12-20 Maart
Ik ben terug. ( I am back)
On March 12, Mel and I left Laurel house at 4:30 a.m. with all of our stuff packed in dry bags.
Meeting point: the parking lot behind Gregory Gym.
The parking lot is the place where we meet with our two guides; Jill en Pat, and the other members of “the fellowship”: Theresa and Alex (the love couple), Tanner (the Benjamin of the group), Morgan (a professor from the community college in Austin), Nicole and Vivek. We will pick up the other members of our group (Mary “the lady of the river” and Connie, a.k.a the senioritas) along the way.
The drive from Austin to The Lower Canyons takes about 10 hours. After we arrived we got into our canoes to get away before other groups arrived. We canoed for a couple of hours to find a sweet little Nirvana spot to set up our camp.
Setting up the camp is in fact part of the daily routine the rest of the week. Packing out the gear, searching for a sleeping spot, packing out sleeping bags and pads, find a nice place for “the honey pot” (a toilet with a view…), setting up the kitchen. Eat. Sleep. Get up. Pack in, canoe. Lunch. Canoe again. Getting out of the water, packing out the gear and so on.
Almost all the meals were cooked by Pat. Pat is a great cook, the meals were far better then the average meals in Laurel House (except for the Thursdays of course…) Pat was using a Dutch (…) oven when he prepared the meals. The Dutch oven is a nice piece of cooking equipment. The Dutch oven is basically a pan with a lid where you can put coals on to heat up the oven. More information about Dutch ovens can be found at www.idos.com (International Dutch Oven Society…)
I don’t know why, but there are a lot of Dutch called things in The United States. It varies From Dutch pretzels, Dutch chocolate to Double Dutch.
It is difficult to describe the beauty of the lower canyons, I took lots of pictures. The best ones are placed on this blog. I had a great time in the lower canyons.
En nu weer even in het Nederlands…
De afgelopen dagen waren geweldig. Het was iedere dollar waard. Slapen in de buitenlucht, vroeg opstaan, vroeg weer de slaapzak in. Helemaal prima. Behalve het kanoën hebben we ook nog enkele hikes gemaakt in de sidecanyons. Overdag is er vrij weinig dierlijk leven te bekennen. Er zijn echter sporen genoeg. Op dag vier zelfs de verse pootafdrukken van een mountain lion gezien. En ja, die beesten eten mensen.
Slapen in de buitenlucht is afgezien van de harde ondergrond prima. De Amerikanen uit de groep hadden het echter ijskoud. Ik heb de nachten voornamelijk doorbracht in alleen een boxershort. De andere groepsleden waren voorzien van minimaal 5 lagen kleding. Iedere keer weer werd er vol verbazing en bezorgdheid gevraag of ik het niet koud had.
De Lower Canyons liggen erg afgelegen. Dat betekent dat je voorzichtig moet zijn en je gezonde verstand moet gebruiken. Als er iets mis gaat kan het ook gelijk goed mis zijn. Medische hulp is beperkt tot de inhoud van de medicijnkist.
Mijn slaapzak, type mummy, was te klein. Als gevolg daarvan heb ik s’nachts teveel in dezelfde houding gelegen. Het gevolg: een soort doorligplekken. Ik heb zelden zo veel pijn gehad. Ik kwam er helaas wat laat achter. Een flinke ontsteking kon gelukkig afgewend worden met antibiotica zalf. Afgezien van wat muggebulten en schrammen heb ik het er levend van afgebracht. Zondag laat in de middag teruggekeerd. Maandag weer naar college...
