouden. Ik heb morgen zeker geen kater.
Onderstaand wat beeldmateriaal. Één goede nacht gewenst…
Thursday, February 24, 2005
24 Februari - Hit by a train
5 uur koken in het laurelhuis voelt alof je geraakt bent door een trein. Gelukkig zijn de meeste huisgenoten meer dan tevreden met mijn brouwsels en dat maakt veel goed. S'avonds cookienight, blijft een leuk deel van de donderdagavond. Verder niet veel gedaan. vooral gelezen en een niet noemenswaardige film gekeken.
Wednesday, February 23, 2005
Woensdag 24 februari - Trouble in Paradise
Woensdag 24 februari
Vanmorgen te vroeg uit bed. Ik had me een uur vergist. Maar het is eigenlijk best wel lekker als je dag ‘zomaar’ een uur langer is.
Gelijk op internet gekeken hoe het met de overschrijfkaart inclusief de 47$ aan postzegels gesteld is. Via het UPS trackingsysteem kom ik erachter dat de envelop inmiddels gearriveerd is in Köln (Koeln). Ik vermoed dat de mensen van UPS de envelop vanuit Köln vervolgens doorsturen naar Arnhem waar een zeker kantoor van een niet nader te noemen instantie zich mogelijkerwijs zou kunnen bevinden. Het blijft echter spannend, je weet het immers maar nooit met zekere niet nader bij naam te noemen instanties die zich mogelijkerwijs in Arnhem zouden kunnen bevinden.
Helaas heeft de UPS postbeambte niet helemaal goed gelezen wat er op het bezorgformulier staat. Mijn pakketje is op weg naar Arnthem (sic). Ik hoop maar dat de Nederlandse UPS-ers beter kunnen lezen… Arnhem, A-r-n-h-em... Ik vermoed dat er een complot is tussen UPS en een zekere niet nader bij naam te noemen instantie die zich mogelijkerwijs in Arnhem zou kunnen bevinden
S’morgens eerst college van Dix. Prima te volgen met wederom grappige momenten.
Na het college op weg om het volgende probleem op te lossen. Ik ga er m’n beroep maar van maken…
Gister stond er op mijn voicemail een bericht van het utrec sportcenter. Er was iets mis met de formulieren voor de canoe-trip. Fijn. Als er iets is dat ik na deze vijf maanden niet meer kan zien, afgezien van de postbank, zijn het wel formulieren. Als ik elk formulier dat ik tot nu toe heb moeten invullen zou moeten opeten zou ik niet vijf kilo afgevallen zijn maar tien kilo aangekomen. Leve de bureaucratie. Waar kan ik me aanmelden voor de revolutie?
Het probleem (zoekgeraakte formulieren) binnen enkele minuten en met twee mailtjes opgelost. De student is hier klant en de klant is koning. Ideaal.
S’avonds nog naar een lezing geweest over bacteriën die diaree veroorzaken. Ik dacht dat het eigenlijk over ebola zou gaan. Toch nog schokkende verhalen over girlscouts en ongepasteuriseerde appelsap.
Rond een uur of 10 nog een uurtje wezen sporten. Gewerkt aan een paper, geklooid aan de blog en buiten in de open lucht gezeten. Bas vermaakt zich wel in Texas…
Vanmorgen te vroeg uit bed. Ik had me een uur vergist. Maar het is eigenlijk best wel lekker als je dag ‘zomaar’ een uur langer is.
Gelijk op internet gekeken hoe het met de overschrijfkaart inclusief de 47$ aan postzegels gesteld is. Via het UPS trackingsysteem kom ik erachter dat de envelop inmiddels gearriveerd is in Köln (Koeln). Ik vermoed dat de mensen van UPS de envelop vanuit Köln vervolgens doorsturen naar Arnhem waar een zeker kantoor van een niet nader te noemen instantie zich mogelijkerwijs zou kunnen bevinden. Het blijft echter spannend, je weet het immers maar nooit met zekere niet nader bij naam te noemen instanties die zich mogelijkerwijs in Arnhem zouden kunnen bevinden.
Helaas heeft de UPS postbeambte niet helemaal goed gelezen wat er op het bezorgformulier staat. Mijn pakketje is op weg naar Arnthem (sic). Ik hoop maar dat de Nederlandse UPS-ers beter kunnen lezen… Arnhem, A-r-n-h-em... Ik vermoed dat er een complot is tussen UPS en een zekere niet nader bij naam te noemen instantie die zich mogelijkerwijs in Arnhem zou kunnen bevinden
S’morgens eerst college van Dix. Prima te volgen met wederom grappige momenten.
Na het college op weg om het volgende probleem op te lossen. Ik ga er m’n beroep maar van maken…
Gister stond er op mijn voicemail een bericht van het utrec sportcenter. Er was iets mis met de formulieren voor de canoe-trip. Fijn. Als er iets is dat ik na deze vijf maanden niet meer kan zien, afgezien van de postbank, zijn het wel formulieren. Als ik elk formulier dat ik tot nu toe heb moeten invullen zou moeten opeten zou ik niet vijf kilo afgevallen zijn maar tien kilo aangekomen. Leve de bureaucratie. Waar kan ik me aanmelden voor de revolutie?
Het probleem (zoekgeraakte formulieren) binnen enkele minuten en met twee mailtjes opgelost. De student is hier klant en de klant is koning. Ideaal.
S’avonds nog naar een lezing geweest over bacteriën die diaree veroorzaken. Ik dacht dat het eigenlijk over ebola zou gaan. Toch nog schokkende verhalen over girlscouts en ongepasteuriseerde appelsap.
Rond een uur of 10 nog een uurtje wezen sporten. Gewerkt aan een paper, geklooid aan de blog en buiten in de open lucht gezeten. Bas vermaakt zich wel in Texas…
Tuesday, February 22, 2005
Dinsdag 22 februari - Postbank Hunting
Dinsdag 22 februari
Door het gedoe met de postbank heb ik maar kort geslapen. Via UPS expres mail een internationale overschrijfkaart gestuurd naar Nederland. Total kosten $47,50…. Op dit moment vooral de goedkoopste oplossing, niet de meest ideale. Als het goed is is het gelazer begin volgende week voorbij. Ik word er wel knap chagerijnig van…
De lunch en vooral het avondeten zijn niet veel bijzonders. Het avondeten smaakt naar chinees, maar dan wel hele slechte chinees. Na een paar happen hou ik het wel voor gezien. Vanaf een uur of 7 anderhalf uur doorgebracht in de Gregory Gym. Prima bezigheidstherapie. Bij thuiskomst nog een uurtje gestudeerd. Vervolgens naar the hunting channel gekeken (kanaal 490...). Ik kan daar dus uren naar kijken. Mannen en vrouwen gehuld in camouflage, besmeurd met modder, de duurste geweren met telescopischelaservizierautomatischrichten-dingen erop, schuiltenten, sluipen en kruipen, de spanning, de actie, het wachten op de prooi, de lokroepen die nagebootst worden. En uiteindelijk valt de kalkoen dan dood neer, getroffen door één enkele schot. Werkelijk fascinerend. En dat allemaal in de Great Outdoors.
“wow what a view and what a bird, what a magnificent dead bird”
H. Unter
Door het gedoe met de postbank heb ik maar kort geslapen. Via UPS expres mail een internationale overschrijfkaart gestuurd naar Nederland. Total kosten $47,50…. Op dit moment vooral de goedkoopste oplossing, niet de meest ideale. Als het goed is is het gelazer begin volgende week voorbij. Ik word er wel knap chagerijnig van…
De lunch en vooral het avondeten zijn niet veel bijzonders. Het avondeten smaakt naar chinees, maar dan wel hele slechte chinees. Na een paar happen hou ik het wel voor gezien. Vanaf een uur of 7 anderhalf uur doorgebracht in de Gregory Gym. Prima bezigheidstherapie. Bij thuiskomst nog een uurtje gestudeerd. Vervolgens naar the hunting channel gekeken (kanaal 490...). Ik kan daar dus uren naar kijken. Mannen en vrouwen gehuld in camouflage, besmeurd met modder, de duurste geweren met telescopischelaservizierautomatischrichten-dingen erop, schuiltenten, sluipen en kruipen, de spanning, de actie, het wachten op de prooi, de lokroepen die nagebootst worden. En uiteindelijk valt de kalkoen dan dood neer, getroffen door één enkele schot. Werkelijk fascinerend. En dat allemaal in de Great Outdoors.
“wow what a view and what a bird, what a magnificent dead bird”
H. Unter
Maandag 21 februari - Morons!
Maandag 21 februari
Just for the english readers. The Postbank is a pretty crapy Bank and they’ve lost a customer today! Morons!
Vanmorgen vroeg opgestaan om me geestelijk voor te bereiden op een confrontatie met het kantoor van collegehouses. Na wat zoekwerk bleek de bankcheque geweigerd te zijn door Wells Fargo. Groot vraagteken bleef waarom. Samen met Allan (directeur) alle opties nagegaan en heb in ieder geval tot vrijdag gekregen om het een en ander te regelen.
S’middags college van Deitch. Vandaag twee interessante gastsprekers. Een rechter en een directeurachtig manspersoon van het probationsysteem.
S’avonds gestudeerd en een filmpje gekeken. Daarna ruzie gezocht met de postbank. Op de website van de postbank is de volgende informatie te vinden:
“Bankcheque” Tot zover begrijp ik het.
”Met een bankcheque kunt u zowel geld overmaken naar het buitenland en geld ontvangen uit het buitenland. Het is een veel voorkomend betaalmiddel in landen als Frankrijk, de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk.”
Ideaal! ik zit immers in de Verenigde Staten. Ik wil geld overmaken naar het buitenland:de Verenigde Staten. Dat het in dit machtige land ook nog eens een veel voorkomend betaalmiddel is doet mijn hart helemaal goed.
”Belangrijkste kenmerken”
Ha! Nu gaan we opletten.
“A)Eenvoudig geld overmaken naar en ontvangen vanuit het buitenland”
Tjee, net wat ik nodig heb….
“B)U schrijft een bankcheque uit met een internationale overschrijvingskaart”
Daar heb ik er een paar van liggen, no problemo!
“C)Het bedrag van een verzilverde cheque kan niet contant worden opgenomen, maar wordt op een Giro- of bankrekening gestort”
Staat genoteerd.
Wat de lieve mensen van de o zo geweldige postbank er voor het gemak en ter klantvriendelijkheid maar even niet bij vertellen is het volgende:
IK, de uitschrijver van de bankcheque, moet ZELF de cheque naar Nederland sturen zodat zij, lees: de postbank, het geld kunnen overmaken.
Als betaalmiddel is de Bankcheque dus een ramp.
“Kosten uitschrijven bankchequeBetalen met een bankcheque kost € 12 binnen de Europese Unie* en € 14,50 daarbuiten”
Die 12 euro mogen ze wat mij betreft houden. Echter in mijn kleine achterlijke visie is de bankcheque geen BETAALMIDDEL maar een doodordinaire overschrijfkaart waar je dus, wanneer je al in het buitenland bent, totaal niets, nakkes, nada aan hebt.
De bankcheque functioneert dus niet als direct betaalmiddel, ik kan dus niet in een winkel een dergelijke cheque uitschrijven. Punt A: “Eenvoudig geld overmaken naar en ontvangen vanuit het buitenland.” Komt dan ook te vervallen…
De postbank (al zouden ze de naam bank niet eens mogen dragen) is een klant kwijt. BIJ DEZE!
Just for the english readers. The Postbank is a pretty crapy Bank and they’ve lost a customer today! Morons!
Just for the english readers. The Postbank is a pretty crapy Bank and they’ve lost a customer today! Morons!
Vanmorgen vroeg opgestaan om me geestelijk voor te bereiden op een confrontatie met het kantoor van collegehouses. Na wat zoekwerk bleek de bankcheque geweigerd te zijn door Wells Fargo. Groot vraagteken bleef waarom. Samen met Allan (directeur) alle opties nagegaan en heb in ieder geval tot vrijdag gekregen om het een en ander te regelen.
S’middags college van Deitch. Vandaag twee interessante gastsprekers. Een rechter en een directeurachtig manspersoon van het probationsysteem.
S’avonds gestudeerd en een filmpje gekeken. Daarna ruzie gezocht met de postbank. Op de website van de postbank is de volgende informatie te vinden:
“Bankcheque” Tot zover begrijp ik het.
”Met een bankcheque kunt u zowel geld overmaken naar het buitenland en geld ontvangen uit het buitenland. Het is een veel voorkomend betaalmiddel in landen als Frankrijk, de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk.”
Ideaal! ik zit immers in de Verenigde Staten. Ik wil geld overmaken naar het buitenland:de Verenigde Staten. Dat het in dit machtige land ook nog eens een veel voorkomend betaalmiddel is doet mijn hart helemaal goed.
”Belangrijkste kenmerken”
Ha! Nu gaan we opletten.
“A)Eenvoudig geld overmaken naar en ontvangen vanuit het buitenland”
Tjee, net wat ik nodig heb….
“B)U schrijft een bankcheque uit met een internationale overschrijvingskaart”
Daar heb ik er een paar van liggen, no problemo!
“C)Het bedrag van een verzilverde cheque kan niet contant worden opgenomen, maar wordt op een Giro- of bankrekening gestort”
Staat genoteerd.
Wat de lieve mensen van de o zo geweldige postbank er voor het gemak en ter klantvriendelijkheid maar even niet bij vertellen is het volgende:
IK, de uitschrijver van de bankcheque, moet ZELF de cheque naar Nederland sturen zodat zij, lees: de postbank, het geld kunnen overmaken.
Als betaalmiddel is de Bankcheque dus een ramp.
“Kosten uitschrijven bankchequeBetalen met een bankcheque kost € 12 binnen de Europese Unie* en € 14,50 daarbuiten”
Die 12 euro mogen ze wat mij betreft houden. Echter in mijn kleine achterlijke visie is de bankcheque geen BETAALMIDDEL maar een doodordinaire overschrijfkaart waar je dus, wanneer je al in het buitenland bent, totaal niets, nakkes, nada aan hebt.
De bankcheque functioneert dus niet als direct betaalmiddel, ik kan dus niet in een winkel een dergelijke cheque uitschrijven. Punt A: “Eenvoudig geld overmaken naar en ontvangen vanuit het buitenland.” Komt dan ook te vervallen…
De postbank (al zouden ze de naam bank niet eens mogen dragen) is een klant kwijt. BIJ DEZE!
Just for the english readers. The Postbank is a pretty crapy Bank and they’ve lost a customer today! Morons!
Sunday, February 20, 2005
1982 -Woof!
"People born in the Year of the Dog possess the best traits of human nature. They have a deep sense of loyalty, are honest, and inspire other peoples confidence because they know how to keep secrets. But Dog People are somewhat selfish, terribly stubborn, and eccentric. They care little for wealth, yet somehow always seem to have money. They can be cold emotionally and sometimes distant at parties. They can find fault with many things and are noted for their sharp tongues. Dog people make good leaders. They are compatible with those born in the Years of the Horse, Tiger, and Rabbit."
Zondag 20 februari -
Zondag 20 februari
Ik heb vanmorgen de laatste hand gelegd aan het Op-Ed piece. Ik ben er zelf best tevreden mee. Nu alleen nog wachten wat Deitch er van vindt. (als het een A+ is publiceer ik het wel op m’n blog…)
work·a·hol·ic (wûrk-hôlk, -hlk) n.
One who has a compulsive and unrelenting need to work.
Deze tekst wordt in het engelse woordenboek vergezeld van een foto van Michele Deitch. De adjunct professor van het seminair criminal justice policies. Per dag krijg ik gemiddeld vijf á zes mailtjes van Deitch inclusief attachments met ellenlange lappen tekst. Deitch is superenthousiast over haar vak. En dat werkt best aanstekelijk… de mailtjes komen echter op de raarste tijdstippen binnen (soms zelfs na 2 uur s’nachts). Er gaat inmiddels geen dag meer voorbij zonder mail van Deitch. Deitch is een niet te ontwijken deel van mijn leven geworden.
Vandaag redelijk rustig aan gedaan. Rustig wakker geworden. Rustig gebrunched, gestudeerd. S’avonds met Maartje en Rogier naar Ruby’s BBQ. Eindelijk weer eens normaal en goed eten voor relatief weinig geld (+/- $10). Bij Ruby’s roken ze alles, erg gezond en heel weinig vet. Dit in tegenstelling tot de bak choclate therapy die ik na het eten naar binnen werk. Alleen maar chocola. Vervolgens een uur hardgelopen in de Gregory Gym om de schade weer in te halen. Het is nu 10 over 12. tijd om te gaan slapen. morgen de problemen met mijn kamer proberen op te lossen...
Ik heb vanmorgen de laatste hand gelegd aan het Op-Ed piece. Ik ben er zelf best tevreden mee. Nu alleen nog wachten wat Deitch er van vindt. (als het een A+ is publiceer ik het wel op m’n blog…)
work·a·hol·ic (wûrk-hôlk, -hlk) n.
One who has a compulsive and unrelenting need to work.
Deze tekst wordt in het engelse woordenboek vergezeld van een foto van Michele Deitch. De adjunct professor van het seminair criminal justice policies. Per dag krijg ik gemiddeld vijf á zes mailtjes van Deitch inclusief attachments met ellenlange lappen tekst. Deitch is superenthousiast over haar vak. En dat werkt best aanstekelijk… de mailtjes komen echter op de raarste tijdstippen binnen (soms zelfs na 2 uur s’nachts). Er gaat inmiddels geen dag meer voorbij zonder mail van Deitch. Deitch is een niet te ontwijken deel van mijn leven geworden.
Vandaag redelijk rustig aan gedaan. Rustig wakker geworden. Rustig gebrunched, gestudeerd. S’avonds met Maartje en Rogier naar Ruby’s BBQ. Eindelijk weer eens normaal en goed eten voor relatief weinig geld (+/- $10). Bij Ruby’s roken ze alles, erg gezond en heel weinig vet. Dit in tegenstelling tot de bak choclate therapy die ik na het eten naar binnen werk. Alleen maar chocola. Vervolgens een uur hardgelopen in de Gregory Gym om de schade weer in te halen. Het is nu 10 over 12. tijd om te gaan slapen. morgen de problemen met mijn kamer proberen op te lossen...
Quote
"Watching policy-making can sometimes be like watching sausage being made—not something you’re sure you want to see"
Deitch
Deitch
Zaterdag 19 februari - Guns don't kill people
Zaterdag 19 februari
Het is een lange week geweest. Afgelopen week is een van de huisgenoten opgenomen ter observatie op de psychiatrisch afdeling van het ziekenhuis. De vrouw (50+…) heeft ongeveer 10 jaar in Laurel gewoond. Ze gedroeg zich al enige tijd vreemd. De afgelopen tijd is ze echter in een neerwaartse spiraal terechtgekomen. Een mogelijke trigger hiervoor is de zelfmoord van een goede vriendin van haar geweest. Ze beeld zich zelf allerlei ziekten in en praat over mensen die niet bestaan of al lang overleden zijn. maandag vertelde ze een huisgenoot, een ontzettende zachtaardige jongen die zelfs de spreekwoordelijke vliegen geen kwaad doet, dat ze suïcidaal werd als ze hem zag. En ik kan u vertellen Damesch en Heeren; dat is nogal een mededeling. Het gevolg hiervan was dat de arme jongen zich niet meer in huis durfde te vertonen en volkomen van slag was. Voornamelijk uit angst dat ze zich wat aan zou doen. Gelukkig is ze donderdag na veel gedoe opgenomen.
Vanmiddag, na de brunch, met een aantal huisgenoten naar de Saxet Gun show geweest in het Crockett Center. Overigens niet heel erg moeilijk te vinden. het is gewoon een kwestie van opletten. Daar waar de meeste pick-up trucks staan moet je wezen.
Ik was van plan om veel foto’s te nemen maar het bordje “no camera’s” enkele rednecks en zo’n 10.000 (semi-automatische)wapens weerhielden mij hiervan.
Tja, zo’n gunshow. Wat kan je er over zeggen… Alles mag aangeraakt en opgepakt worden. Wat overigens toch wel erg leuk is. Heb met verschillende wapens (zowel geweren als de handwapens) in mijn handen gestaan en dat is toch wel een apart. Zo'n beetje alle niet volautomatische wapens uit de videospelletjes liggen hier letterlijk voor het oprapen (uiteraard zonder kogels in het magazijn).
De hal is gevuld met blanke mensen. Er is geen afro-amerikaan te bekennen. Dat is ook niet heel erg vreemd... Het is nogal een apart volkje op een dergelijke beurs. Veel zuiderlijke trots, mollets, geweren, sniperrifles, handwapens, messen van 2 tot 90 cm, samoeraizwaarden, Nazi-parafernalia (helmen, kostuums, insignes) waar grof geld voor wordt betaald, tafels vol met boeken en dvd’s over de heerschappij van de joden, conspiracy theories, vrijmetselarij, enzovoorts enzovoorts. Ook worden er bumperstickers verkocht en de onvermijdelijke t-shirts met vooral patriottische teksten: “We own texas”, “They can take away our wives but they can never take away our weapons”. Het t-shirt met “Guns don’t kill people, but I do”was mijn favoriet. Het grootste kaliber dat hier vrij te verkrijgen is, is een 50 mm sniperrifle. Daarmee schiet je met gemak door een stalen plaat van 2,2 cm, het juweeltje heeft een bereik van meer dan een kilometer. Alles voor de sport zullen we maar zeggen…
Het is een lange week geweest. Afgelopen week is een van de huisgenoten opgenomen ter observatie op de psychiatrisch afdeling van het ziekenhuis. De vrouw (50+…) heeft ongeveer 10 jaar in Laurel gewoond. Ze gedroeg zich al enige tijd vreemd. De afgelopen tijd is ze echter in een neerwaartse spiraal terechtgekomen. Een mogelijke trigger hiervoor is de zelfmoord van een goede vriendin van haar geweest. Ze beeld zich zelf allerlei ziekten in en praat over mensen die niet bestaan of al lang overleden zijn. maandag vertelde ze een huisgenoot, een ontzettende zachtaardige jongen die zelfs de spreekwoordelijke vliegen geen kwaad doet, dat ze suïcidaal werd als ze hem zag. En ik kan u vertellen Damesch en Heeren; dat is nogal een mededeling. Het gevolg hiervan was dat de arme jongen zich niet meer in huis durfde te vertonen en volkomen van slag was. Voornamelijk uit angst dat ze zich wat aan zou doen. Gelukkig is ze donderdag na veel gedoe opgenomen.
Vanmiddag, na de brunch, met een aantal huisgenoten naar de Saxet Gun show geweest in het Crockett Center. Overigens niet heel erg moeilijk te vinden. het is gewoon een kwestie van opletten. Daar waar de meeste pick-up trucks staan moet je wezen.
Ik was van plan om veel foto’s te nemen maar het bordje “no camera’s” enkele rednecks en zo’n 10.000 (semi-automatische)wapens weerhielden mij hiervan.
Tja, zo’n gunshow. Wat kan je er over zeggen… Alles mag aangeraakt en opgepakt worden. Wat overigens toch wel erg leuk is. Heb met verschillende wapens (zowel geweren als de handwapens) in mijn handen gestaan en dat is toch wel een apart. Zo'n beetje alle niet volautomatische wapens uit de videospelletjes liggen hier letterlijk voor het oprapen (uiteraard zonder kogels in het magazijn).
De hal is gevuld met blanke mensen. Er is geen afro-amerikaan te bekennen. Dat is ook niet heel erg vreemd... Het is nogal een apart volkje op een dergelijke beurs. Veel zuiderlijke trots, mollets, geweren, sniperrifles, handwapens, messen van 2 tot 90 cm, samoeraizwaarden, Nazi-parafernalia (helmen, kostuums, insignes) waar grof geld voor wordt betaald, tafels vol met boeken en dvd’s over de heerschappij van de joden, conspiracy theories, vrijmetselarij, enzovoorts enzovoorts. Ook worden er bumperstickers verkocht en de onvermijdelijke t-shirts met vooral patriottische teksten: “We own texas”, “They can take away our wives but they can never take away our weapons”. Het t-shirt met “Guns don’t kill people, but I do”was mijn favoriet. Het grootste kaliber dat hier vrij te verkrijgen is, is een 50 mm sniperrifle. Daarmee schiet je met gemak door een stalen plaat van 2,2 cm, het juweeltje heeft een bereik van meer dan een kilometer. Alles voor de sport zullen we maar zeggen…
Saturday, February 19, 2005
Vrijdag 18 februari -
Vrijdag 18 februari
Er is een hele hoop gebeurt vandaag. Maar ik ben heel erg moe op het moment en enigszins gedeprimeerd. Kreeg vandaag een uitzettingsbevel voor mijn kamer. Ik moet er maandag voor 12 uur s’nachts uit zijn. Niet echt wat aan de hand, het is een deel van een maandenlange standaardprocedure. Het kantoor van collegehouses is helaas pas maandag weer open. Waarschijnlijk is er iets mis gegaan met de cheque van de huur, de huur is nog steeds niet afgeschreven van mijn rekening. Maar volgens de postbank kan dat 3 tot 4 weken duren met een bankcheque… het is inmiddels al wel meer dan 4 weken geleden dat ik de bankcheque heb afgeleverd bij collegehouses. Geld met spoed overmaken kan, maar dat gaat me ongeveer 80 euro kosten… maandag weet ik meer.
Ik heb me inmiddels al één ding voorgenomen: de postbank is een klant kwijt wanneer ik terug kom uit Texas…
Kap er mee voor vandaag.
Er is een hele hoop gebeurt vandaag. Maar ik ben heel erg moe op het moment en enigszins gedeprimeerd. Kreeg vandaag een uitzettingsbevel voor mijn kamer. Ik moet er maandag voor 12 uur s’nachts uit zijn. Niet echt wat aan de hand, het is een deel van een maandenlange standaardprocedure. Het kantoor van collegehouses is helaas pas maandag weer open. Waarschijnlijk is er iets mis gegaan met de cheque van de huur, de huur is nog steeds niet afgeschreven van mijn rekening. Maar volgens de postbank kan dat 3 tot 4 weken duren met een bankcheque… het is inmiddels al wel meer dan 4 weken geleden dat ik de bankcheque heb afgeleverd bij collegehouses. Geld met spoed overmaken kan, maar dat gaat me ongeveer 80 euro kosten… maandag weet ik meer.
Ik heb me inmiddels al één ding voorgenomen: de postbank is een klant kwijt wanneer ik terug kom uit Texas…
Kap er mee voor vandaag.
Thursday, February 17, 2005
Donderdag 17 februari - Every piece has a puzzle
Donderdag 17 februari
Vandaag vroeg opgestaan en achter de computer gedoken om verder te schrijven aan mijn Op-Ed piece. Het blijft een proces van vallen, nog dieper vallen een beetje opstaan en weer keihard op je bek gaan. Gelukkig loopt de tekst wel steeds beter.
Ik begin vandaag redelijk vroeg met koken. Er moet veel gesneden worden – heel veel. Snijden is een heel kalmerende bezigheid. Dit klinkt wat vreemd misschien. Maar van 30 grote aardappels, 2 kolen, 10 uien, 18 winterpenen, 15 tomaten, 5 zucchinis, 3 bossen selderij, 3 kilo champignons en 40 (!) teentjes knoflook in stukken snijden wordt je wel rustig.
Het uiteindelijke resultaat. 14 liter stoofpot, 10 liter minestrone soep, 3 kilo boontjes en 2,5 kg bruine rijst. Klein applausje van de rest van het huis was mijn deel. Het stomme is dat je na 5 uur koken geen zin meer hebt om zelf te eten. Het is voor mij gebleven bij een kop minestrone soep met geraspte kaas (Is Morus waardig…)
Na het eten nog een uurtje gewerkt aan mijn stuk. Samen met Lizz (Amerikaanse) en Firgil (een goedlachse Ier) het hele stuk doorgenomen. Zij kwamen met een aantal verbeteringen waar ik me wel in kon vinden. Morgen schrijf ik het stuk af.
S’avonds de film “Saw” gekeken. Saw is een thrillerachtige horrorfilm die enigszins in de stijl van Se7en is gemaakt… Het is een aanrader, zeker vanwege een aantal zeer sterke momenten en verrassende plotwendingen. De film heeft het volgens mij (helaas) nooit tot de Nederlandse bioscopen gemaakt. Zie ook www.sawmovie.com en www.houseofjigsaw.com
Vandaag vroeg opgestaan en achter de computer gedoken om verder te schrijven aan mijn Op-Ed piece. Het blijft een proces van vallen, nog dieper vallen een beetje opstaan en weer keihard op je bek gaan. Gelukkig loopt de tekst wel steeds beter.
Ik begin vandaag redelijk vroeg met koken. Er moet veel gesneden worden – heel veel. Snijden is een heel kalmerende bezigheid. Dit klinkt wat vreemd misschien. Maar van 30 grote aardappels, 2 kolen, 10 uien, 18 winterpenen, 15 tomaten, 5 zucchinis, 3 bossen selderij, 3 kilo champignons en 40 (!) teentjes knoflook in stukken snijden wordt je wel rustig.
Het uiteindelijke resultaat. 14 liter stoofpot, 10 liter minestrone soep, 3 kilo boontjes en 2,5 kg bruine rijst. Klein applausje van de rest van het huis was mijn deel. Het stomme is dat je na 5 uur koken geen zin meer hebt om zelf te eten. Het is voor mij gebleven bij een kop minestrone soep met geraspte kaas (Is Morus waardig…)
Na het eten nog een uurtje gewerkt aan mijn stuk. Samen met Lizz (Amerikaanse) en Firgil (een goedlachse Ier) het hele stuk doorgenomen. Zij kwamen met een aantal verbeteringen waar ik me wel in kon vinden. Morgen schrijf ik het stuk af.
S’avonds de film “Saw” gekeken. Saw is een thrillerachtige horrorfilm die enigszins in de stijl van Se7en is gemaakt… Het is een aanrader, zeker vanwege een aantal zeer sterke momenten en verrassende plotwendingen. De film heeft het volgens mij (helaas) nooit tot de Nederlandse bioscopen gemaakt. Zie ook www.sawmovie.com en www.houseofjigsaw.com
Woensdag 16 februari - keukentafel
Woensdag 16 februari
Ik heb vandaag voornamelijk gewerkt aan een Op-Ed piece (soort opiniestuk) over de financiering van probation (alternatieve straf maar dan anders en uitgebreider). Een erg interessante bezigheid en ik ben inmiddels al iets over de helft met schrijven, het uiteindelijke stuk moet overtuigend zijn en een lengte hebben van zo’n 600 woorden.
Schrijven in het engels is best een uitdaging. Het is niet altijd even makkelijk om de juiste woorden en de juiste schrijfwijze te vinden voor zaken die je normaal gesproken zo op papier zet. Gelukkig gaat het wel steeds beter. En dat is maar goed ook. Ik wil morgen verder gaan werken aan de opzet van twee grote papers (+/- 6000 á 7000 woorden per stuk) voor capital punishment en criminal justice policies.
We hebben s’middags eindelijk weer een keer broodlunch. Helaas was de vreugde slechts voor korte duur. Om zes uur stond er wederom witte rijst op het menu.
Na het eten anderhalf uur wezen fitnessen in de Gregory Gym. Drie kwartier helling lopen en drie kwartier op de cyclotrainer. Met de conditie gaat het steeds beter. Hartslag is regelmatiger en stabieler en ik ben niet meer zo snel buiten adem. Amerika is goed voor de gezondheid! Er schuifelt hier voldoende levend waarschuwingsmateriaal rond (levende bergen) om me aan het sporten te houden.
S’avonds voornamelijk gestudeerd. Om elf uur nog wat keukentafel gesprekken gehad met enkele Amerikaanse huisgenoten. Onderwerpen: doodstraf, academische eerlijkheid, KKK, rouwadvertenties en de kwaliteit van de Amerikaanse kranten (niet persé in genoemde volgorde). Het is een leuke manier om op niveau engels te spreken. Het gaat dan ook gelukkig steeds beter... time to go to bed.
Ik heb vandaag voornamelijk gewerkt aan een Op-Ed piece (soort opiniestuk) over de financiering van probation (alternatieve straf maar dan anders en uitgebreider). Een erg interessante bezigheid en ik ben inmiddels al iets over de helft met schrijven, het uiteindelijke stuk moet overtuigend zijn en een lengte hebben van zo’n 600 woorden.
Schrijven in het engels is best een uitdaging. Het is niet altijd even makkelijk om de juiste woorden en de juiste schrijfwijze te vinden voor zaken die je normaal gesproken zo op papier zet. Gelukkig gaat het wel steeds beter. En dat is maar goed ook. Ik wil morgen verder gaan werken aan de opzet van twee grote papers (+/- 6000 á 7000 woorden per stuk) voor capital punishment en criminal justice policies.
We hebben s’middags eindelijk weer een keer broodlunch. Helaas was de vreugde slechts voor korte duur. Om zes uur stond er wederom witte rijst op het menu.
Na het eten anderhalf uur wezen fitnessen in de Gregory Gym. Drie kwartier helling lopen en drie kwartier op de cyclotrainer. Met de conditie gaat het steeds beter. Hartslag is regelmatiger en stabieler en ik ben niet meer zo snel buiten adem. Amerika is goed voor de gezondheid! Er schuifelt hier voldoende levend waarschuwingsmateriaal rond (levende bergen) om me aan het sporten te houden.
S’avonds voornamelijk gestudeerd. Om elf uur nog wat keukentafel gesprekken gehad met enkele Amerikaanse huisgenoten. Onderwerpen: doodstraf, academische eerlijkheid, KKK, rouwadvertenties en de kwaliteit van de Amerikaanse kranten (niet persé in genoemde volgorde). Het is een leuke manier om op niveau engels te spreken. Het gaat dan ook gelukkig steeds beter... time to go to bed.
Wednesday, February 16, 2005
Quote
"Offenders who demonstrate good behavior can earn one 5-minute collect phone call every 90 days. Calls are monitored and may be made only to approved individuals."
Texas Department of Criminal Justice
Texas Department of Criminal Justice
Tuesday, February 15, 2005
Dinsdag 15 februari - Icarus gebruikt Meth
Dinsdag 15 februari
Vandaag wederom über lekker weer. De collegezaal bij Dix wordt echter met de week leger.
Wat dat betreft verschillen Amerikaanse studenten niet veel van Nederlandse studenten. Wanneer het warm weer is, en het college niet verplicht, dan blijven veel mensen weg. Zoals vandaag dus.
S’middags eindelijk weer eens een keer een “normale” koude lunch. Veel groenvoer in combinatie met pitabroodjes en tonijn. Heel erg prima. Ik heb mezelf ondertussen wel beloofd dat ik na vijf maanden Texas geen rijst meer eet. Ik kan er nu al niet meer tegen.
Na de luch nog even naar de kapper. Ik besluit naar de Dobie Mall te gaan. Dit maal geen kleine Nederlandssprekende Vietnamese knipmevrouw. Wel Sergei, een grote Rus met een nogal typisch accent. Sergei houdt wel van doorwerken en is dan ook binnen 10 minuten klaar. De man kent zijn tondeuse en heeft een erg nonchalante manier van knippen. Het eindresultaat is naar tevredenheid van zowel Sergei als mijzelf. "I did a good job boy".
12$ armer verlaat ik de wat armetierige kapperszaak.
Het college capital punishment laat in de middag is kort maar krachtig. Rob wordt vandaag niet vergezeld door zijn sidekick (Meredith) en buiten lonkt het warme weer. We gaan met een sneltrein vaart door de stof heen en eindige 15 minuten eerder dan normaal.
Ik ga na het eten (kip met rijst) nog een uurtje workouten en American Idols kijken in de Gregory Gym.
American Idols is de Amerikaanse variant van de Nederlands Idols. Alleen dan zonder Jim en Jamai. Maar wel weer met mensen die wel degelijk een gouden strot hebben. Erg leuk om te zien (en te horen). Het jury commentaar is over het algemeen spijkerhard en er vloeien dientengevolge heel wat tranen. Emotie doet het goed op de Amerikaanse tv.
Alles voor de American Dream.
De gym wordt gedeeltelijk bevolkt door meisjes met anorexia en jongens met een adoniscomplex. Zelden zoveel opgepompte figuren gezien als in de Gregory Gym.
Pillen (waaronder spieropbouwende middelen voor de jongens) slikken is hier in.
Net als misbruik van medicijnen (Prozac en Ritalin) en het gebruik van meta-amfetamine, ook wel METH genoemd. Het “mooie”van METH is, zo is mij uitgelegd, dat het thuis gebrouwen kan worden, de ingrediënten zijn zo goed als vrij verkrijgbaar. Een relatief goedkope drug dus.
Er zijn volgens mij relatief veel studenten die dit soort middelen gebruiken om hun prestatie, op welk vlak dan ook, proberen op te krikken. Dit gebeurt wel met grote risico’s. Behalve het risico voor de gezondheid is er nog het risico door gepakt te worden door de sterke arm der wet.
De drugsgebruikende studenten zijn als Icarus. Zij willen met vleugels gemaakt van veren en wax naar de zon vliegen.
Wanneer justitie in het spel betrokken wordt is de American Dream definitief voorbij.
Vandaag wederom über lekker weer. De collegezaal bij Dix wordt echter met de week leger.
Wat dat betreft verschillen Amerikaanse studenten niet veel van Nederlandse studenten. Wanneer het warm weer is, en het college niet verplicht, dan blijven veel mensen weg. Zoals vandaag dus.
S’middags eindelijk weer eens een keer een “normale” koude lunch. Veel groenvoer in combinatie met pitabroodjes en tonijn. Heel erg prima. Ik heb mezelf ondertussen wel beloofd dat ik na vijf maanden Texas geen rijst meer eet. Ik kan er nu al niet meer tegen.
Na de luch nog even naar de kapper. Ik besluit naar de Dobie Mall te gaan. Dit maal geen kleine Nederlandssprekende Vietnamese knipmevrouw. Wel Sergei, een grote Rus met een nogal typisch accent. Sergei houdt wel van doorwerken en is dan ook binnen 10 minuten klaar. De man kent zijn tondeuse en heeft een erg nonchalante manier van knippen. Het eindresultaat is naar tevredenheid van zowel Sergei als mijzelf. "I did a good job boy".
12$ armer verlaat ik de wat armetierige kapperszaak.
Het college capital punishment laat in de middag is kort maar krachtig. Rob wordt vandaag niet vergezeld door zijn sidekick (Meredith) en buiten lonkt het warme weer. We gaan met een sneltrein vaart door de stof heen en eindige 15 minuten eerder dan normaal.
Ik ga na het eten (kip met rijst) nog een uurtje workouten en American Idols kijken in de Gregory Gym.
American Idols is de Amerikaanse variant van de Nederlands Idols. Alleen dan zonder Jim en Jamai. Maar wel weer met mensen die wel degelijk een gouden strot hebben. Erg leuk om te zien (en te horen). Het jury commentaar is over het algemeen spijkerhard en er vloeien dientengevolge heel wat tranen. Emotie doet het goed op de Amerikaanse tv.
Alles voor de American Dream.
De gym wordt gedeeltelijk bevolkt door meisjes met anorexia en jongens met een adoniscomplex. Zelden zoveel opgepompte figuren gezien als in de Gregory Gym.
Pillen (waaronder spieropbouwende middelen voor de jongens) slikken is hier in.
Net als misbruik van medicijnen (Prozac en Ritalin) en het gebruik van meta-amfetamine, ook wel METH genoemd. Het “mooie”van METH is, zo is mij uitgelegd, dat het thuis gebrouwen kan worden, de ingrediënten zijn zo goed als vrij verkrijgbaar. Een relatief goedkope drug dus.
Er zijn volgens mij relatief veel studenten die dit soort middelen gebruiken om hun prestatie, op welk vlak dan ook, proberen op te krikken. Dit gebeurt wel met grote risico’s. Behalve het risico voor de gezondheid is er nog het risico door gepakt te worden door de sterke arm der wet.
De drugsgebruikende studenten zijn als Icarus. Zij willen met vleugels gemaakt van veren en wax naar de zon vliegen.
Wanneer justitie in het spel betrokken wordt is de American Dream definitief voorbij.
Monday, February 14, 2005
Maandag 14 februari - Bradley
Maandag 14 februari
Vanmorgen met enige moeite uit bed gekomen.
Het is vandaag eindelijk weer een keer echt mooi weer. Geen wolkje aan de lucht en de temperatuur is dik over de 25 C (ongeveer 77 Fahrenheit).
S’middags, zoals elke maandagmiddag, policy class van Deitch.
Professor Deitch had vandaag voor een gastspreker gezorgd: John Bradley
John Bradley is de District Attorney van Williamson County (Texas), schrijver van het wereldbefaamde boek The Perfect Plea (TDCAA 2002), a manual on pleading guilty in Texas courts én de co-auteur van twee andere boeken: Texas Sentencing (Lexis Publishing 4th Ed. 2002) en Texas Predicate Questions Manual (TDCAA 2002). John is verder wel eens gezien bij Court TV (overigens een briljant(e) zender/programma; Judge July maar dan beter).
John weet en verteld veel over het Texaanse juridische systeem. Hij plaats kanttekeningen bij de eigenaardigheden van het systeem en verteld over zijn plekje binnen dat curieuze systeem.
“America is all about weight and Money”
John Bradley over hoe te bepalen wat de straf voor drugbezit is.
John is als District Attorney van het pittoreske Williamson County.
"Williamson County is blessed with a mild climate offering more than 300 sunny days each year, affordable housing, a low cost of living, clean air, and beautiful scenic vistas. The County is well known for a very low crime rate and friendly, neighborly people"
John is een gekozen District Attorney en verantwoordelijk voor de very low crime rate. Tijdens zijn werk houd hij dan ook in de gaten wat ‘zijn’ gemeenschap voor straffen wil zien en welke delicten de gemeenschap met alle mogelijke middelen vervolgd wil hebben. Hij wijst erop dat wanneer de verschillende county’s vergeleken worden men grote verschillen kan aantreffen in de strafmaat. Deze verschillen worden met name veroorzaakt door opbouw van de verschillende gemeenschappen.
Bradley wijst er op dat het moeilijk is om een geschikte oplossing te vinden om criminaliteit te bestrijden. In feite is het roeien met de riemen die je hebt. Een van de grote problemen noemt hij de drugscriminaliteit die ook hier het systeem verstopt. Verder pleit hij voor het bouwen van meer gevangenissen (iets wat de afgelopen 10 jaar in Texas maar nauwelijks gebeurt is).
Hij verteld over de keuzes die hij kan (en moet) maken als District Attorney. De keuzes liggen ongeveer in een range van 2 tot 99 jaar cel (over de doodstraf hebben we het vandaag niet gehad) en een lijst aan extra maatregelen (van boetes tot het onder toezicht stellen van criminelen).
Al met al was het interessant om zijn visie op het geheel te horen. John heeft één ding wel bereikt: Ik snap na vandaag iets meer van de Texaanse aanpak.
Vanmorgen met enige moeite uit bed gekomen.
Het is vandaag eindelijk weer een keer echt mooi weer. Geen wolkje aan de lucht en de temperatuur is dik over de 25 C (ongeveer 77 Fahrenheit).
S’middags, zoals elke maandagmiddag, policy class van Deitch.
Professor Deitch had vandaag voor een gastspreker gezorgd: John Bradley
John Bradley is de District Attorney van Williamson County (Texas), schrijver van het wereldbefaamde boek The Perfect Plea (TDCAA 2002), a manual on pleading guilty in Texas courts én de co-auteur van twee andere boeken: Texas Sentencing (Lexis Publishing 4th Ed. 2002) en Texas Predicate Questions Manual (TDCAA 2002). John is verder wel eens gezien bij Court TV (overigens een briljant(e) zender/programma; Judge July maar dan beter).
John weet en verteld veel over het Texaanse juridische systeem. Hij plaats kanttekeningen bij de eigenaardigheden van het systeem en verteld over zijn plekje binnen dat curieuze systeem.
“America is all about weight and Money”
John Bradley over hoe te bepalen wat de straf voor drugbezit is.
John is als District Attorney van het pittoreske Williamson County.
"Williamson County is blessed with a mild climate offering more than 300 sunny days each year, affordable housing, a low cost of living, clean air, and beautiful scenic vistas. The County is well known for a very low crime rate and friendly, neighborly people"
John is een gekozen District Attorney en verantwoordelijk voor de very low crime rate. Tijdens zijn werk houd hij dan ook in de gaten wat ‘zijn’ gemeenschap voor straffen wil zien en welke delicten de gemeenschap met alle mogelijke middelen vervolgd wil hebben. Hij wijst erop dat wanneer de verschillende county’s vergeleken worden men grote verschillen kan aantreffen in de strafmaat. Deze verschillen worden met name veroorzaakt door opbouw van de verschillende gemeenschappen.
Bradley wijst er op dat het moeilijk is om een geschikte oplossing te vinden om criminaliteit te bestrijden. In feite is het roeien met de riemen die je hebt. Een van de grote problemen noemt hij de drugscriminaliteit die ook hier het systeem verstopt. Verder pleit hij voor het bouwen van meer gevangenissen (iets wat de afgelopen 10 jaar in Texas maar nauwelijks gebeurt is).
Hij verteld over de keuzes die hij kan (en moet) maken als District Attorney. De keuzes liggen ongeveer in een range van 2 tot 99 jaar cel (over de doodstraf hebben we het vandaag niet gehad) en een lijst aan extra maatregelen (van boetes tot het onder toezicht stellen van criminelen).
Al met al was het interessant om zijn visie op het geheel te horen. John heeft één ding wel bereikt: Ik snap na vandaag iets meer van de Texaanse aanpak.
Sunday, February 13, 2005
Zondag 13 februari - tresspassing
Zondag 13 februari
Een zondag zoals veel zondagen zijn. Saai dus. Zondag mag wat mij betreft afgeschaft worden. Geen zondagen meer. Gewoon van de zaterdag naar de maandag. Of eigenlijk nog beter; zaterdag twee keer zo lang maken. Veel beter dan de maandag een dag eerder laten beginnen.
De brunch is zo goed als niet te eten. Iets met worst in combinatie met een soort bonensoep. De kleur is bruin. De soep wordt geserveerd met, hoe verrassend, witte rijst.
Wanneer de zondag afgeschaft zou worden hoef ik hier slechts 6 dagen per week witte rijst te eten… Ik neem me vandaag voor om de rijst uit al mijn menu’s te verbannen. Groente zullen ze eten! No more rice (and Rice).
Het materiaal voor de class van Deitch van morgen is erg droog en de verschillende stukken vertellen vrijwel allemaal hetzelfde vage verhaal op een andere manier. Uit wanhoop maar weer anderhalf uur wezen fitnessen. S’middags spreek ik met Rogier en Maartje af om s’avonds te gaan eten bij Ruby’s BBQ. Op het laatste moment beseft Maartje echter dat ze nog labor te doen heeft voor het huis. Geen normaal eten dan ook vanavond maar pizza.
We komen terecht bij een ietwat aftandse pizzahut. Houten lambrisering en een jaren 60 sfeertje. Edoch het eten is goed en de ADHD-ober is briljant in zijn eigenaardigheden. Turbobediening met geluid. “Woe-oe” is zijn kreet elke keer wanneer hij langskomt (gemiddeld twee keer in de anderhalve minuut). De pizza’s zijn goed en de drankjes zijn koud.
Thuisgekomen nog een discussie gehad met Ruben (huisfossiel) over extreemrechts in Europa en de immigratiepolitiek schuine streep problematiek. Discussiëren blijft lastig in een taal die niet je moerstaal is. Wel weten wat je wil zeggen maar niet meteen de woorden kunnen vinden om je menig onder woorden te kunnen brengen. Toch interessant om eens de ‘Amerikaanse’ visie op het geheel te horen.
De eerste crime in Austin gepleegd door twee Nederlanders is vanavond een feit geworden. Bewapend met een ladder zijn Rogier en ik aan het trespassen geweest om de basketbal van Rogier van een ommuurd schoolterrein af te halen. Gelukkig was er geen politie in de buurt en was de bewakingshond een blokje om.
Een zondag zoals veel zondagen zijn. Saai dus. Zondag mag wat mij betreft afgeschaft worden. Geen zondagen meer. Gewoon van de zaterdag naar de maandag. Of eigenlijk nog beter; zaterdag twee keer zo lang maken. Veel beter dan de maandag een dag eerder laten beginnen.
De brunch is zo goed als niet te eten. Iets met worst in combinatie met een soort bonensoep. De kleur is bruin. De soep wordt geserveerd met, hoe verrassend, witte rijst.
Wanneer de zondag afgeschaft zou worden hoef ik hier slechts 6 dagen per week witte rijst te eten… Ik neem me vandaag voor om de rijst uit al mijn menu’s te verbannen. Groente zullen ze eten! No more rice (and Rice).
Het materiaal voor de class van Deitch van morgen is erg droog en de verschillende stukken vertellen vrijwel allemaal hetzelfde vage verhaal op een andere manier. Uit wanhoop maar weer anderhalf uur wezen fitnessen. S’middags spreek ik met Rogier en Maartje af om s’avonds te gaan eten bij Ruby’s BBQ. Op het laatste moment beseft Maartje echter dat ze nog labor te doen heeft voor het huis. Geen normaal eten dan ook vanavond maar pizza.
We komen terecht bij een ietwat aftandse pizzahut. Houten lambrisering en een jaren 60 sfeertje. Edoch het eten is goed en de ADHD-ober is briljant in zijn eigenaardigheden. Turbobediening met geluid. “Woe-oe” is zijn kreet elke keer wanneer hij langskomt (gemiddeld twee keer in de anderhalve minuut). De pizza’s zijn goed en de drankjes zijn koud.
Thuisgekomen nog een discussie gehad met Ruben (huisfossiel) over extreemrechts in Europa en de immigratiepolitiek schuine streep problematiek. Discussiëren blijft lastig in een taal die niet je moerstaal is. Wel weten wat je wil zeggen maar niet meteen de woorden kunnen vinden om je menig onder woorden te kunnen brengen. Toch interessant om eens de ‘Amerikaanse’ visie op het geheel te horen.
De eerste crime in Austin gepleegd door twee Nederlanders is vanavond een feit geworden. Bewapend met een ladder zijn Rogier en ik aan het trespassen geweest om de basketbal van Rogier van een ommuurd schoolterrein af te halen. Gelukkig was er geen politie in de buurt en was de bewakingshond een blokje om.
Zaterdag 12 februari - shopping
Zaterdag 12 februari
Opgestaan met angst in het hart. Onzeker over het feit of ik het wel aandurf. Met knikkende knieën onder de douche gestapt. Getracht mijn angst en onzekerheid te overwinnen, Als een mantra knalden de woorden “zo erg zal het toch niet zijn” door mijn hoofd.
De afgelopen dagen zijn we gewaarschuwd. Niet door één maar door velen. “Zouden jullie dat nou wel doen” was de vraag. “Why not” was meestal ons antwoord. Gelukkig heeft de twijfel vanmorgen niet definitief toegeslagen. Om kwart voor 9 hebben we de bus gepakt vanaf het stadion richting de Greyhound Terminal. Amerikanen zijn bang voor het openbaar vervoer. De poor-people-airplanes staan hier niet hoog aangeschreven. De meeste mensen kennen wel iemand die ooit wel eens iets “heel ergs” heeft meegemaakt in de Greyhoundbussen. Vandaag waren de Greyhoundgoden ons blijkbaar goed gezind. De busrit was prima. Zat beenruimte en alleen maar aardige mensen. De angst van Amerikanen is blijkbaar een (ongegronde) angst voor het onbekende.
De rit eindigt ongeveer 40 minuten na vertrek uit Austin op een keurige bus terminal in San Marcos. Vanaf daar sharen we een taxi met twee Aziatische meisjes naar de outletmalls a.k.a Shopping Paradise a.k.a Buying Walhalla. De met een cowboyhoed getooide Taxichauffeur heeft een voorliefde voor de verschrikkelijkste country muziek die ooit mijn oren is binnengedrongen. De rit kost slechts zo’n 3 dollar per persoon (inclusief tip), en dat maakt veel goed.
Het outletcenter aan de buitenste rand van San Marcos is groot, heel erg groot. Meer dan hondervijftig winkels van bekende merken die vaak tegen een spotprijs hun waren verkopen. In totaal heb ik vandaag zo’n 120 dollar uitgegeven aan 4 t-shirts (diverse opdrukken) een broek (GAP, 22 dollar) een grote fles Kenzo (35 dollar) en nog wat andere dingen.
Vooral Rogier en ik hebben het geld laten rollen. Maartje heeft zich keurig ingehouden (een vermoedelijke oorzaak is het gebrek aan cafeïne Maartje is de dag doorgekomen zonder koffie...) Aardig wat kilometers afgelopen en lang niet alle winkels in geweest. Rogier geeft nog een keer toe aan zijn sneakerfetisj en weet van de toch al belachelijk lage prijs nog 15 dollar af te krijgen vanwege een vrijwel onzichtbaar en daarbij ook nog eens miniscuul krasje.
Rond een uur of 8 s’avonds pakken we de taxi terug naar de terminal. Anderhalf uur later komen we aan in Austin. S’avonds nog een film gehuurd: Scarecrow gone wild. En dat is met stip op één, de slechtste film die ik ooit heb gezien…
Opgestaan met angst in het hart. Onzeker over het feit of ik het wel aandurf. Met knikkende knieën onder de douche gestapt. Getracht mijn angst en onzekerheid te overwinnen, Als een mantra knalden de woorden “zo erg zal het toch niet zijn” door mijn hoofd.
De afgelopen dagen zijn we gewaarschuwd. Niet door één maar door velen. “Zouden jullie dat nou wel doen” was de vraag. “Why not” was meestal ons antwoord. Gelukkig heeft de twijfel vanmorgen niet definitief toegeslagen. Om kwart voor 9 hebben we de bus gepakt vanaf het stadion richting de Greyhound Terminal. Amerikanen zijn bang voor het openbaar vervoer. De poor-people-airplanes staan hier niet hoog aangeschreven. De meeste mensen kennen wel iemand die ooit wel eens iets “heel ergs” heeft meegemaakt in de Greyhoundbussen. Vandaag waren de Greyhoundgoden ons blijkbaar goed gezind. De busrit was prima. Zat beenruimte en alleen maar aardige mensen. De angst van Amerikanen is blijkbaar een (ongegronde) angst voor het onbekende.
De rit eindigt ongeveer 40 minuten na vertrek uit Austin op een keurige bus terminal in San Marcos. Vanaf daar sharen we een taxi met twee Aziatische meisjes naar de outletmalls a.k.a Shopping Paradise a.k.a Buying Walhalla. De met een cowboyhoed getooide Taxichauffeur heeft een voorliefde voor de verschrikkelijkste country muziek die ooit mijn oren is binnengedrongen. De rit kost slechts zo’n 3 dollar per persoon (inclusief tip), en dat maakt veel goed.
Het outletcenter aan de buitenste rand van San Marcos is groot, heel erg groot. Meer dan hondervijftig winkels van bekende merken die vaak tegen een spotprijs hun waren verkopen. In totaal heb ik vandaag zo’n 120 dollar uitgegeven aan 4 t-shirts (diverse opdrukken) een broek (GAP, 22 dollar) een grote fles Kenzo (35 dollar) en nog wat andere dingen.
Vooral Rogier en ik hebben het geld laten rollen. Maartje heeft zich keurig ingehouden (een vermoedelijke oorzaak is het gebrek aan cafeïne Maartje is de dag doorgekomen zonder koffie...) Aardig wat kilometers afgelopen en lang niet alle winkels in geweest. Rogier geeft nog een keer toe aan zijn sneakerfetisj en weet van de toch al belachelijk lage prijs nog 15 dollar af te krijgen vanwege een vrijwel onzichtbaar en daarbij ook nog eens miniscuul krasje.
Rond een uur of 8 s’avonds pakken we de taxi terug naar de terminal. Anderhalf uur later komen we aan in Austin. S’avonds nog een film gehuurd: Scarecrow gone wild. En dat is met stip op één, de slechtste film die ik ooit heb gezien…
Vrijdag 11 februari - Texas has oil too!
Vrijdag 11 februari
Vandaag voornamelijk gestudeerd. S’avonds een discussie gehad met de huisbankaardappel over Amerika, haar inwoners en Texas.
Texas is in vergelijking met de andere staten een beetje het buitenbeentje met de extreem grote bek. Texanen houden van hun staat en laten dat op alle mogelijke manieren blijken. Je kan hier geen 2 meter lopen zonder dat je ergens de ster van Texas of de vlag van Texas ziet. Texas is Bush country. En de Texanen zijn daar trots op. Trots op hun president, hun staat en hun land (98% van het Texaanse landschap is privé eigendom…) Overal zie je mensen met Texas t-shirts, capuchontruien, pakken, jassen enz aan, op vrijwel alle gebouwen wappert de Texaanse vlag naast de Amerikaanse vlag.
Enkele Niet- Texanen rijden met stickers op hun auto met de volgende tekst:
Texas has oil too! Bomb Texas!
De bankaardappel vertelde dat hij op een gegeven moment (zo’n 10 jaar geleden)is verhuisd naar Austin en dat hij daarna nooit, NOOIT, meer buiten Austin is geweest… Dat was zijn antwoord op mijn vraag hoe de rest van Texas is. Zijn antwoord begon met I don’t know, because (…)
De rest van de avond drie films gekeken. Boondock Saints (heel erg goed) Smoke Signals ( heel, maar dan ook heel erg slecht) en Nightmare Before Christmas (erg goed). Rond half 2 naar bed. Morgen er vroeg uit.
Vandaag voornamelijk gestudeerd. S’avonds een discussie gehad met de huisbankaardappel over Amerika, haar inwoners en Texas.
Texas is in vergelijking met de andere staten een beetje het buitenbeentje met de extreem grote bek. Texanen houden van hun staat en laten dat op alle mogelijke manieren blijken. Je kan hier geen 2 meter lopen zonder dat je ergens de ster van Texas of de vlag van Texas ziet. Texas is Bush country. En de Texanen zijn daar trots op. Trots op hun president, hun staat en hun land (98% van het Texaanse landschap is privé eigendom…) Overal zie je mensen met Texas t-shirts, capuchontruien, pakken, jassen enz aan, op vrijwel alle gebouwen wappert de Texaanse vlag naast de Amerikaanse vlag.
Enkele Niet- Texanen rijden met stickers op hun auto met de volgende tekst:
Texas has oil too! Bomb Texas!
De bankaardappel vertelde dat hij op een gegeven moment (zo’n 10 jaar geleden)is verhuisd naar Austin en dat hij daarna nooit, NOOIT, meer buiten Austin is geweest… Dat was zijn antwoord op mijn vraag hoe de rest van Texas is. Zijn antwoord begon met I don’t know, because (…)
De rest van de avond drie films gekeken. Boondock Saints (heel erg goed) Smoke Signals ( heel, maar dan ook heel erg slecht) en Nightmare Before Christmas (erg goed). Rond half 2 naar bed. Morgen er vroeg uit.
Friday, February 11, 2005
Donderdag 10 februari - Nog meer thuis in een flesjes
Donderdag 10 februari
S’morgens naar college Criminal Law. Een eigenaardige mengelmoes van civil law en criminal law wordt behandeld. De 50 minuten vliegen voorbij… Tussen de theorie door wat heen en weer msn-en met Nederland.
Na het college naar huis om wat onderwerpen te googlen voor een paper. Voornamelijk gezocht op de trefwoorden: terrorist en gevangenis en rekrutering. De combinatie van deze woorden levert een aantal aardige resultaten op. Ik denk dat ik me hier verder op ga richten de komende tijd.
S’middags koken. Een aantal dagen geleden recepten ingeleverd bij Tim de kokcoördinatormeneer. Ga me vandaag wagen aan een kopie van de pikante kip zoals die op Augustinus wordt geserveerd. Eergister een goed gesprek gehad met Gris, alle ingrediënten zijn dan ook aanwezig. Het lukt allemaal bijzonder goed vandaag. Begin steeds beter de weg te vinden in de keuken en het fornuis (type bakbeest) wordt ook steeds vertrouwder. Geen aangebrande dingen dus en zelfs de tofu lijkt iets van smaak te hebben opgedaan tijdens het marineren (rode pepers, heel veel knoflook en lemonjuice). Aangezien groente gelijk staat aan broccoli (en ik haat broccoli) heb ik de zelfgefabriceerde Bonduelle Mexico© mix geïntroduceerd. Hier en daar vallen vallen mensen van hun stoel van verbazing over zoveel creativiteit. De Mexico mix© wordt vergezeld door gebakken aardappels in schil en de in chilisaus gemarineerde kip met paprika (bellpeppers).
Voor de verdoemde vegetariërs is er wederom tofu… als er één reden is om vlees te gaan eten.
5 uur achter elkaar koken is een aardige klus en ik heb het dan ook helemaal gehad na het eten. Besluit stoom te gaan afblazen in de Gym.
2 uur lang fitnessen en tv kijken tegelijk. Soms heeft Amerika best leuke kanten.
Één van de programma’s gaat over een ter dood veroordeelde die eigenlijk onschuldig was maar toch 10 jaar heeft gezeten vanwege zijn slechte tanden en toen na 10 jaar werd vrijgelaten omdat het niet zijn tanden waren maar die van een ander in dat lijk dus en nu wil hij dan ook van die tanden af en gelukkig geven de mensen van extreem make-overs hem die kans zodat hij na wat hakken en zagen weer met een stralende lach de vrije wereld in mag tegelijkertijd worden er ook nog wat andere mensen en huizen verbouwd en maakt John of God iedereen weer beter! Het was een leuk en echt Amerikaans programma…
S’avonds nog met wat huisgenoten naar de engelse Pup Duck en dog. Veel verschillende bieren op tap en in de fles. Ik heb het bij Hoegaarden gehouden…
S’morgens naar college Criminal Law. Een eigenaardige mengelmoes van civil law en criminal law wordt behandeld. De 50 minuten vliegen voorbij… Tussen de theorie door wat heen en weer msn-en met Nederland.
Na het college naar huis om wat onderwerpen te googlen voor een paper. Voornamelijk gezocht op de trefwoorden: terrorist en gevangenis en rekrutering. De combinatie van deze woorden levert een aantal aardige resultaten op. Ik denk dat ik me hier verder op ga richten de komende tijd.
S’middags koken. Een aantal dagen geleden recepten ingeleverd bij Tim de kokcoördinatormeneer. Ga me vandaag wagen aan een kopie van de pikante kip zoals die op Augustinus wordt geserveerd. Eergister een goed gesprek gehad met Gris, alle ingrediënten zijn dan ook aanwezig. Het lukt allemaal bijzonder goed vandaag. Begin steeds beter de weg te vinden in de keuken en het fornuis (type bakbeest) wordt ook steeds vertrouwder. Geen aangebrande dingen dus en zelfs de tofu lijkt iets van smaak te hebben opgedaan tijdens het marineren (rode pepers, heel veel knoflook en lemonjuice). Aangezien groente gelijk staat aan broccoli (en ik haat broccoli) heb ik de zelfgefabriceerde Bonduelle Mexico© mix geïntroduceerd. Hier en daar vallen vallen mensen van hun stoel van verbazing over zoveel creativiteit. De Mexico mix© wordt vergezeld door gebakken aardappels in schil en de in chilisaus gemarineerde kip met paprika (bellpeppers).
Voor de verdoemde vegetariërs is er wederom tofu… als er één reden is om vlees te gaan eten.
5 uur achter elkaar koken is een aardige klus en ik heb het dan ook helemaal gehad na het eten. Besluit stoom te gaan afblazen in de Gym.
2 uur lang fitnessen en tv kijken tegelijk. Soms heeft Amerika best leuke kanten.
Één van de programma’s gaat over een ter dood veroordeelde die eigenlijk onschuldig was maar toch 10 jaar heeft gezeten vanwege zijn slechte tanden en toen na 10 jaar werd vrijgelaten omdat het niet zijn tanden waren maar die van een ander in dat lijk dus en nu wil hij dan ook van die tanden af en gelukkig geven de mensen van extreem make-overs hem die kans zodat hij na wat hakken en zagen weer met een stralende lach de vrije wereld in mag tegelijkertijd worden er ook nog wat andere mensen en huizen verbouwd en maakt John of God iedereen weer beter! Het was een leuk en echt Amerikaans programma…
S’avonds nog met wat huisgenoten naar de engelse Pup Duck en dog. Veel verschillende bieren op tap en in de fles. Ik heb het bij Hoegaarden gehouden…
Wednesday, February 09, 2005
Woensdag 9 februari
Woensdag 9 februari
Relatief rustige dag vandaag. Veel gestudeerd en s’avonds 2 uur fitnessen.
Ik ben er vandaag achter gekomen dat redenering van gister, over het openbaar vervoer en de mensen die van het openbaar vervoer gebruik maken, klopt…
Johanna, een meisje hier uit huis, verklaard me ongeveer voor gek wanneer ze hoort dat we zaterdag met de Greyhound naar San Marcos gaan. Op mijn: waarom? Geeft ze precies de redenering die ik gister min of meer voor de grap heb opgeschreven. Alle mensen in Texas hebben een auto en als ze geen auto hebben dan is er iets met ze aan de hand. Af en toe zit het leven erg eenvoudig in elkaar.
Ach, het is nooit te laat om interessante mensen te ontmoeten. En als aanstaande criminoloog gaat dit dan ook de rit van mijn leven worden. Let’s meet those scary people!
Ik ga slapen, heb nu al spierpijn…
Relatief rustige dag vandaag. Veel gestudeerd en s’avonds 2 uur fitnessen.
Ik ben er vandaag achter gekomen dat redenering van gister, over het openbaar vervoer en de mensen die van het openbaar vervoer gebruik maken, klopt…
Johanna, een meisje hier uit huis, verklaard me ongeveer voor gek wanneer ze hoort dat we zaterdag met de Greyhound naar San Marcos gaan. Op mijn: waarom? Geeft ze precies de redenering die ik gister min of meer voor de grap heb opgeschreven. Alle mensen in Texas hebben een auto en als ze geen auto hebben dan is er iets met ze aan de hand. Af en toe zit het leven erg eenvoudig in elkaar.
Ach, het is nooit te laat om interessante mensen te ontmoeten. En als aanstaande criminoloog gaat dit dan ook de rit van mijn leven worden. Let’s meet those scary people!
Ik ga slapen, heb nu al spierpijn…
Tuesday, February 08, 2005
Dinsdag 8 februari - too fat to hang
Dinsdag 8 februari
Na het college Criminal Law van Dix ga ik samen met Rogier kaartjes kopen voor de Greyhound bus. De Greyhound terminal ligt enigszins achteraf. Met de auto zou dit een klusje van slechts 20 minuten zijn. Helaas zijn we gedwongen met het openbaar vervoer te gaan zodat het allemaal een stuk langer duurt.
In de bus spelen we het raad-de-veroordeelde spel.
Dit zijn regels (of beter: aannames): Amerikanen vinden het openbaar vervoer eng. Amerikanen reizen daarom liever met de auto. dat is goedkoper en sneller dan het openbaar vervoer en je niet in aanraking met ‘enge’ mensen.
De mensen zonder auto zijn te verdelen in grofweg twee groepen. Studenten en de rest van de bsureizigers. Als student krijg je een universiteitspas waarmee je gratis gebruik kan maken van het openbaar vervoer. Als (ex) crimineel is het vrijwel onmogelijk om te studeren vanwege de hoge kosten van de studies en het niet in aanmerking komen voor een studiefinanciering. De studenten kunnen we ten gevolge hiervan niet aanmerken als veroordeelden. (generaliseren is zo fijn.).
De overige passagiers zijn onder te verdelen in de volgende groepen: Toeristen en arme mensen. Toeristen zijn vrij makkelijk te herkennen. Zij zijn onbekend met het openbaar van Austin en stellen dientengevolge stomme vragen en proberen een kaartje te kopen met 20$ biljetten waar 50$ct volstaat. Toeristen behoren dus ook niet tot de groep veroordeelden.
Blijft over de arme mensen groep. Arme amerikanen krijgen van de gemeente een pasje waarmee ze tegen een gereduceerd tarief of gratis kunnen reizen met het openbaar vervoer. Je komt alleen in aanmerking voor dergelijke steun (althans dat is de aanname) als je geen veroordeling op zak hebt (geen sociaal vangnet meer). Conclusie: de mensen zonder pasje die geen toerist zijn en niet tot de studentenpopulatie behoren en met geld betalen in de bus zijn vrijwel zeker hun pasje vergeten of hebben een veroordeling op zak…
De Greyhound bussen zijn in feite de poor-people airplanes van Amerika.
Voor 15 dollar per persoon kopen we drie retourtjes. Bestemming? San Marcos. Iets specifieker? De Outlet Malls van San Marcos, ook wel de dure- kleding- voor- weinig- geld- winkels genoemd. Na het bezoek aan de Greyhound Terminal gaan we nog even naar de H.E.B om wat boodschappen te doen. Eindelijk weer een keer goed brood gekocht (brood dat wel binnen enkele dagen bederft…).
S’middags college van Rob “capital punishment” Owen. Rob heeft twee aardige anekdotes die me bij gebleven zijn.
Een ter dood veroordeelde spaart in de weken voor zijn terechtstelling zijn medicijnen op die hij dagelijks moet slikken. Enkele uren voor zijn executie neemt hij alle pillen in een keer in. Het resultaat is een overdosis. Als gevolg van deze overdosis wordt hij met spoed met een helikopter naar het ziekenhuis gebracht om zijn leven te redden... In het ziekenhuis wordt zijn maag leeggepompt. Tegen het doktersadvies in wordt de arme man vervolgens weer terugebracht naar Death Row… En uiteraard geëxecuteerd.
Een andere anekdote is het verhaal Mitchell Rupe. Mitchell vrat zich in de maanden voor zijn executie dusdanig vol dat hij uiteindelijk 300 pounds aankwam.
De methode van executie zou verhanging zijn. de geplande executie ging uiteindelijk niet door omdat men (inclusief Mitchell zelf) bang was dat zijn hoofd er af zou schieten tijdens het verhangen als gevolg van het gewicht van zijn lichaam. De executie werd opgeschort omdat onthoofding niet humaan is(''cruel and unusual punishment'') maar verhanging wel...
Ik geloof dat het letterlijke einde van het verhaal was dat men er achter kwam dat je door vergif niet onthoofd kan worden. En zo kwam Mitchell Rupe door een dodelijke injectie aan zijn einde.
Deze zaak wordt aangehaald als de Too Fat To Hang Case
De rest van de avond andere dingen gedaan dan studeren.
Na het college Criminal Law van Dix ga ik samen met Rogier kaartjes kopen voor de Greyhound bus. De Greyhound terminal ligt enigszins achteraf. Met de auto zou dit een klusje van slechts 20 minuten zijn. Helaas zijn we gedwongen met het openbaar vervoer te gaan zodat het allemaal een stuk langer duurt.
In de bus spelen we het raad-de-veroordeelde spel.
Dit zijn regels (of beter: aannames): Amerikanen vinden het openbaar vervoer eng. Amerikanen reizen daarom liever met de auto. dat is goedkoper en sneller dan het openbaar vervoer en je niet in aanraking met ‘enge’ mensen.
De mensen zonder auto zijn te verdelen in grofweg twee groepen. Studenten en de rest van de bsureizigers. Als student krijg je een universiteitspas waarmee je gratis gebruik kan maken van het openbaar vervoer. Als (ex) crimineel is het vrijwel onmogelijk om te studeren vanwege de hoge kosten van de studies en het niet in aanmerking komen voor een studiefinanciering. De studenten kunnen we ten gevolge hiervan niet aanmerken als veroordeelden. (generaliseren is zo fijn.).
De overige passagiers zijn onder te verdelen in de volgende groepen: Toeristen en arme mensen. Toeristen zijn vrij makkelijk te herkennen. Zij zijn onbekend met het openbaar van Austin en stellen dientengevolge stomme vragen en proberen een kaartje te kopen met 20$ biljetten waar 50$ct volstaat. Toeristen behoren dus ook niet tot de groep veroordeelden.
Blijft over de arme mensen groep. Arme amerikanen krijgen van de gemeente een pasje waarmee ze tegen een gereduceerd tarief of gratis kunnen reizen met het openbaar vervoer. Je komt alleen in aanmerking voor dergelijke steun (althans dat is de aanname) als je geen veroordeling op zak hebt (geen sociaal vangnet meer). Conclusie: de mensen zonder pasje die geen toerist zijn en niet tot de studentenpopulatie behoren en met geld betalen in de bus zijn vrijwel zeker hun pasje vergeten of hebben een veroordeling op zak…
De Greyhound bussen zijn in feite de poor-people airplanes van Amerika.
Voor 15 dollar per persoon kopen we drie retourtjes. Bestemming? San Marcos. Iets specifieker? De Outlet Malls van San Marcos, ook wel de dure- kleding- voor- weinig- geld- winkels genoemd. Na het bezoek aan de Greyhound Terminal gaan we nog even naar de H.E.B om wat boodschappen te doen. Eindelijk weer een keer goed brood gekocht (brood dat wel binnen enkele dagen bederft…).
S’middags college van Rob “capital punishment” Owen. Rob heeft twee aardige anekdotes die me bij gebleven zijn.
Een ter dood veroordeelde spaart in de weken voor zijn terechtstelling zijn medicijnen op die hij dagelijks moet slikken. Enkele uren voor zijn executie neemt hij alle pillen in een keer in. Het resultaat is een overdosis. Als gevolg van deze overdosis wordt hij met spoed met een helikopter naar het ziekenhuis gebracht om zijn leven te redden... In het ziekenhuis wordt zijn maag leeggepompt. Tegen het doktersadvies in wordt de arme man vervolgens weer terugebracht naar Death Row… En uiteraard geëxecuteerd.
Een andere anekdote is het verhaal Mitchell Rupe. Mitchell vrat zich in de maanden voor zijn executie dusdanig vol dat hij uiteindelijk 300 pounds aankwam.
De methode van executie zou verhanging zijn. de geplande executie ging uiteindelijk niet door omdat men (inclusief Mitchell zelf) bang was dat zijn hoofd er af zou schieten tijdens het verhangen als gevolg van het gewicht van zijn lichaam. De executie werd opgeschort omdat onthoofding niet humaan is(''cruel and unusual punishment'') maar verhanging wel...
Ik geloof dat het letterlijke einde van het verhaal was dat men er achter kwam dat je door vergif niet onthoofd kan worden. En zo kwam Mitchell Rupe door een dodelijke injectie aan zijn einde.
Deze zaak wordt aangehaald als de Too Fat To Hang Case
De rest van de avond andere dingen gedaan dan studeren.
Monday, February 07, 2005
Maandag 7 februari - getekend voor het leven
Maandag 7 februari
“Patriotism is not just enjoying your rights and privileges, but using them as well”
Uit: Patri-ot-isms, 365 Heart Warming Definitions to Keep America’s Renewed Sense of National Pride and Patriotism Alive!
Veel Amerikanen zouden graag een patriotten zijn. Zij zouden graag gebruik maken van hun rechten en priveleges. Helaas zal dit voor velen van hen een droom blijven. Amerika, het land van vrijheid en de American Dream tolereert geen fouten.
Stel je voor.
Je bent een Afro-Amerikaanse jongeman uit een Amerikaanse buitenwijk van Austin.
Je wordt opgepakt door de politie terwijl je je eerste jointje aan het roken bent (een activiteit waar veel jonge Amerikanen, zowel blank als zwart zich graag mee bezig houden…).
Tijdens de korte rechtszaak geeft de oude rechter geeft geen krimp en de toegewezen advocaat gelooft het allemaal wel en stuurt aan op een deal.
Je komt er met ‘slechts’ 2 jaar gevangenis van af. Hier bovenop moet je enkele maanden in een verslavingsprogramma meelopen.
Na 2 jaar en enkele maanden wordt je terug de maatschappij ingestuurd.
In die twee jaar ben je misbruikt, mishandeld, stukgemaakt door het gevangenisregime en door andere inmates die wel wat zagen in dat jonge bekkie van je.
‘Gelukkig’ heb je iemand kunnen vinden die voor enkele ‘kleine’ gunsten wel jouw persoonlijke beschermheer wilde worden. Van tijd tot tijd verhuurd hij je echter aan anderen, weigeren kan niet omdat dit het einde van je bescherming, verminking of je dood kan betekenen.
Door de grote afstanden tussen de bewoonde wereld en de gevangenis heb je je familie in die twee jaar slechts twee misschien drie keer een klein uur gezien. Oma is na lang aandringen van je moeder ook langsgeweest maar werd na een reis van 400 km teruggestuur om dat ze een rood t-shirt droeg (de kleuren van bendes zijn niet toegestaan in de gevangenis) Oma heeft geen geld om een week in een hotel te verblijven en is gedwongen naar huis te gaan.
Bellen, ook al was het maar voor de 5 toegestane minuten in de week, was vaak te duur. Je familieleden namen al vrij snel geen collect call gesprekken meer aan uit de gevangenis vanwege de extreem hoge kosten.
25$ krijg je mee wanneer je wordt vrijgelaten. Lang niet genoeg dollars om van de gevangenis naar huis te komen.
De rit van de gevangenis naar de bewoonde wereld duurt enkele uren. Toch ben je blij, je tijd zit er immers op.
Echter je hebt een veroordeling op zak. Ondanks dat je je tijd hebt uitgezeten én ondanks dat je hebt besloten dat je nooit meer terug gaat naar de gevangenis loop je al snel tegen de keiharde werkelijkheid op. Amerika heeft je letterlijk uitgekost: Jij komt niet meer in aanmerking voor welke vorm van studiefinanciering dan ook. Je rijbewijs wordt ingevorderd en er is weinig kans dat je dat rijbewijs ooit nog terugkrijgt. Je mobiliteit ben je kwijt. Je stemrecht wordt je ontnomen. De eerste ronde van sollicitatieprocedures kom je nog wel door maar zodra de werkgever in de gaten heeft dat je een veroordeling op zak hebt lig je er uit. Je bent een nice young man maar voor jou 10 anderen. Je komt niet meer in aanmerking voor door de overheid gefinancierde goedkope huisvesting, andere huizen zijn onbetaalbaar. De kinderen die je misschien ooit zult krijgen zullen je bij de minste of geringste misstap worden ontnomen. Kinderbijslag ontvang je sowieso niet meer.
Één joint op een ongelukkig gekozen moment en je bent getekend voor het leven…
Tot zover het Criminal Justice Policy seminair. Erg interessant en bij vlagen verbazingwekkend en schokkend.
De rest van de avond gestudeerd.
“Patriotism is not just enjoying your rights and privileges, but using them as well”
Uit: Patri-ot-isms, 365 Heart Warming Definitions to Keep America’s Renewed Sense of National Pride and Patriotism Alive!
Veel Amerikanen zouden graag een patriotten zijn. Zij zouden graag gebruik maken van hun rechten en priveleges. Helaas zal dit voor velen van hen een droom blijven. Amerika, het land van vrijheid en de American Dream tolereert geen fouten.
Stel je voor.
Je bent een Afro-Amerikaanse jongeman uit een Amerikaanse buitenwijk van Austin.
Je wordt opgepakt door de politie terwijl je je eerste jointje aan het roken bent (een activiteit waar veel jonge Amerikanen, zowel blank als zwart zich graag mee bezig houden…).
Tijdens de korte rechtszaak geeft de oude rechter geeft geen krimp en de toegewezen advocaat gelooft het allemaal wel en stuurt aan op een deal.
Je komt er met ‘slechts’ 2 jaar gevangenis van af. Hier bovenop moet je enkele maanden in een verslavingsprogramma meelopen.
Na 2 jaar en enkele maanden wordt je terug de maatschappij ingestuurd.
In die twee jaar ben je misbruikt, mishandeld, stukgemaakt door het gevangenisregime en door andere inmates die wel wat zagen in dat jonge bekkie van je.
‘Gelukkig’ heb je iemand kunnen vinden die voor enkele ‘kleine’ gunsten wel jouw persoonlijke beschermheer wilde worden. Van tijd tot tijd verhuurd hij je echter aan anderen, weigeren kan niet omdat dit het einde van je bescherming, verminking of je dood kan betekenen.
Door de grote afstanden tussen de bewoonde wereld en de gevangenis heb je je familie in die twee jaar slechts twee misschien drie keer een klein uur gezien. Oma is na lang aandringen van je moeder ook langsgeweest maar werd na een reis van 400 km teruggestuur om dat ze een rood t-shirt droeg (de kleuren van bendes zijn niet toegestaan in de gevangenis) Oma heeft geen geld om een week in een hotel te verblijven en is gedwongen naar huis te gaan.
Bellen, ook al was het maar voor de 5 toegestane minuten in de week, was vaak te duur. Je familieleden namen al vrij snel geen collect call gesprekken meer aan uit de gevangenis vanwege de extreem hoge kosten.
25$ krijg je mee wanneer je wordt vrijgelaten. Lang niet genoeg dollars om van de gevangenis naar huis te komen.
De rit van de gevangenis naar de bewoonde wereld duurt enkele uren. Toch ben je blij, je tijd zit er immers op.
Echter je hebt een veroordeling op zak. Ondanks dat je je tijd hebt uitgezeten én ondanks dat je hebt besloten dat je nooit meer terug gaat naar de gevangenis loop je al snel tegen de keiharde werkelijkheid op. Amerika heeft je letterlijk uitgekost: Jij komt niet meer in aanmerking voor welke vorm van studiefinanciering dan ook. Je rijbewijs wordt ingevorderd en er is weinig kans dat je dat rijbewijs ooit nog terugkrijgt. Je mobiliteit ben je kwijt. Je stemrecht wordt je ontnomen. De eerste ronde van sollicitatieprocedures kom je nog wel door maar zodra de werkgever in de gaten heeft dat je een veroordeling op zak hebt lig je er uit. Je bent een nice young man maar voor jou 10 anderen. Je komt niet meer in aanmerking voor door de overheid gefinancierde goedkope huisvesting, andere huizen zijn onbetaalbaar. De kinderen die je misschien ooit zult krijgen zullen je bij de minste of geringste misstap worden ontnomen. Kinderbijslag ontvang je sowieso niet meer.
Één joint op een ongelukkig gekozen moment en je bent getekend voor het leven…
Tot zover het Criminal Justice Policy seminair. Erg interessant en bij vlagen verbazingwekkend en schokkend.
De rest van de avond gestudeerd.
Sunday, February 06, 2005
Zondag 6 februari - Super Bowl
Zondag 6 februari
Zondag studiedag.
S’avonds naar de Super Bowl gekeken. De New England Patriots tegen de Philadelphia Eagles. De Super Bowl is dé wedstrijd van het jaar. De raderen van Amerika houden gedurende de Super Bowl op met draaien.
Amerikanen houden niet van voetbal. Voetbal is een vrouwensport. Naar mijn bescheiden mening is American Football géén sport. Twee uur lang gekeken naar een schaakspel, een schaakspel dat om de 5 minuten wordt stilgelegd. Een schaakspel waarin ‘stoere mannen’ volkomen ingepakt in beschermende kleding en gehuld in leggings rondhuppelen over een met lijnen en cijfers bezaaid veld. Af en toe gooit één van de 900 scheidsrechters een geel stukje stof op het veld om aan te geven dat een van de mannen te hard is aangepakt. Om de zoveel minuten wordt er iemand van het veld gedragen met kramp…
And the crowd goes wild!
Wanneer een van de coaches het niet eens is met de beslissing van de scheidsrechter kan er een challenge worden aangevraagd. De scheidsrechter gaat dan in conclaaf met de 900 andere scheidsrechters en vervolgens komen ze dan tot de conclusie dat de coach gelijk had en zij niet… en iedereen mag weer een paar passen naar voren of naar achteren doen.
Een reclame spotje van 24 seconden kost zo’n slordige 2,4 miljoen dollar tijdens de Super Bowl...
Het spelletje duurt in principe 4 keer een kwartier, het eerste kwart duur echter al een half uur vanwege de vele spelonderbrekingen. In de rust is er gelegenheid voor optredens. Vandaag stond Paul McCartney op het veld. De man moet toch ooit ergens tot de conclusie komen dat zijn tijd geweest is… wat een zouteloos optreden. Voor aanvang van de wedstrijd wordt met het nodige militair vertoon (inclusief oorlogshelden uit de quote;”War of Wars” (2e wereldoorlog) en live verbindingen met Irak, Afghanistan en Duitsland (waar Amerikaanse militairen gelegerd zijn) het volklied gezongen, hiervoor is nog een aardigoptreden van Ray Charles met een koor van een paar honderd blinde kinderen. Het zag er goed uit.
And the crowd goes wild!
Zondag studiedag.
S’avonds naar de Super Bowl gekeken. De New England Patriots tegen de Philadelphia Eagles. De Super Bowl is dé wedstrijd van het jaar. De raderen van Amerika houden gedurende de Super Bowl op met draaien.
Amerikanen houden niet van voetbal. Voetbal is een vrouwensport. Naar mijn bescheiden mening is American Football géén sport. Twee uur lang gekeken naar een schaakspel, een schaakspel dat om de 5 minuten wordt stilgelegd. Een schaakspel waarin ‘stoere mannen’ volkomen ingepakt in beschermende kleding en gehuld in leggings rondhuppelen over een met lijnen en cijfers bezaaid veld. Af en toe gooit één van de 900 scheidsrechters een geel stukje stof op het veld om aan te geven dat een van de mannen te hard is aangepakt. Om de zoveel minuten wordt er iemand van het veld gedragen met kramp…
And the crowd goes wild!
Wanneer een van de coaches het niet eens is met de beslissing van de scheidsrechter kan er een challenge worden aangevraagd. De scheidsrechter gaat dan in conclaaf met de 900 andere scheidsrechters en vervolgens komen ze dan tot de conclusie dat de coach gelijk had en zij niet… en iedereen mag weer een paar passen naar voren of naar achteren doen.
Een reclame spotje van 24 seconden kost zo’n slordige 2,4 miljoen dollar tijdens de Super Bowl...
Het spelletje duurt in principe 4 keer een kwartier, het eerste kwart duur echter al een half uur vanwege de vele spelonderbrekingen. In de rust is er gelegenheid voor optredens. Vandaag stond Paul McCartney op het veld. De man moet toch ooit ergens tot de conclusie komen dat zijn tijd geweest is… wat een zouteloos optreden. Voor aanvang van de wedstrijd wordt met het nodige militair vertoon (inclusief oorlogshelden uit de quote;”War of Wars” (2e wereldoorlog) en live verbindingen met Irak, Afghanistan en Duitsland (waar Amerikaanse militairen gelegerd zijn) het volklied gezongen, hiervoor is nog een aardigoptreden van Ray Charles met een koor van een paar honderd blinde kinderen. Het zag er goed uit.
And the crowd goes wild!
Zaterdag 5 februari - Mardi Grass
Zaterdag 5 februari
Vandaag naar SoCo geweest (South Congres). In feite niets anders dan een lange weg met allemaal eigenaardige winkels en Ultrahip. Verschillende artgaleries en antiekwinkeltjes in en uitgeweest. Veel kunst met Mexicaanse invloeden, erg mooi en relatief goedkoop. In één van de winkels een antieke Amerikaanse vlag gekocht. Zwaar gehavend, van satijn en maar 48 sterren erop geborduurd (dus van voor 1959) $25. Later op de Guadaloupe nog twee broeken gekocht voor in totaal $60 .
S’avonds naar Sixth Street. Vandaag is het Mardi Grass. Extreem veel mensen op de been. Alle mannen lopen met kettingen om hun nek en de vrouwen proberen de mannen de kettingen vervolgens afhandig te maken door hun borsten te laten zien. Sociologisch gezien een erg interessant fenomeen…
Mardi Grass is een groot evenement en er is dus ook veel politie op de been. De politie hier is extreem zwaar bewapend, inclusief gigantische wapenstokken en shotguns. Dit zijn geen mannen waar je ruzie mee maakt, wat ze zoal aan hebben kun je hier zien. Op de terugweg nemen we een taxi. De Taxichauffeur is een Native American en stelt zich voor als Rain. Hij is lid van de Apache stam. Hij vindt dat de blanke man maar stomme wetten heeft uitgevonden en heeft naar eigen zeggen aan één vrouw niet genoeg. Als we uitstappen krijgt Maartje nog een adelaarsveer en z’n kaartje. Voor als we nog eens een taxi nodig hebben…
Vandaag naar SoCo geweest (South Congres). In feite niets anders dan een lange weg met allemaal eigenaardige winkels en Ultrahip. Verschillende artgaleries en antiekwinkeltjes in en uitgeweest. Veel kunst met Mexicaanse invloeden, erg mooi en relatief goedkoop. In één van de winkels een antieke Amerikaanse vlag gekocht. Zwaar gehavend, van satijn en maar 48 sterren erop geborduurd (dus van voor 1959) $25. Later op de Guadaloupe nog twee broeken gekocht voor in totaal $60 .
S’avonds naar Sixth Street. Vandaag is het Mardi Grass. Extreem veel mensen op de been. Alle mannen lopen met kettingen om hun nek en de vrouwen proberen de mannen de kettingen vervolgens afhandig te maken door hun borsten te laten zien. Sociologisch gezien een erg interessant fenomeen…
Mardi Grass is een groot evenement en er is dus ook veel politie op de been. De politie hier is extreem zwaar bewapend, inclusief gigantische wapenstokken en shotguns. Dit zijn geen mannen waar je ruzie mee maakt, wat ze zoal aan hebben kun je hier zien. Op de terugweg nemen we een taxi. De Taxichauffeur is een Native American en stelt zich voor als Rain. Hij is lid van de Apache stam. Hij vindt dat de blanke man maar stomme wetten heeft uitgevonden en heeft naar eigen zeggen aan één vrouw niet genoeg. Als we uitstappen krijgt Maartje nog een adelaarsveer en z’n kaartje. Voor als we nog eens een taxi nodig hebben…
Saturday, February 05, 2005
Vrijdag 4 februari - Trips
Vrijdag 4 februari
Na het college van Dix gelijk naar huis om het thuisfront te bellen. Kleine broertje Tom is jarig en sprong uiteraard een gat in de lucht toe hij hoorde dat zijn grote, maar vooral favoriete broer, aan de telefoon was…
Gisteravond viel mijn oog op een brochure van het UT sportcentrum. Zij organiseren in de week van Spring Break een 9-daagse kanotocht over de Rio Grande. Deze rivier loopt door het Big Bend gebied. Een woestijngebied met veel bergen en dalen door ruig gebied, volgens velen het laatste stukje echte wildernis van Amerika. De tocht is ongeveer 136 kilometer lang. Ik heb vandaag gelijk geboekt. (515$). Een goede kans om Austin voor een paar dagen te ontvluchten… 12 maart gaan we met een groep tussen de 8 en de 12 mensen op pad. 20 maart hoop ik weer terug te keren.
De komende tijd nog wat leuke tripje voor de boeg. Waaronder een Gunshow, een trip naar de Outletmalls van San Antonio en een middagje frisbeegolfen.
Vanavond naar de film Sideways geweest. Erg geslaagde Amerikaanse komedie.
Tijd om te gaan slapen.
Na het college van Dix gelijk naar huis om het thuisfront te bellen. Kleine broertje Tom is jarig en sprong uiteraard een gat in de lucht toe hij hoorde dat zijn grote, maar vooral favoriete broer, aan de telefoon was…
Gisteravond viel mijn oog op een brochure van het UT sportcentrum. Zij organiseren in de week van Spring Break een 9-daagse kanotocht over de Rio Grande. Deze rivier loopt door het Big Bend gebied. Een woestijngebied met veel bergen en dalen door ruig gebied, volgens velen het laatste stukje echte wildernis van Amerika. De tocht is ongeveer 136 kilometer lang. Ik heb vandaag gelijk geboekt. (515$). Een goede kans om Austin voor een paar dagen te ontvluchten… 12 maart gaan we met een groep tussen de 8 en de 12 mensen op pad. 20 maart hoop ik weer terug te keren.
De komende tijd nog wat leuke tripje voor de boeg. Waaronder een Gunshow, een trip naar de Outletmalls van San Antonio en een middagje frisbeegolfen.
Vanavond naar de film Sideways geweest. Erg geslaagde Amerikaanse komedie.
Tijd om te gaan slapen.
Thursday, February 03, 2005
Donderdag 3 februari - Gris
Donderdag 3 februari
Geen beschrijvingswaardige ochtend gehad. S’middags moet ik koken voor de avond.
Begin om een uur of één met de 15 pounds kip aan stukken te hakken. We zitten met de nieuwe koks van dit semester nog in de opstartfase. Ten gevolge hiervan koken we tot volgende week nog de recepten van het vorige semester en van andere Koks, en das best lastig. Van het recept van vandaag had ik bijvoorbeeld geen idee hoe het eindresultaat er uit zou moeten komen te zien en wat de smaak zou zijn.
De op één na grootste blokkade bij het koken is het metrieke systeem dat heel erg anders is. Uiterst irritant. Begin er gelukkig langzamerhand wel ietsjes meer handigheid in te krijgen.
De grootste blokkade is het klaarmaken van Tofu. Ik weet niet wie dit goedje heeft uitgevonden, maar een standbeeld verdiend deze persoon zeker niet. Er is niets, maar dan ook niets, dat meer weerstand bij mij oproept dan tofu. Navraag leert dat zelfs op death row geen tofu wordt geserveerd omdat dit inhumaan zou zijn. Het aanraken van tofu roept bij mij al weerstand op. Laat staan het proeven. Na een stuk van dat rubber in mijn mond te hebben gestopt heb ik een kwartier staan nekken. Helaas moeten de vegetariërs ook gevoed worden…
Echter, bij nader inzien, is er toch iets dat bij mij nog meer weerstand oproept dan tofu. En dat is Gris. Gris is de VoedselKoper van het huis. En zoals iedereen wel weet zijn VoedselKopers erg belangrijk voor Koks. VoedselKopers zorgen er namelijk voor dat de Koks de beschikking hebben over zogeheten ingrediënten die de Koks dan kunnen verwerken in óverheerlijke maaltijden. Maar Gris is als een dunne Kok, als een Tandarts met een kunstgebit, als een Monteur met autopech, als een Loodgieter met een lekkage, als een Arts die altijd ziek is.
Gris de VoedselKoper is nooit maar dan ook echt Nooit bij het eten. En dat is een feit waarover men wantrouwig zou moeten zijn. Toch is de kwaliteit van de aanwezige boodschappen, over het algemeen, erg goed.
Koken met de boodschappen die Gris heeft gedaan is helaas als een legpuzzel leggen waarvan de helft van de stukken ontbreekt. Het geval wil namelijk dat Gris meestal niet de goede boodschappen heeft gedaan, geen boodschappen heeft gedaan of niet genoeg boodschappen heeft gedaan..
Als Kok moet je dus improviseren. Ingrediënten gebruiken die eigenlijk voor de dag van morgen zijn bestemd of gewoon maar dingen weglaten. Gevolg; Domino, fruitsalades met één soort fruit, eiergerechten zonder eieren, en cocosmelk zonder cocos en melk. En dat levert een heleboel frustraties op. Als ik Gris was zou ik me ook niet durven te vertonen…
Het eten is overigens wel ok.
S’avond nog even een uurtje sporten. Het is weer donderdag dus Cookienight…
Geen beschrijvingswaardige ochtend gehad. S’middags moet ik koken voor de avond.
Begin om een uur of één met de 15 pounds kip aan stukken te hakken. We zitten met de nieuwe koks van dit semester nog in de opstartfase. Ten gevolge hiervan koken we tot volgende week nog de recepten van het vorige semester en van andere Koks, en das best lastig. Van het recept van vandaag had ik bijvoorbeeld geen idee hoe het eindresultaat er uit zou moeten komen te zien en wat de smaak zou zijn.
De op één na grootste blokkade bij het koken is het metrieke systeem dat heel erg anders is. Uiterst irritant. Begin er gelukkig langzamerhand wel ietsjes meer handigheid in te krijgen.
De grootste blokkade is het klaarmaken van Tofu. Ik weet niet wie dit goedje heeft uitgevonden, maar een standbeeld verdiend deze persoon zeker niet. Er is niets, maar dan ook niets, dat meer weerstand bij mij oproept dan tofu. Navraag leert dat zelfs op death row geen tofu wordt geserveerd omdat dit inhumaan zou zijn. Het aanraken van tofu roept bij mij al weerstand op. Laat staan het proeven. Na een stuk van dat rubber in mijn mond te hebben gestopt heb ik een kwartier staan nekken. Helaas moeten de vegetariërs ook gevoed worden…
Echter, bij nader inzien, is er toch iets dat bij mij nog meer weerstand oproept dan tofu. En dat is Gris. Gris is de VoedselKoper van het huis. En zoals iedereen wel weet zijn VoedselKopers erg belangrijk voor Koks. VoedselKopers zorgen er namelijk voor dat de Koks de beschikking hebben over zogeheten ingrediënten die de Koks dan kunnen verwerken in óverheerlijke maaltijden. Maar Gris is als een dunne Kok, als een Tandarts met een kunstgebit, als een Monteur met autopech, als een Loodgieter met een lekkage, als een Arts die altijd ziek is.
Gris de VoedselKoper is nooit maar dan ook echt Nooit bij het eten. En dat is een feit waarover men wantrouwig zou moeten zijn. Toch is de kwaliteit van de aanwezige boodschappen, over het algemeen, erg goed.
Koken met de boodschappen die Gris heeft gedaan is helaas als een legpuzzel leggen waarvan de helft van de stukken ontbreekt. Het geval wil namelijk dat Gris meestal niet de goede boodschappen heeft gedaan, geen boodschappen heeft gedaan of niet genoeg boodschappen heeft gedaan..
Als Kok moet je dus improviseren. Ingrediënten gebruiken die eigenlijk voor de dag van morgen zijn bestemd of gewoon maar dingen weglaten. Gevolg; Domino, fruitsalades met één soort fruit, eiergerechten zonder eieren, en cocosmelk zonder cocos en melk. En dat levert een heleboel frustraties op. Als ik Gris was zou ik me ook niet durven te vertonen…
Het eten is overigens wel ok.
S’avond nog even een uurtje sporten. Het is weer donderdag dus Cookienight…
Wednesday, February 02, 2005
Ach...
Heb ik nu heimwee?
Heimwee, heimwee? naar dat land met koeien, kaas, molens en klompen?
HeeJ... wat komt daar nu uit het putje gekropen?
Damn... die haargrens gaat ook steeds verder achteruit...
Valt eigenlijk best mee.
Er is al een maand voorbij, de overige maanden overleef ik echt wel...
Toch?
"Honor the Texas flag; I pledge allegiance to thee, Texas, one and indivisible."
bladibladibla
Heimwee, heimwee? naar dat land met koeien, kaas, molens en klompen?
HeeJ... wat komt daar nu uit het putje gekropen?
Damn... die haargrens gaat ook steeds verder achteruit...
Valt eigenlijk best mee.
Er is al een maand voorbij, de overige maanden overleef ik echt wel...
Toch?
"Honor the Texas flag; I pledge allegiance to thee, Texas, one and indivisible."
bladibladibla
Woensdag 2 februari - Vlag
Woensdag 2 februari
Vanmorgen weer een aardig college van Dix. In Amerika doen ze niet aan “poging tot”. Diefstal is diefstal en niet anders. “Poging tot” zou alleen maar tot een lagere gevangenisstraf leiden en dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn…
In de meeste gebouwen van de universiteit is draadloos internet beschikbaar. In het ene gebouw wat sneller dan het andere (politicologie 11mb/sec, rechten 50 mb/sec). Met een draadloze netwerkkaart kun je op iedere plek binnen de gebouwen voor 24 uur achter elkaar inloggen op het internet. De download limiet is1000 MB per dag. Veel studenten beschikken over een dergelijke kaart in hun notebook. Zo ook ik. Tijdens het vroege ochtend college stromen de eerste mailtjes dan ook binnen, de bankrekening en de koers van de dollar worden snel gecheckt. Dit uiteraard alleen op de momenten die daarvoor geschikt zijn...
"Every citizen shall have the right to keep and bear arms in the lawful defense of himself or the State; but the Legislature shall have power, by law, to regulate the wearing of arms, with a view to prevent crime." Article 1, Section 23."
S’avonds even een uur sporten, bij terugkomst ligt er een pakketje op me te wachten. De Texaanse vlag die ik besteld had. Hij hangt inmiddels boven m’n bed.
Vanmorgen weer een aardig college van Dix. In Amerika doen ze niet aan “poging tot”. Diefstal is diefstal en niet anders. “Poging tot” zou alleen maar tot een lagere gevangenisstraf leiden en dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn…
In de meeste gebouwen van de universiteit is draadloos internet beschikbaar. In het ene gebouw wat sneller dan het andere (politicologie 11mb/sec, rechten 50 mb/sec). Met een draadloze netwerkkaart kun je op iedere plek binnen de gebouwen voor 24 uur achter elkaar inloggen op het internet. De download limiet is1000 MB per dag. Veel studenten beschikken over een dergelijke kaart in hun notebook. Zo ook ik. Tijdens het vroege ochtend college stromen de eerste mailtjes dan ook binnen, de bankrekening en de koers van de dollar worden snel gecheckt. Dit uiteraard alleen op de momenten die daarvoor geschikt zijn...
"Every citizen shall have the right to keep and bear arms in the lawful defense of himself or the State; but the Legislature shall have power, by law, to regulate the wearing of arms, with a view to prevent crime." Article 1, Section 23."
S’avonds even een uur sporten, bij terugkomst ligt er een pakketje op me te wachten. De Texaanse vlag die ik besteld had. Hij hangt inmiddels boven m’n bed.
Tuesday, February 01, 2005
Dinsdag 1 februari - Nederlandsch weer
Dinsdag 1 februari
Om 8 uur de wekker gezet. Om half 9 m’n bed uitgegaan en onder de douche gekropen. Op een één of andere manier zit ik nog niet helemaal in m’n ritme. Douche is vandaag er ok. Maartje belt me onder de douche vandaan om te zeggen dat ze samen met rogier alvast richting college gaat om onderweg wat ontbijt te halen.
Het is hier op dit moment erg Nederlandsch weer. Texas is niet wat ik gedacht had. Geen woestijn, geen cactussen (in de winkels zijn ze zelfs onbetaalbaar) en geen cowboys. Wel af en toe een verdwaalde cowboyhoed, maar daaronder zit dan vervolgens geen Marlboro man. Het is hier op dit moment nat en koud. En daar komt de komende dagen waarschijnlijk geen verandering in.
S’ochtends college criminal law en s’middags capital punishment. Vooral bij dat laatste vak besef je pas hoe gek ze hier eigenlijk zijn. Het gevoel van ze-klooien-hier-maar-wat-aan was er, is er, en ik zie de komende tijd nog niets in het vooruitzicht dat dat gevoel kan wegnemen.
Een interessante site is de volgende: Death row
Onder "executed offenders" kun de laatste woorden van de inmiddels ter doodgebrachte Texaanse gevangen lezen.
Ik heb er een aantal uitgepikt:
“Yes. I would just like to say to my family that I am sorry for all the grief I have caused. I love you all. Tell Mama and the kids I love you; I love all of you. And I would like to clear some things up if I could.
Tommy Perkins, the man that got a capital life sentence for murdering Kinslow -- he did not do it. I did it. He would not even have had anything to do with it if he had known I was going to shoot the man. He would not have gone with me if he had known. I was paid to shoot the man. And Martin, the younger boy, did not know what it was about. He thought it was just a robbery. I am sorry for that. It was nothing personal. I was trying to make a living.
A boy on Eastham doing a life sentence for killing Jamie Kent - I did not do it, but I was with his daddy when it was done. I was there with him and down through the years there were several more that I had done or had a part of. And I am sorry and I am not sure how many - there must be a dozen or 14 I believe all total.
One I would like to clear up is Cullen Davis - where he was charged with shooting his wife. And all of these it was never nothing personal. It was just something I did to make a living. I am sorry for all the grief I have caused. I love you all. That is all I have to say”
Billy Vickers,
January 28, 2004, (De dag van de executie)
(...) "For all of you with hatred in their veins, and think this is ashamed. You've done nothing. I did this, I choose this, you've done nothing. Remember this, if all you know is hatred, if all you know is blood love, you'll never be satisfied. For everybody out there that is like that and knows nothing but negative, kiss my proud white Irish ass.
I'm ready Warden, send me home."
Robert Atworth,
December 14, 1999 (De dag van de executie)
"Yeah. The only statement I want to make is that I am an innocent man - convicted of a crime I did not commit. I have been persecuted for 12 years for something I did not do. From God's dust I came and to dust I will return - so the earth shall become my throne. I gotta go, road dog. I love you Gabby." [Remaining portion of statement omitted due to profanity.]
Cameron Todd Willingham,
February 17, 2004 (De dag van de executie)
Het systeem hier heeft er geen probleem mee iemand te executeren met een IQ van 67...
Om 8 uur de wekker gezet. Om half 9 m’n bed uitgegaan en onder de douche gekropen. Op een één of andere manier zit ik nog niet helemaal in m’n ritme. Douche is vandaag er ok. Maartje belt me onder de douche vandaan om te zeggen dat ze samen met rogier alvast richting college gaat om onderweg wat ontbijt te halen.
Het is hier op dit moment erg Nederlandsch weer. Texas is niet wat ik gedacht had. Geen woestijn, geen cactussen (in de winkels zijn ze zelfs onbetaalbaar) en geen cowboys. Wel af en toe een verdwaalde cowboyhoed, maar daaronder zit dan vervolgens geen Marlboro man. Het is hier op dit moment nat en koud. En daar komt de komende dagen waarschijnlijk geen verandering in.
S’ochtends college criminal law en s’middags capital punishment. Vooral bij dat laatste vak besef je pas hoe gek ze hier eigenlijk zijn. Het gevoel van ze-klooien-hier-maar-wat-aan was er, is er, en ik zie de komende tijd nog niets in het vooruitzicht dat dat gevoel kan wegnemen.
Een interessante site is de volgende: Death row
Onder "executed offenders" kun de laatste woorden van de inmiddels ter doodgebrachte Texaanse gevangen lezen.
Ik heb er een aantal uitgepikt:
“Yes. I would just like to say to my family that I am sorry for all the grief I have caused. I love you all. Tell Mama and the kids I love you; I love all of you. And I would like to clear some things up if I could.
Tommy Perkins, the man that got a capital life sentence for murdering Kinslow -- he did not do it. I did it. He would not even have had anything to do with it if he had known I was going to shoot the man. He would not have gone with me if he had known. I was paid to shoot the man. And Martin, the younger boy, did not know what it was about. He thought it was just a robbery. I am sorry for that. It was nothing personal. I was trying to make a living.
A boy on Eastham doing a life sentence for killing Jamie Kent - I did not do it, but I was with his daddy when it was done. I was there with him and down through the years there were several more that I had done or had a part of. And I am sorry and I am not sure how many - there must be a dozen or 14 I believe all total.
One I would like to clear up is Cullen Davis - where he was charged with shooting his wife. And all of these it was never nothing personal. It was just something I did to make a living. I am sorry for all the grief I have caused. I love you all. That is all I have to say”
Billy Vickers,
January 28, 2004, (De dag van de executie)
(...) "For all of you with hatred in their veins, and think this is ashamed. You've done nothing. I did this, I choose this, you've done nothing. Remember this, if all you know is hatred, if all you know is blood love, you'll never be satisfied. For everybody out there that is like that and knows nothing but negative, kiss my proud white Irish ass.
I'm ready Warden, send me home."
Robert Atworth,
December 14, 1999 (De dag van de executie)
"Yeah. The only statement I want to make is that I am an innocent man - convicted of a crime I did not commit. I have been persecuted for 12 years for something I did not do. From God's dust I came and to dust I will return - so the earth shall become my throne. I gotta go, road dog. I love you Gabby." [Remaining portion of statement omitted due to profanity.]
Cameron Todd Willingham,
February 17, 2004 (De dag van de executie)
Het systeem hier heeft er geen probleem mee iemand te executeren met een IQ van 67...
Subscribe to:
Posts (Atom)