Deadly Decisions : radiodocumentaire over de doodstraf...
Monday, January 31, 2005
Maandag 31 januari - kinda like you know...
Maandag 31 januari
Op tijd opgestaan vandaag om nog wat dingen door te lezen voor de Policy class van Deitch. Om 2 uur start de les. In de drie uur tijd dat de bijeenkomst duurt hebben we welgeteld 5 minuten pauze. Het is een behoorlijke zit met de “such a wonderfull class”.
Het vak zelf is erg interessant maar drie uur discussiëren in het engels gaat wel z’n tol eisen, vooral als de eerste 2 uur zijn weggetikt.
De aandacht voor de inhoud verslapt en de klok lijkt steeds langzamer te tikken. Het meisje schuin tegenover me houdt een heel betoog over een bepaald iets. Ik vang vooral de volgende woorden op: You know. It’s kinda like,I dunno, you know, I mean…
Het meisje maakt graag gebruik van die woorden.
Ter illustratie een gemeisjediseerd stuk tekst:
“You know a person who kinda like sells a minor I dunno an alcoholic beverage for example does not, I mean, you know commit an offense you know if, I dunno, the minor falsely represents himself to be kinda like 21 years old or older you know by displaying an apparently, like valid Texas driver's license you know or I mean, I dunno an identification card or something I dunno you know issued by the Texas Department of Public Safety for example, containing a I mean a, I dunno, a physical description you know consistent with his or hers “hihi” kinda like appearance for the purpose of kinda like inducing the person to sell him a, you know, alcoholic beverage.”
Get the picture? Hate her…
Enfin. Het vak is erg interessant. Dit komt met name door het verbijsterende cijfermateriaal.
In Texas zitten 711 mensen op de 100000 inwoners vast in een gevangenis.
Ter vergelijking;
In de staat New York is deze verhouding 355 op 100000 en in de staat Washington 249 op 100000.
Texas staat overigens derde in de ranglijst. Lousiana staat met 800 gevangenen per 100000 inwoners bovenaan…
Nog wat cijfers:
Het aantal gevangen per 100000 inwoners is in de VS 701 per 100000. In Rusland is deze verhouding 585 staat tot 100000. In Singapore 388 per 100000. In Nederland 100 per 100000. in Canada 116 per 100000 en in Japan 54 per 100000. Zoek de verschillen…
In Texas is de incarceration rate (gevangen/100000 bevolking) met 139.4% gestegen. De criminaliteitscijfers daalden met 34.1%. In de staat New York steeg de incarceration rate met 10,9% de criminaliteitscijfers daalden met 53.2%...
In Laurel moet 5 uur per week labor verricht worden voor het huis (schoonmaken, koken, afwassen, terreinonderhoud enz.) Ik heb mezelf opgegeven als kok. Wat op zich prima is omdat ik op deze manier 5 uur labor in 1 keer kan doen. Voor 45 mensen koken kost nu eenmaal tijd. Op dit moment vooral even druk met het in elkaar zetten van recepten. Straks nog even een uurtje studeren. Donderdag koken.
Morgen weer een dag.
Op tijd opgestaan vandaag om nog wat dingen door te lezen voor de Policy class van Deitch. Om 2 uur start de les. In de drie uur tijd dat de bijeenkomst duurt hebben we welgeteld 5 minuten pauze. Het is een behoorlijke zit met de “such a wonderfull class”.
Het vak zelf is erg interessant maar drie uur discussiëren in het engels gaat wel z’n tol eisen, vooral als de eerste 2 uur zijn weggetikt.
De aandacht voor de inhoud verslapt en de klok lijkt steeds langzamer te tikken. Het meisje schuin tegenover me houdt een heel betoog over een bepaald iets. Ik vang vooral de volgende woorden op: You know. It’s kinda like,I dunno, you know, I mean…
Het meisje maakt graag gebruik van die woorden.
Ter illustratie een gemeisjediseerd stuk tekst:
“You know a person who kinda like sells a minor I dunno an alcoholic beverage for example does not, I mean, you know commit an offense you know if, I dunno, the minor falsely represents himself to be kinda like 21 years old or older you know by displaying an apparently, like valid Texas driver's license you know or I mean, I dunno an identification card or something I dunno you know issued by the Texas Department of Public Safety for example, containing a I mean a, I dunno, a physical description you know consistent with his or hers “hihi” kinda like appearance for the purpose of kinda like inducing the person to sell him a, you know, alcoholic beverage.”
Get the picture? Hate her…
Enfin. Het vak is erg interessant. Dit komt met name door het verbijsterende cijfermateriaal.
In Texas zitten 711 mensen op de 100000 inwoners vast in een gevangenis.
Ter vergelijking;
In de staat New York is deze verhouding 355 op 100000 en in de staat Washington 249 op 100000.
Texas staat overigens derde in de ranglijst. Lousiana staat met 800 gevangenen per 100000 inwoners bovenaan…
Nog wat cijfers:
Het aantal gevangen per 100000 inwoners is in de VS 701 per 100000. In Rusland is deze verhouding 585 staat tot 100000. In Singapore 388 per 100000. In Nederland 100 per 100000. in Canada 116 per 100000 en in Japan 54 per 100000. Zoek de verschillen…
In Texas is de incarceration rate (gevangen/100000 bevolking) met 139.4% gestegen. De criminaliteitscijfers daalden met 34.1%. In de staat New York steeg de incarceration rate met 10,9% de criminaliteitscijfers daalden met 53.2%...
In Laurel moet 5 uur per week labor verricht worden voor het huis (schoonmaken, koken, afwassen, terreinonderhoud enz.) Ik heb mezelf opgegeven als kok. Wat op zich prima is omdat ik op deze manier 5 uur labor in 1 keer kan doen. Voor 45 mensen koken kost nu eenmaal tijd. Op dit moment vooral even druk met het in elkaar zetten van recepten. Straks nog even een uurtje studeren. Donderdag koken.
Morgen weer een dag.
Sunday, January 30, 2005
Quotes
"In Texas, students in a Sundayschool class reportedly got on their knees and prayed that a new prison would open in their Neighbourhood"
"Prisons don't pollute, they don't go out of business and they don't get downsized"
"Tussen 1980 en 1998 groeide de gevangenis populatie in de V.S. van 329.821 tot 1.302.019 inmates, een groei van bijna 400%..."
Uit: Gregory Hooks, et. al., “The Prison Industry: Carceral Expansion and Employment in U.S. Counties, 1969-1994,” 85 (1) Social Science Quarterly 37 (March 2004), pp. 37-39, 54
"Prisons don't pollute, they don't go out of business and they don't get downsized"
"Tussen 1980 en 1998 groeide de gevangenis populatie in de V.S. van 329.821 tot 1.302.019 inmates, een groei van bijna 400%..."
Uit: Gregory Hooks, et. al., “The Prison Industry: Carceral Expansion and Employment in U.S. Counties, 1969-1994,” 85 (1) Social Science Quarterly 37 (March 2004), pp. 37-39, 54
Zondag 30 januari - Kippensoep Tic.
Zondag 30 januari
Lang uitgeslapen. Zo lang dat ik de brunch gemist heb. Niet dat dat veel was. De kok van vandaag is geen held in de keuken en eigenlijk ben ik blij dat ik de Brunch heb gemist (weekenden hebben niet 3 maaltijden op een dag hier in het huis maar twee maal een brunch). Heb maar voor m’n eigen eten gezorgd: kippensoep van Campbell’s (Amerikaanse klassieker.) was pas om 4 uur klaar met de Da Vinci Code, aardig boek maar het eind vond ik persoonlijk wat teleurstellend. De rest van de dag voornamelijk gestudeerd voor morgen.
Nog even een achterlijk feit over Texas.
Je bent verplicht om je als alcoholkopende consument (sowieso 21+) te identificeren bij de desbetreffende winkelier. Geen probleem. Nederlands paspoort op zak, foto staat er in, visumpapieren mee.
Echter de meeste winkels accepteren geen “normale” identiteitspapieren. Je kunt alleen legaal alcoholhoudende waters kopen als je uit Texas komt en in het bezit bent van Texaanse identiteitspapieren. De mede-amerikanen worden ook voor blok gezet. Ook hun identiteitspapieren (die per staat verschillen) voldoen niet voor de Texanen. En het Amerikaanse paspoort? De meeste mensen hebben hier geen paspoort…
De mensen van de CVS en de 7-eleven knijpen regelmatig een oogje dicht (publiek geheim)
Texas requires an identification card issued by the Texas Department of Public Safety
Affirmative Defense:
(a) A person commits an offense if with criminal negligence he sells an alcoholic beverage to a minor
(b) A person who sells a minor an alcoholic beverage does not commit an offense if the minor falsely represents himself to be 21 years old or older by displaying an apparently valid Texas driver's license or an identification card issued by the Texas Department of Public Safety, containing a physical description consistent with his appearance for the purpose of inducing the person to sell him an alcoholic beverage.
Lang uitgeslapen. Zo lang dat ik de brunch gemist heb. Niet dat dat veel was. De kok van vandaag is geen held in de keuken en eigenlijk ben ik blij dat ik de Brunch heb gemist (weekenden hebben niet 3 maaltijden op een dag hier in het huis maar twee maal een brunch). Heb maar voor m’n eigen eten gezorgd: kippensoep van Campbell’s (Amerikaanse klassieker.) was pas om 4 uur klaar met de Da Vinci Code, aardig boek maar het eind vond ik persoonlijk wat teleurstellend. De rest van de dag voornamelijk gestudeerd voor morgen.
Nog even een achterlijk feit over Texas.
Je bent verplicht om je als alcoholkopende consument (sowieso 21+) te identificeren bij de desbetreffende winkelier. Geen probleem. Nederlands paspoort op zak, foto staat er in, visumpapieren mee.
Echter de meeste winkels accepteren geen “normale” identiteitspapieren. Je kunt alleen legaal alcoholhoudende waters kopen als je uit Texas komt en in het bezit bent van Texaanse identiteitspapieren. De mede-amerikanen worden ook voor blok gezet. Ook hun identiteitspapieren (die per staat verschillen) voldoen niet voor de Texanen. En het Amerikaanse paspoort? De meeste mensen hebben hier geen paspoort…
De mensen van de CVS en de 7-eleven knijpen regelmatig een oogje dicht (publiek geheim)
Texas requires an identification card issued by the Texas Department of Public Safety
Affirmative Defense:
(a) A person commits an offense if with criminal negligence he sells an alcoholic beverage to a minor
(b) A person who sells a minor an alcoholic beverage does not commit an offense if the minor falsely represents himself to be 21 years old or older by displaying an apparently valid Texas driver's license or an identification card issued by the Texas Department of Public Safety, containing a physical description consistent with his appearance for the purpose of inducing the person to sell him an alcoholic beverage.
Saturday, January 29, 2005
Zaterdag 29 januari - A man with a mission!
Zaterdag 29 januari
Vanmorgen met Mel (Duits meisje uit laurel), Rogier en Maartje naar het Capitol geweest. Nee, niet het Capitol in Washington maar het Capitol in Austin. En dat Capitol in Austin is weer een kopie van het Capitol in Washington. Maar Texas zou Texas niet zijn als het zomaar een kopie zou zijn. Vanuit de gedachte dat alles in de VS groot is maar in Texas nog groter doen de Texanen er een schepje bovenop. Het Capitol is ongeveer 213,36 centimeters hoger dan het Capitool in Washington (al heeft niemand dit ooit daadwerkelijk bewezen) en is daarbij ook nog eens één van de grotere overheidsgebouwen ter wereld. Het Capitol is de zetel van de regering in Texas en het is wel meer dan 100 jaar oud! En het spookt er zo men zegt...
Overweldigd door de overdonderend historie die dit gebouw uitademt neem ik de ene foto na de andere. Het is een mooi gebouw al doet het geheel wat Euro Disney-achtig aan (Main Street).
De grote inspirator George Double U Bush is hier nog Gouverneur geweest! Zijn foto prijkt trots aan de wand (Link!). Behalve prachtige schilderijen en dito beelden treffen we ook een fluitspelende Native American aan in het gebouw. Niemand weet precies wat hij daar doet maar na het hem gevraagd te hebben overweeg ik zeker zijn nieuwe dvd te kopen waarvoor vandaag opnames zijn gemaakt.
Texanen zijn gevoelsmensen. Zo treffen we een man die overmand door zijn emoties zijn vriendin ten huwelijk vraagt in het Capitol. Hoe romantisch! Een historisch moment op een historische plaats. De hele familie kijkt toe vanaf een verdieping hoger wanneer het slachtoffer zich in zijn armen stort en ja (yes) zegt op zijn aanzoek. Maartje en Mel vinden de man hoogst onaantrekkelijk, maar ach… hij zal wel een goed karakter hebben.
Omdat we op tijd terug willen zijn voor de lunch spoeden we ons na de gratis rondleiding met veel boeiende informatie naar buiten. Daar treffen we een Amerikaan aan met een bord (zie ook de feauteaux in de vorige post):
There is nothing like a good fart
After all God made them
En op de achterkant
Keep Sugarland normal and leave us (U.S.?) alone
De eerste tekst is goed te plaatsen. Over de tweede ben ik niet helemaal zeker. Sugarland komt volgens mij uit het verhaal van Pinocchio. (dat kereltje uit Shrek 2 dat damesondergoed draagt maar daar keihard over blijft liegen). Aan zijn postuur te zien is de man regelmatig in Sugarland te vinden. In Amerika is veel gedoe over gezond eten en dergelijke. Misschien is deze man een slachtoffer van deze kruistocht tegen vet...
De rest van de dag heb ik me voornamelijk verdiept in The Da Vinci Code. Erg leuk boek dat vandaag nog uit moet. En that’s what i’m going to do right now. Reading!
Vanmorgen met Mel (Duits meisje uit laurel), Rogier en Maartje naar het Capitol geweest. Nee, niet het Capitol in Washington maar het Capitol in Austin. En dat Capitol in Austin is weer een kopie van het Capitol in Washington. Maar Texas zou Texas niet zijn als het zomaar een kopie zou zijn. Vanuit de gedachte dat alles in de VS groot is maar in Texas nog groter doen de Texanen er een schepje bovenop. Het Capitol is ongeveer 213,36 centimeters hoger dan het Capitool in Washington (al heeft niemand dit ooit daadwerkelijk bewezen) en is daarbij ook nog eens één van de grotere overheidsgebouwen ter wereld. Het Capitol is de zetel van de regering in Texas en het is wel meer dan 100 jaar oud! En het spookt er zo men zegt...
Overweldigd door de overdonderend historie die dit gebouw uitademt neem ik de ene foto na de andere. Het is een mooi gebouw al doet het geheel wat Euro Disney-achtig aan (Main Street).
De grote inspirator George Double U Bush is hier nog Gouverneur geweest! Zijn foto prijkt trots aan de wand (Link!). Behalve prachtige schilderijen en dito beelden treffen we ook een fluitspelende Native American aan in het gebouw. Niemand weet precies wat hij daar doet maar na het hem gevraagd te hebben overweeg ik zeker zijn nieuwe dvd te kopen waarvoor vandaag opnames zijn gemaakt.
Texanen zijn gevoelsmensen. Zo treffen we een man die overmand door zijn emoties zijn vriendin ten huwelijk vraagt in het Capitol. Hoe romantisch! Een historisch moment op een historische plaats. De hele familie kijkt toe vanaf een verdieping hoger wanneer het slachtoffer zich in zijn armen stort en ja (yes) zegt op zijn aanzoek. Maartje en Mel vinden de man hoogst onaantrekkelijk, maar ach… hij zal wel een goed karakter hebben.
Omdat we op tijd terug willen zijn voor de lunch spoeden we ons na de gratis rondleiding met veel boeiende informatie naar buiten. Daar treffen we een Amerikaan aan met een bord (zie ook de feauteaux in de vorige post):
There is nothing like a good fart
After all God made them
En op de achterkant
Keep Sugarland normal and leave us (U.S.?) alone
De eerste tekst is goed te plaatsen. Over de tweede ben ik niet helemaal zeker. Sugarland komt volgens mij uit het verhaal van Pinocchio. (dat kereltje uit Shrek 2 dat damesondergoed draagt maar daar keihard over blijft liegen). Aan zijn postuur te zien is de man regelmatig in Sugarland te vinden. In Amerika is veel gedoe over gezond eten en dergelijke. Misschien is deze man een slachtoffer van deze kruistocht tegen vet...
De rest van de dag heb ik me voornamelijk verdiept in The Da Vinci Code. Erg leuk boek dat vandaag nog uit moet. En that’s what i’m going to do right now. Reading!
Friday, January 28, 2005
Vrijdag 28 januari - I'm glad to be no patriot
Vrijdag 28 januari
“Patriotism is respect for all people”
pp.9
Vandaag twee boeken gekocht bij de Barnes & Noble.
Het eerste is een soort liefde is boekje. In feite gaat het boekje ook over de liefde, niet de liefde voor een persoon, maar de liefde voor een land.
Waar veel Nederlanders Nederland te weinig waarderen, waarderen Amerikanen hun land naar mijn smaak teveel.
Het boekje is getiteld: Patri-ot-isms, 365 Heart Warming Definitions to Keep America’s Renewed Sense of National Pride and Patriotism Alive!
Ik kon het niet laten liggen. Het geeft een aardig beeld hoe een deel van de Amerikanen over Amerika en haar inwoners denkt. Op de achterkant van het boekje staan vier korte zinnen vergezeld van een aantal foto’s:
It will make you smile.
It’ll make you remember
It’ll will make you fly the Stars en Stripes by your front door.
It may even make you wipe a tear from your eye.
Op de foto’s: een Amerikaanse vlag, een saluerende militair, het strijken van de Stars and Stripes en op de laatste foto een militair kerkhof.
“Patriotism is a folded flag in the hands in the hands of a widow”
pp.60
Het andere boek heet: Battle Pieces, Civil War Poems of Herman Melville. Ik werd vooral aangetrokken door de kaft van het boek. Een stoffen omslag met een zilveren opdruk: een soldaat met een geweer over zijn schouder en daarboven gekruist de Stars and Stripes en de Southern Flag in kleur.
De totale kosten van de twee boeken waren overigens 5.90$...
Gisteren op internet de vlag van Texas gekocht om mijn kamer te decoreren (16$ inclusief bezorgkosten). Verder s’middags gesport gestudeerd en s’avonds een biertje (Busch) gedronken met wat huisgenoten.
“Patriotism is respect for all people”
pp.9
Vandaag twee boeken gekocht bij de Barnes & Noble.
Het eerste is een soort liefde is boekje. In feite gaat het boekje ook over de liefde, niet de liefde voor een persoon, maar de liefde voor een land.
Waar veel Nederlanders Nederland te weinig waarderen, waarderen Amerikanen hun land naar mijn smaak teveel.
Het boekje is getiteld: Patri-ot-isms, 365 Heart Warming Definitions to Keep America’s Renewed Sense of National Pride and Patriotism Alive!
Ik kon het niet laten liggen. Het geeft een aardig beeld hoe een deel van de Amerikanen over Amerika en haar inwoners denkt. Op de achterkant van het boekje staan vier korte zinnen vergezeld van een aantal foto’s:
It will make you smile.
It’ll make you remember
It’ll will make you fly the Stars en Stripes by your front door.
It may even make you wipe a tear from your eye.
Op de foto’s: een Amerikaanse vlag, een saluerende militair, het strijken van de Stars and Stripes en op de laatste foto een militair kerkhof.
“Patriotism is a folded flag in the hands in the hands of a widow”
pp.60
Het andere boek heet: Battle Pieces, Civil War Poems of Herman Melville. Ik werd vooral aangetrokken door de kaft van het boek. Een stoffen omslag met een zilveren opdruk: een soldaat met een geweer over zijn schouder en daarboven gekruist de Stars and Stripes en de Southern Flag in kleur.
De totale kosten van de twee boeken waren overigens 5.90$...
Gisteren op internet de vlag van Texas gekocht om mijn kamer te decoreren (16$ inclusief bezorgkosten). Verder s’middags gesport gestudeerd en s’avonds een biertje (Busch) gedronken met wat huisgenoten.
Thursday, January 27, 2005
Donderdag 27 januari - That Sucker
Donderdag 27 januari
Wederom op tijd opstaan. Om half tien college van professor Dix. De man is een aardige entertainer. Veel leuke anekdotes en een duidelijke lijn in zijn colleges. Dix heeft echter een ietwat afwijkende vocabulaire;
De wet (the law): That sucker
“Just read what’s in the damn sucker!”
“What does that sucker say?”
“I don’t know what those suckers want with that line in that sucker, but I am damn sure that that’s what we have to deal with”
”What the hell does that mean?”
Dix over de tegenpartij:
“Those suckers ain’t gonna tell ya!”
Dix bij een goede opmerking uit de zaal:
“Well hell yeah! I’m pretty damn sure of that”
Dix over drunk en drive
De auto, (the car): That sucker.
“Just drive that sucker home
“You must know, i’m familiair with the grape…”
“when I consumed some alcohol in my younger days, I did not question my driving capabilities!”
Enfin, 50 minuten vol plezier. S’middags voornamelijk studeren en helpen bij het klaarmaken van het avondeten. Na het avondeten heeft een van de huisgenoten bezoek: Steve. Steve is een Amerikaan en heeft anderhalf jaar in Nederland gewoond. Steve heeft vooral goede herinneringen aan Groningen. Het T-shirt dat hij daar heeft gekocht heeft hij nooit meer uitgedaan…
Tijd om te gaan slapen.
Wederom op tijd opstaan. Om half tien college van professor Dix. De man is een aardige entertainer. Veel leuke anekdotes en een duidelijke lijn in zijn colleges. Dix heeft echter een ietwat afwijkende vocabulaire;
De wet (the law): That sucker
“Just read what’s in the damn sucker!”
“What does that sucker say?”
“I don’t know what those suckers want with that line in that sucker, but I am damn sure that that’s what we have to deal with”
”What the hell does that mean?”
Dix over de tegenpartij:
“Those suckers ain’t gonna tell ya!”
Dix bij een goede opmerking uit de zaal:
“Well hell yeah! I’m pretty damn sure of that”
Dix over drunk en drive
De auto, (the car): That sucker.
“Just drive that sucker home
“You must know, i’m familiair with the grape…”
“when I consumed some alcohol in my younger days, I did not question my driving capabilities!”
Enfin, 50 minuten vol plezier. S’middags voornamelijk studeren en helpen bij het klaarmaken van het avondeten. Na het avondeten heeft een van de huisgenoten bezoek: Steve. Steve is een Amerikaan en heeft anderhalf jaar in Nederland gewoond. Steve heeft vooral goede herinneringen aan Groningen. Het T-shirt dat hij daar heeft gekocht heeft hij nooit meer uitgedaan…
Tijd om te gaan slapen.
Wednesday, January 26, 2005
Woensdag 26 januari - Links en rechts
Woensdag 26 januari
De wekker is wreed. Kwart over 7 een poging gedaan om op te staan. Ik weet het met een half uur te rekken. Helaas, het onvermijdelijke uit bed komen geschied.
Douchen. De douches hier zijn ontzettend lastig om in te stellen. Eerst de warme kraan naar links te draaien. Na 5 minuten is er heet water. Vervolgens de koude kraan naar rechts draaien. Niet te ver. Een millimeter is meer dan genoeg. Een halve millimeter verder betekent hier een ijsdouche een kwart milimeter te weinig levert flinke pijn op. Om het doucheplezier compleet te maken staat er nauwelijks druk op het water dat zich door de douchekop heenwringt.
De ene keer wordt je bijna weggevaagd de andere keer moet je smeken of de watermoleculen zich naar de uitgang van de douchekop willen begeven. Het proces is te versnellen door de hand over de douchekop te leggen en druk uit te oefenen op de verschillende douchekopgaten. Het gevolg hiervan is dat de druk op een enigszins acceptabel niveau komt te liggen. Tot zover het douchen.
S’morgens slechts één college. Aangekomen blijkt dat professor Dix niet aanwezig is. Dat de medestudenten niet aanwezig zijn en dat wij (Rogier en Maartje volgen de course ook) dientengevolge de enige zijn die zich voor de collegezaal verzameld hebben. Helaas kan niemand ons opheldering geven over het hoe en wat. De enige informatie is dat professor Dix vanmorgen het vliegtuig heeft gepakt en waarschijnlijk morgenochtend weer terug is. Fijn. Voor niets naar de faculteit gekomen en we worden heftig gediscrimineerd. Niemand heft de moeite genomen om ons in te lichten… De Damesch van de studentaffairs doen er alles aan om te verhullen dat ze een bloedhekel hebben aan Nederlandse studenten en bellen driftig in het rond op zoek naar de prof.
S’middags koken voor het huis. Behoorlijk klus. 16 pond kipfilet aan gort gesneden. Het uiteindelijke resultaat is goed te eten, zelfs de tofu was geslaagd...
S’avonds sporten in de Gregory Gym. Uiterst luxe sportcomplex met (extreem) veel mogelijkheden. En studenttechnisch: Gratis! Geen gedoe met sportkaarten e.d. De ID-card van de universiteit is voldoende om toegang te krijgen. Na een uurtje sporten naar huis.
Thuisgekomen nog even rondhangen in de commonareas. Time to go to bed...
De wekker is wreed. Kwart over 7 een poging gedaan om op te staan. Ik weet het met een half uur te rekken. Helaas, het onvermijdelijke uit bed komen geschied.
Douchen. De douches hier zijn ontzettend lastig om in te stellen. Eerst de warme kraan naar links te draaien. Na 5 minuten is er heet water. Vervolgens de koude kraan naar rechts draaien. Niet te ver. Een millimeter is meer dan genoeg. Een halve millimeter verder betekent hier een ijsdouche een kwart milimeter te weinig levert flinke pijn op. Om het doucheplezier compleet te maken staat er nauwelijks druk op het water dat zich door de douchekop heenwringt.
De ene keer wordt je bijna weggevaagd de andere keer moet je smeken of de watermoleculen zich naar de uitgang van de douchekop willen begeven. Het proces is te versnellen door de hand over de douchekop te leggen en druk uit te oefenen op de verschillende douchekopgaten. Het gevolg hiervan is dat de druk op een enigszins acceptabel niveau komt te liggen. Tot zover het douchen.
S’morgens slechts één college. Aangekomen blijkt dat professor Dix niet aanwezig is. Dat de medestudenten niet aanwezig zijn en dat wij (Rogier en Maartje volgen de course ook) dientengevolge de enige zijn die zich voor de collegezaal verzameld hebben. Helaas kan niemand ons opheldering geven over het hoe en wat. De enige informatie is dat professor Dix vanmorgen het vliegtuig heeft gepakt en waarschijnlijk morgenochtend weer terug is. Fijn. Voor niets naar de faculteit gekomen en we worden heftig gediscrimineerd. Niemand heft de moeite genomen om ons in te lichten… De Damesch van de studentaffairs doen er alles aan om te verhullen dat ze een bloedhekel hebben aan Nederlandse studenten en bellen driftig in het rond op zoek naar de prof.
S’middags koken voor het huis. Behoorlijk klus. 16 pond kipfilet aan gort gesneden. Het uiteindelijke resultaat is goed te eten, zelfs de tofu was geslaagd...
S’avonds sporten in de Gregory Gym. Uiterst luxe sportcomplex met (extreem) veel mogelijkheden. En studenttechnisch: Gratis! Geen gedoe met sportkaarten e.d. De ID-card van de universiteit is voldoende om toegang te krijgen. Na een uurtje sporten naar huis.
Thuisgekomen nog even rondhangen in de commonareas. Time to go to bed...
Tuesday, January 25, 2005
Dinsdag 25 januari - Airness
Dinsdag 25 januari
Vanmorgen naar het Collegehouses office geweest om mijn overgang van 21st naar Laurel te bekrachtigen. De rest van de dag voornamelijk lezen en studeren. S’middags een uurtje eerder naar colleges om wat foto’s te schieten op en om het universiteitsterrein. Het stadion dat te zien is op verschillende foto’’s biedt plaats aan 100,000 mensen (honderdduizend). Een stadion waar voornamelijk universiteitsteams inspelen. De krantenbakken zie je overal verspreid staan door de stad. Aan kranten bezorgen doen ze hier niet. Je gooit (max) 1$ in de bak en je kan een krant pakken. (New York times tot nog toe het best maar helaas het moeilijkst te krijgen) De meest lokale kranten hebben aparte pagina’s voor dagelijks universiteitsnieuws. Er wordt op de campus druk geworven voor de verschillende fraternity’s. Overal hangen borden of spandoeken voor de Alpha Delta Gamma Sigma Applepie whatever clubjes. Wat eerder dan gepland op de faculteit. In de TV lounge nog een half uurtje American Football training gekeken, gefilmd met 6 camera’s, en drie presentatoren. Uiteraard is alles live. Team? Het universiteitsteam…
Om half 4 college Capital Punishment. Rob Owen is in vorm en hele series jaartallen en anekdotes over de doodstraf in Amerika volgen. Buitengewoon interessant en bij vlagen hilarisch.
S’avonds met een groep uit huis naar één van de voorrondes van het wereldkampioenschap Airguitar. Gedurende enkele uren worden we in het Alamodrafthouse vermaakt met filmpjes, fragmenten uit jaren 80 documentaires en uiteindelijk de voorrondes. De performances in het luchtgitaar spelen verschillen behoorlijk van elkaar. Kwalitatief van uitermate treurig tot werkelijk briljant. De uiteindelijke winnaar “The guitarist” mag naar alle waarschijnlijkheid door naar de landelijke kampioenschappen in L.A. Omdat er geen bussen meer rijden na 12-en lopen we na afloop naar huis.
Het is op dit moment bijna één uur. Tijd om te gaan slapen.
Vanmorgen naar het Collegehouses office geweest om mijn overgang van 21st naar Laurel te bekrachtigen. De rest van de dag voornamelijk lezen en studeren. S’middags een uurtje eerder naar colleges om wat foto’s te schieten op en om het universiteitsterrein. Het stadion dat te zien is op verschillende foto’’s biedt plaats aan 100,000 mensen (honderdduizend). Een stadion waar voornamelijk universiteitsteams inspelen. De krantenbakken zie je overal verspreid staan door de stad. Aan kranten bezorgen doen ze hier niet. Je gooit (max) 1$ in de bak en je kan een krant pakken. (New York times tot nog toe het best maar helaas het moeilijkst te krijgen) De meest lokale kranten hebben aparte pagina’s voor dagelijks universiteitsnieuws. Er wordt op de campus druk geworven voor de verschillende fraternity’s. Overal hangen borden of spandoeken voor de Alpha Delta Gamma Sigma Applepie whatever clubjes. Wat eerder dan gepland op de faculteit. In de TV lounge nog een half uurtje American Football training gekeken, gefilmd met 6 camera’s, en drie presentatoren. Uiteraard is alles live. Team? Het universiteitsteam…
Om half 4 college Capital Punishment. Rob Owen is in vorm en hele series jaartallen en anekdotes over de doodstraf in Amerika volgen. Buitengewoon interessant en bij vlagen hilarisch.
S’avonds met een groep uit huis naar één van de voorrondes van het wereldkampioenschap Airguitar. Gedurende enkele uren worden we in het Alamodrafthouse vermaakt met filmpjes, fragmenten uit jaren 80 documentaires en uiteindelijk de voorrondes. De performances in het luchtgitaar spelen verschillen behoorlijk van elkaar. Kwalitatief van uitermate treurig tot werkelijk briljant. De uiteindelijke winnaar “The guitarist” mag naar alle waarschijnlijkheid door naar de landelijke kampioenschappen in L.A. Omdat er geen bussen meer rijden na 12-en lopen we na afloop naar huis.
Het is op dit moment bijna één uur. Tijd om te gaan slapen.
Monday, January 24, 2005
Maandag 24 januari - God or Darwin
Maandag 24 januari
Vandaag een behoorlijke lange dag. Op 2 uur aftrappen met de Class van Michele Deitch. De les duurt drie uur met slechts een korte pauze. Ongeveer 12 mensen volgen het seminair en er wordt veel gediscussieerd. Op dergelijke momenten merk je wel dat je engels nog wat tekort schiet. De drie uur met veel verbazing doorgekomen.
Het Texaanse/Amerikaanse systeem verschilt op een groot aantal punten van het onze. Hier wordt met groot gemak gesproken over straffen van meer dan 20 jaar. Straffen met een lengte van meer 40 jaar lijken hier soms meer regel dan uitzondering te zijn. De rechters hoeven hun beslissingen vaak niet of nauwelijks te onderbouwen. Het systeem lijkt te rammelen aan alle kanten. Afro-Amerikanen worden op grote schaal (on)bewust gediscrimineerd door het juridische systeem.
Op een gegeven moment valt het woord religie. Het is me al eerder opgevallen in kranten, maar dit is een behoorlijk religieus land. Op een groot aantal lagere en middelbare scholen wordt de evolutie theorie inmiddels al voorzien van grote vraagtekens. In plaats van de evolutietheorie verwijst men naar de intelligent design theorie. Ook wel ID theorie genoemd. Intelligent Design vereist een Inteligent Designer; wie anders dan God. Op sommige scholen worden de biologie boeken voorzien van een sticker met de tekst: “evolution is a theory, not a fact”
Ook tijdens de bijeenkomst wordt religie genoemd. Het meisje dat de kwestie opbrengt begint al met de verontschuldiging dat ze niemand tegen het hoofd wil stoten, vervolgens pleit ze voor scheiding van rechtspraak en religie. De Gristenfundamentalisten in het kleine zaaltje roeren zich meteen. “How can you separate your morals en values from justice”. Nooit gedacht dat de arm van Balkenende zich zo ver zou uitstrekken…
S’avonds een poging gedaan om een Nederlandse Boterkoek te maken. Missie gedeeltelijk geslaagd. Morgen mashed boterkoek bij het ontbijt (ik heb het ook niet verzonnen…)
De rest van de avond getreurd om het semi-mislukken van de boterkoek en gestudeerd.
Quote:
"I definitely would prefer to believe that God created me than that I'm 50th cousin to a silverback ape,"
Zie artikel in de Washington Post
Vandaag een behoorlijke lange dag. Op 2 uur aftrappen met de Class van Michele Deitch. De les duurt drie uur met slechts een korte pauze. Ongeveer 12 mensen volgen het seminair en er wordt veel gediscussieerd. Op dergelijke momenten merk je wel dat je engels nog wat tekort schiet. De drie uur met veel verbazing doorgekomen.
Het Texaanse/Amerikaanse systeem verschilt op een groot aantal punten van het onze. Hier wordt met groot gemak gesproken over straffen van meer dan 20 jaar. Straffen met een lengte van meer 40 jaar lijken hier soms meer regel dan uitzondering te zijn. De rechters hoeven hun beslissingen vaak niet of nauwelijks te onderbouwen. Het systeem lijkt te rammelen aan alle kanten. Afro-Amerikanen worden op grote schaal (on)bewust gediscrimineerd door het juridische systeem.
Op een gegeven moment valt het woord religie. Het is me al eerder opgevallen in kranten, maar dit is een behoorlijk religieus land. Op een groot aantal lagere en middelbare scholen wordt de evolutie theorie inmiddels al voorzien van grote vraagtekens. In plaats van de evolutietheorie verwijst men naar de intelligent design theorie. Ook wel ID theorie genoemd. Intelligent Design vereist een Inteligent Designer; wie anders dan God. Op sommige scholen worden de biologie boeken voorzien van een sticker met de tekst: “evolution is a theory, not a fact”
Ook tijdens de bijeenkomst wordt religie genoemd. Het meisje dat de kwestie opbrengt begint al met de verontschuldiging dat ze niemand tegen het hoofd wil stoten, vervolgens pleit ze voor scheiding van rechtspraak en religie. De Gristenfundamentalisten in het kleine zaaltje roeren zich meteen. “How can you separate your morals en values from justice”. Nooit gedacht dat de arm van Balkenende zich zo ver zou uitstrekken…
S’avonds een poging gedaan om een Nederlandse Boterkoek te maken. Missie gedeeltelijk geslaagd. Morgen mashed boterkoek bij het ontbijt (ik heb het ook niet verzonnen…)
De rest van de avond getreurd om het semi-mislukken van de boterkoek en gestudeerd.
Quote:
"I definitely would prefer to believe that God created me than that I'm 50th cousin to a silverback ape,"
Zie artikel in de Washington Post
Sunday, January 23, 2005
Zondag 23 januari - What About War
Zondag 23 januari
Vandaag een duffe studiedag. Veel gelezen en weinig andere dingen gedaan.
Om nog even het stuk van gister iets te nuanceren. Een van de betere kranten is de New York Times. Veel buitenlands nieuws en een aantal goede opinie stukken. Een van de opvallende dingen in de kranten zijn de overlijdensadvertenties. Vaak wordt behalve de personalia van de overledene een compleet verslag gegeven van zijn of haar levensloop. Interessant om te lezen, hoe bizar dat ook mogen klinken.
De New York Times vermeld iedere dag een aantal namen van Amerikaanse soldaten.
De jongen die vandaag in het rijtje stonden waren 18,19, 22 en 24 jaar oud. Leeftijdsgenoten dus. Leeftijdsgenoten die gestorven zijn voor hun vaderland in een oorlog waar veel Amerikanen niet achter staan. Leeftijdsgenoten die kozen voor het leger voor een studiebeurs, voor geld om een toekomst op te kunnen bouwen. Leeftijdsgenoten die daadwerkelijk op zoek waren naar een toekomst, Leeftijdsgenoten die open stonden voor de beloftes van het leger. Weg van werkeloosheid, slechte sociale voorzieningen, discriminatie en minimumlonen van 2,70 dollar.
Leeftijdsgenoten die uiteindelijk niets dan de dood vonden, niet alleen de dood van anderen maar ook hun eigen dood.
“So if you were looking for a job in the area, there weren’t many chances. At that point in my life, someone comes up and says ‘I’m going to give you full health insurance, a roof over your head, three square meals a day, you get to travel the world and on top of that, you get to defend your country,’ I mean it sounds like a really good idea.”
Bron: volg link. Mike Hoffman , Iraq Veterans Against War
Vandaag een duffe studiedag. Veel gelezen en weinig andere dingen gedaan.
Om nog even het stuk van gister iets te nuanceren. Een van de betere kranten is de New York Times. Veel buitenlands nieuws en een aantal goede opinie stukken. Een van de opvallende dingen in de kranten zijn de overlijdensadvertenties. Vaak wordt behalve de personalia van de overledene een compleet verslag gegeven van zijn of haar levensloop. Interessant om te lezen, hoe bizar dat ook mogen klinken.
De New York Times vermeld iedere dag een aantal namen van Amerikaanse soldaten.
De jongen die vandaag in het rijtje stonden waren 18,19, 22 en 24 jaar oud. Leeftijdsgenoten dus. Leeftijdsgenoten die gestorven zijn voor hun vaderland in een oorlog waar veel Amerikanen niet achter staan. Leeftijdsgenoten die kozen voor het leger voor een studiebeurs, voor geld om een toekomst op te kunnen bouwen. Leeftijdsgenoten die daadwerkelijk op zoek waren naar een toekomst, Leeftijdsgenoten die open stonden voor de beloftes van het leger. Weg van werkeloosheid, slechte sociale voorzieningen, discriminatie en minimumlonen van 2,70 dollar.
Leeftijdsgenoten die uiteindelijk niets dan de dood vonden, niet alleen de dood van anderen maar ook hun eigen dood.
“So if you were looking for a job in the area, there weren’t many chances. At that point in my life, someone comes up and says ‘I’m going to give you full health insurance, a roof over your head, three square meals a day, you get to travel the world and on top of that, you get to defend your country,’ I mean it sounds like a really good idea.”
Bron: volg link. Mike Hoffman , Iraq Veterans Against War
Zie ook:
Saturday, January 22, 2005
Zaterdag 22 januari - Ik kan er niet omheen...
Zaterdag 22 januari
Ik ben een internationale student. Ik kan er niet meer omheen. Ik ben in mijn doen en laten precies geworden waar ik me bij andere internationale studenten altijd al aan irriteerde.
Net als andere internationale studenten kliek ik samen met weer andere internationale studenten. Ik vond het altijd maar irritant. Maar ik krijg er, door eigen ervaring wordt men wijzer, meer en meer begrip voor.
Het is namelijk fijn om je ervaringen uit te wisselen met anderen. Het is fijn om je onbegrip over het gastland te delen met anderen. Het is fijn om af en toe gewoon Nederlands te kunnen spreken met Nederlanders. Het is fijn om niet te struikelen over woorden. Het is fijn om niet na te hoeven denken over hoe je iets precies zegt. Het is fijn dat niet iedereen sorry zegt bij de minste aanraking. Het is fijn om even niet het how are you doing aan te horen.
Amerika lijkt in een hele boel opzichten op West Europa. echter in een heleboel opzichten lijkt het totaal niet op Europa. En dat irriteert. Het is een soort irriterend schuren langs je huid. Een unheimisch gevoel. Het is als een vriend die je al jaren heel goed kent. Alleen iemand anders is in zijn huid gekropen. Op de lange duur accepteer je de verandering en ga je verder met je leven en de vriendschap.
Dit land is in oorlog. Overal vind je rekruteringsbureaus voor The Army of One, het Amerikaanse leger. De tijdschriften zijn gevuld met advertenties en artikelen voor tegen of over het leger. Het Amerikaanse leger heeft het moeilijk. De rekrutering van nieuwe manschappen stagneert. Velen tekenen niet bij. Bijtekenen betekent hier dat je vrijwel zeker naar Irak moet, ondanks de (financiële) beloningen zien velen dat toch niet zitten. Dagelijks zijn er protesten tegen de regering, tegen de oorlog en tegen Bush. De republikeinen zijn machtig, vooral hier in Texas, Austin lijkt een kleine safehaven te zijn voor democraten en wat liberalere denkers. Overal wapperen de Amerikaanse en Texaanse vlaggen.
De traditionele media verschaffen weinig nieuws van ‘buiten’. De tijdschriften die ik toch nog toe heb gelezen maken veelal gebruik van dezelfde bronnen en zijn vaak of duidelijk democratisch of republikeins ingesteld. Er lijkt op een één of andere manier weinig ruimte te zijn voor (zover mogelijk) objectieve informatie. ‘Wij’ Nederlanders hebben het geluk dat we deels ‘onze’ talen spreken. Het gevolg hiervan is dat wij onze informatie uit een heleboel bronnen kunnen halen. De gemiddelde Amerikaan (en volgens mij het merendeel) heeft weinig besef van wat er buiten Amerika gebeurt. Waar bij ons op pagina 2 of 3 van de kranten het buitenlandse nieuws staat zijn hier de eerste pagina’s gevuld met binnenlands nieuws, daarna showbizz, sport, econmie, de kruiswoordpuzzels, ingezonden brieven (overigens erg leuk om te lezen) reclame(vooral voor medicijnen inclusief de gehele bijsluiter op de achterkant van de advertentie) en een halve pagina buitenland. Amsterdam is hier bekender dan Nederland. De Euro (the what??) is soms geheel onbekend.
Vanavond met een Irakees en een Amerikaan naar de bioscoop geweest. In de Egyptische zaal draaide een Chinese film met Amerikaanse ondertiteling. Ik had de film al eens in Nederland gezien maar de tweede keer was ik er meer ondersteboven van dan de eerste keer. House of the Flying Daggers is een visueel overdadige film. Het is een film over Leugens Liefde en Offers, het is een film over Bedriegen en Bedrogen worden, niets is wat het lijkt en soms is de enige weg de weg terug. Het is een film met een pretty not so happy end. De ‘schurk’ van het verhaal overleeft alles…
Ik ben een internationale student. Ik kan er niet meer omheen. Ik ben in mijn doen en laten precies geworden waar ik me bij andere internationale studenten altijd al aan irriteerde.
Net als andere internationale studenten kliek ik samen met weer andere internationale studenten. Ik vond het altijd maar irritant. Maar ik krijg er, door eigen ervaring wordt men wijzer, meer en meer begrip voor.
Het is namelijk fijn om je ervaringen uit te wisselen met anderen. Het is fijn om je onbegrip over het gastland te delen met anderen. Het is fijn om af en toe gewoon Nederlands te kunnen spreken met Nederlanders. Het is fijn om niet te struikelen over woorden. Het is fijn om niet na te hoeven denken over hoe je iets precies zegt. Het is fijn dat niet iedereen sorry zegt bij de minste aanraking. Het is fijn om even niet het how are you doing aan te horen.
Amerika lijkt in een hele boel opzichten op West Europa. echter in een heleboel opzichten lijkt het totaal niet op Europa. En dat irriteert. Het is een soort irriterend schuren langs je huid. Een unheimisch gevoel. Het is als een vriend die je al jaren heel goed kent. Alleen iemand anders is in zijn huid gekropen. Op de lange duur accepteer je de verandering en ga je verder met je leven en de vriendschap.
Dit land is in oorlog. Overal vind je rekruteringsbureaus voor The Army of One, het Amerikaanse leger. De tijdschriften zijn gevuld met advertenties en artikelen voor tegen of over het leger. Het Amerikaanse leger heeft het moeilijk. De rekrutering van nieuwe manschappen stagneert. Velen tekenen niet bij. Bijtekenen betekent hier dat je vrijwel zeker naar Irak moet, ondanks de (financiële) beloningen zien velen dat toch niet zitten. Dagelijks zijn er protesten tegen de regering, tegen de oorlog en tegen Bush. De republikeinen zijn machtig, vooral hier in Texas, Austin lijkt een kleine safehaven te zijn voor democraten en wat liberalere denkers. Overal wapperen de Amerikaanse en Texaanse vlaggen.
De traditionele media verschaffen weinig nieuws van ‘buiten’. De tijdschriften die ik toch nog toe heb gelezen maken veelal gebruik van dezelfde bronnen en zijn vaak of duidelijk democratisch of republikeins ingesteld. Er lijkt op een één of andere manier weinig ruimte te zijn voor (zover mogelijk) objectieve informatie. ‘Wij’ Nederlanders hebben het geluk dat we deels ‘onze’ talen spreken. Het gevolg hiervan is dat wij onze informatie uit een heleboel bronnen kunnen halen. De gemiddelde Amerikaan (en volgens mij het merendeel) heeft weinig besef van wat er buiten Amerika gebeurt. Waar bij ons op pagina 2 of 3 van de kranten het buitenlandse nieuws staat zijn hier de eerste pagina’s gevuld met binnenlands nieuws, daarna showbizz, sport, econmie, de kruiswoordpuzzels, ingezonden brieven (overigens erg leuk om te lezen) reclame(vooral voor medicijnen inclusief de gehele bijsluiter op de achterkant van de advertentie) en een halve pagina buitenland. Amsterdam is hier bekender dan Nederland. De Euro (the what??) is soms geheel onbekend.
Vanavond met een Irakees en een Amerikaan naar de bioscoop geweest. In de Egyptische zaal draaide een Chinese film met Amerikaanse ondertiteling. Ik had de film al eens in Nederland gezien maar de tweede keer was ik er meer ondersteboven van dan de eerste keer. House of the Flying Daggers is een visueel overdadige film. Het is een film over Leugens Liefde en Offers, het is een film over Bedriegen en Bedrogen worden, niets is wat het lijkt en soms is de enige weg de weg terug. Het is een film met een pretty not so happy end. De ‘schurk’ van het verhaal overleeft alles…
Vrijdag 21 januari - Bring Your Own (Flavored) Beer
Vrijdag 21 januari
S’morgens college Criminal Law. Om 12 uur staat de lunch op Laurel klaar.
Na de lunch gaan Rogier en ik samen met Anne (verpleegkundige in opleiding en de gelukkige eigenares van een rode Ford) naar de Fry’s. De Fry’s is tot op een zeker hoogte te vergelijken met de Mediamarkt in Nederland. Alleen dan 10 maal groter en met lagere prijzen.
Anne heeft ons meegenomen omdat de Fry’s op de route ligt naar de dierenwinkel. Anne heeft een slang op haar kamer. en die moet zo nu en dan gevoerd worden met levende muizen. Ze heeft een cornsnake van ongeveer 1,20 meter. Een leuk beest maar hij is niet heel erg geïnteresseerd in de muizen die we in zijn kooi doen. Één van de muizen slaat compleet op hol wanneer hij in de gaten krijgt dat er een slang aanwezig is. De andere muis probeert vriendjes te sluiten met de slang. Beide muizen halen de avond echter niet.
We zijn uitgenodigd op een welkomstfeestje dat door een aantal internationale rechtenstudenten is georganiseerd. Het feestje is volgen het BYOB principe. Bring Your own Beer. De organiserende partij regelt de muziek en de locatie. Bij de CVS kopen we blikjes Budweisser en een treetje Smirnoff Ice (volgens de verpakking Flavored Beer, het valt dus binnen het BYOB principe). Met een aantal mensen van Laurel gaan we partycrashen. Het is een typisch Amerikaans feestje… Een beetje zoals wij in Nederland dat uit de Amerikaanse highschool films kennen. Veel mensen bijeengepakt in een relatief kleine ruimte. we vermaken ons vooral met de meegebrachte huisgenoten. De internationale scheldwoorden vliegen door de kamer heen wat zorgt voor gote hilariteit van ons en een enkele opgetrokken wenkbrauw of frons van anderen. Heb me goed vermaakt.
Rond half 3 terug op Laurel.
S’morgens college Criminal Law. Om 12 uur staat de lunch op Laurel klaar.
Na de lunch gaan Rogier en ik samen met Anne (verpleegkundige in opleiding en de gelukkige eigenares van een rode Ford) naar de Fry’s. De Fry’s is tot op een zeker hoogte te vergelijken met de Mediamarkt in Nederland. Alleen dan 10 maal groter en met lagere prijzen.
Anne heeft ons meegenomen omdat de Fry’s op de route ligt naar de dierenwinkel. Anne heeft een slang op haar kamer. en die moet zo nu en dan gevoerd worden met levende muizen. Ze heeft een cornsnake van ongeveer 1,20 meter. Een leuk beest maar hij is niet heel erg geïnteresseerd in de muizen die we in zijn kooi doen. Één van de muizen slaat compleet op hol wanneer hij in de gaten krijgt dat er een slang aanwezig is. De andere muis probeert vriendjes te sluiten met de slang. Beide muizen halen de avond echter niet.
We zijn uitgenodigd op een welkomstfeestje dat door een aantal internationale rechtenstudenten is georganiseerd. Het feestje is volgen het BYOB principe. Bring Your own Beer. De organiserende partij regelt de muziek en de locatie. Bij de CVS kopen we blikjes Budweisser en een treetje Smirnoff Ice (volgens de verpakking Flavored Beer, het valt dus binnen het BYOB principe). Met een aantal mensen van Laurel gaan we partycrashen. Het is een typisch Amerikaans feestje… Een beetje zoals wij in Nederland dat uit de Amerikaanse highschool films kennen. Veel mensen bijeengepakt in een relatief kleine ruimte. we vermaken ons vooral met de meegebrachte huisgenoten. De internationale scheldwoorden vliegen door de kamer heen wat zorgt voor gote hilariteit van ons en een enkele opgetrokken wenkbrauw of frons van anderen. Heb me goed vermaakt.
Rond half 3 terug op Laurel.
Shocking Facts - Part I
In landen als Engeland, Italië, Frankrijk en Duitsland zit 1 op de duizend mensen achter slot en grendel.
In de United States of America zit 1 op de 143 mensen achter slot en grendel.
Bron: Justice Anthony Kennedy, “Speech to the American Bar Association Annual Meeting,” August 2003
so much for freedom...
In de United States of America zit 1 op de 143 mensen achter slot en grendel.
Bron: Justice Anthony Kennedy, “Speech to the American Bar Association Annual Meeting,” August 2003
so much for freedom...
Thursday, January 20, 2005
Donderdag 20 januari - Just hanging around...
Donderdag 20 januari
''One of the most famous judges in Texas history was Roy Bean.
Judge Bean would ask troublemakers how much money they had and then fine them exactly that much. He once ordered a hanged and buried criminal dug up and hanged again.''
Jorge Antonio Renaud in: Behind the Walls, University of North Texas Press, 2002
Een gat in de dag geslapen. Voel me weer mens. De rest van de dag bestaat voornamelijk uit studeren. Bovenstaande quote komt uit een boek dat ik vandaag grotendeels gelezen heb. Het boek is geschreven door de Texaanse gevangene Jorge Antonio Renaud die nog tot 2006 moet zitten. Het boek is in feite een eerste hulp bij gevangenschap voor de gedetineerden maar ook voor vrienden en familie. Best indrukwekkend.
S’middags, na de lunch, nog even naar de faculteit om een handtekening op te halen bij de Dean. Hij kan gelukkig mijn onderzoeksopzetje waarderen en zet zijn handtekening. De 10 punten zijn theoretisch binnen.
S’avonds echt Amerikaans eten; meatloaf. Niet echt veel bijzonders. Vanavond Cookienight, een traditie binnen de collegehouses: ingrediënten cookies cookies cookies.
Morgen weer op tijd op. Het eerste en enige college van vijftig minuten begint om half 10...
''One of the most famous judges in Texas history was Roy Bean.
Judge Bean would ask troublemakers how much money they had and then fine them exactly that much. He once ordered a hanged and buried criminal dug up and hanged again.''
Jorge Antonio Renaud in: Behind the Walls, University of North Texas Press, 2002
Een gat in de dag geslapen. Voel me weer mens. De rest van de dag bestaat voornamelijk uit studeren. Bovenstaande quote komt uit een boek dat ik vandaag grotendeels gelezen heb. Het boek is geschreven door de Texaanse gevangene Jorge Antonio Renaud die nog tot 2006 moet zitten. Het boek is in feite een eerste hulp bij gevangenschap voor de gedetineerden maar ook voor vrienden en familie. Best indrukwekkend.
S’middags, na de lunch, nog even naar de faculteit om een handtekening op te halen bij de Dean. Hij kan gelukkig mijn onderzoeksopzetje waarderen en zet zijn handtekening. De 10 punten zijn theoretisch binnen.
S’avonds echt Amerikaans eten; meatloaf. Niet echt veel bijzonders. Vanavond Cookienight, een traditie binnen de collegehouses: ingrediënten cookies cookies cookies.
Morgen weer op tijd op. Het eerste en enige college van vijftig minuten begint om half 10...
Wednesday, January 19, 2005
Woensdag 19 januari - Burn baby Burn
Woensdag 19 januari
Vannacht slechts drie uur geslapen. De ontspoorde tieners en verlopen hippies op 21st hielden een feestje. Ingrediënten drank, trommels, drank, firespinning (zie feauteau, bij wijze van hoge uitzondering in kleur....), drank, harde muziek en politie… slapeloos nachtje dus.
De wekker kent echter geen genade. Half 8 gaat het kreng. Eerste college begint om half 10: Criminal Law. Dit keer ook mijn notebook meegenomen. Bijzonder aangenaam is het feit dat er overal wireless internet beschikbaar is. Even je computer aanzetten en je bent online. Ideaal.
Rond half 11 gaan Rogier en ik naar professor Rob om te praten over het Directed Resarch and Study dat we beiden onder de supervisie van Rob gaan doen. Het is een erg prettig gesprek Rob wil van ons leren en wij van hem. Dat het paper slechts 25 pagina’s hoeft te tellen is een kleinigheidje (overigens wel double spaced).
Voor het Directed Resarch heb ik nog een handekening nodig van Dean Goode. Hij wil alleen tekenen als ik een korte onderzoeksopzet inlever:
“The last few years there has been a significant change in the political en social environment of the Netherlands. On may 6th 2002 mr. Pim Fortuyn, a Dutch politician was killed by an environmental activist. On November 2nd 2004 the Dutch Filmmaker Theo van Gogh wasmurdered by a radical Muslim. These two murders caused a lot of tension in the social, political and juridical climate in Holland. These tensions gave room to a call for capital punishment (deathpenalty) among certain groups in the Dutch society. In this research I want to give an (historical) overview of the events that caused this change in the way of thinking of the dutch people about capital punishment.”
Morgen nog maar eens langs bij de Dean om de handtekening op te halen
S’avonds krijg ik dan eindelijk de sleutels van room 24. Eindelijk! Meteen verhuizen, weg van 21st. De kamer lijkt ogenschijnlijk een stuk kleiner. Maar…. ik heb een inloopkast en een eigen badkamer en niet geheel onbelangrijk; een raam!
Vannacht een begin maken om morgen een gat in de dag te slapen.
Vannacht slechts drie uur geslapen. De ontspoorde tieners en verlopen hippies op 21st hielden een feestje. Ingrediënten drank, trommels, drank, firespinning (zie feauteau, bij wijze van hoge uitzondering in kleur....), drank, harde muziek en politie… slapeloos nachtje dus.
De wekker kent echter geen genade. Half 8 gaat het kreng. Eerste college begint om half 10: Criminal Law. Dit keer ook mijn notebook meegenomen. Bijzonder aangenaam is het feit dat er overal wireless internet beschikbaar is. Even je computer aanzetten en je bent online. Ideaal.
Rond half 11 gaan Rogier en ik naar professor Rob om te praten over het Directed Resarch and Study dat we beiden onder de supervisie van Rob gaan doen. Het is een erg prettig gesprek Rob wil van ons leren en wij van hem. Dat het paper slechts 25 pagina’s hoeft te tellen is een kleinigheidje (overigens wel double spaced).
Voor het Directed Resarch heb ik nog een handekening nodig van Dean Goode. Hij wil alleen tekenen als ik een korte onderzoeksopzet inlever:
“The last few years there has been a significant change in the political en social environment of the Netherlands. On may 6th 2002 mr. Pim Fortuyn, a Dutch politician was killed by an environmental activist. On November 2nd 2004 the Dutch Filmmaker Theo van Gogh wasmurdered by a radical Muslim. These two murders caused a lot of tension in the social, political and juridical climate in Holland. These tensions gave room to a call for capital punishment (deathpenalty) among certain groups in the Dutch society. In this research I want to give an (historical) overview of the events that caused this change in the way of thinking of the dutch people about capital punishment.”
Morgen nog maar eens langs bij de Dean om de handtekening op te halen
S’avonds krijg ik dan eindelijk de sleutels van room 24. Eindelijk! Meteen verhuizen, weg van 21st. De kamer lijkt ogenschijnlijk een stuk kleiner. Maar…. ik heb een inloopkast en een eigen badkamer en niet geheel onbelangrijk; een raam!
Vannacht een begin maken om morgen een gat in de dag te slapen.
Tuesday, January 18, 2005
Dinsdag 18 januari - One down
Dinsdag 18 januari
Half 8 opgestaan. Om 9;07 am pakken we de FA bus (gratis) naar de Faculteit. Om half 10 het eerste college; Criminal Law I. Ditmaal geen professor Dix in afgetrapte broek en Nike teesjurt. Dix is netjes in pak. Het college is prima te volgen.
Opmerkelijk I; meer dan 90% van de studenten heeft een laptop bij zich en gebruikt deze om tijdens het college aantekeningen te maken, mail te checken of kruiswoordpuzzels op te lossen. 140 laptops zorgen dan ook voor het geluid van een flinke regenbui, een regenbui waar Dix goed bovenuit komt.
Het college duurt slechts 50 minuten en dat is een perfecte tijdsspanne om de aandacht erbij te houden. Vol goede moed ga ik naar het volgende college: Mass Media Law.
Mass Media Law wordt gegeven door prof. Anderson. 150 paar ogen kijken afwachtend naar de katheder waarachter Mr. Anderson heeft plaatsgenomen.
Één van de mooie dingen aan de UT is dat ze hier vrijwel alles op het internet gooien zodat het goed te bereiken is voor iedereen. Zo worden de beoordelingen van de verschillende professoren via een makkelijk te vinden link openbaar gemaakt. Professor Anderson kwam daar niet zo goed uit. And now I know why.
ProfessorAnderson is nauwelijks te verstaan wanneer hij begint met de memorabele woorden dat Mass Media Law een rechtsgebied is dat steeds minder relevant is. Dat er steeds minder werk is voor Mass Media Lawyers en dat hij niet snapt dat er zoveel studenten voor de class zijn op komen dagen. Verder is de stof deels in oud engels, hoogst abstract en vooral gericht op het eerste amendement. Enfin, vanaf dat moment was de aandacht van driekwart van de studenten gedaald tot onder het nulpunt.
Ik heb het geprobeerd, ik heb het echt geprobeerd, maar ik kreeg meer en meer het gevoel dat Mass Media Law nooit mijn ding zal worden. Wanneer het college na een martelgang van 50 minuten afgelopen is maak ik nog een praatje met de prof. Overigens een hoogst onsympathieke man. Ik leg mijn situatie uit en hij moedigt me feitelijk aan de course te laten vallen. O.k. bij deze dan…
“You hear that Mr. Anderson?... That is the sound of inevitability... It is the sound of me leaving... Goodbye, Mr. Anderson...”
One down…
Opvallend II: veel studenten hebben geen rugzak maar zo’n trolley ding geval om hun boeken in vervoeren; curieus.
Opvallend III: De Law Faculty heeft een eigen Subway!
S’middags studeren in de bieb en gebruik maken van de gratis printservice van LexisNexis™.
Om Half 4 hebben Rogier en ik Capital Punishment. Een vak dat voornamelijk gericht is op de doodstraf. Het vak wordt gegeven door professor Owen; “just call me Rob” en Meredith Rountree. Beide hebben naast het (adjunct) professorschap een advocaten praktijk waarbinnen zij zich hebben gespecialiseerd in het bijstaan van ter dood veroordeelden.
Aangezien ik Mass Media Law laat vallen moet ik ergens nog een punt vandaan halen om de 10 punten vol te maken. Rob is bereid om me te begeleiden bij een directed research. Rob is de held van de dag.
S’avonds eten op Laurel en vervolgens terug naar 21st om te studeren. Weet nog niet wanneer ik precies kan verhuizen...
Half 8 opgestaan. Om 9;07 am pakken we de FA bus (gratis) naar de Faculteit. Om half 10 het eerste college; Criminal Law I. Ditmaal geen professor Dix in afgetrapte broek en Nike teesjurt. Dix is netjes in pak. Het college is prima te volgen.
Opmerkelijk I; meer dan 90% van de studenten heeft een laptop bij zich en gebruikt deze om tijdens het college aantekeningen te maken, mail te checken of kruiswoordpuzzels op te lossen. 140 laptops zorgen dan ook voor het geluid van een flinke regenbui, een regenbui waar Dix goed bovenuit komt.
Het college duurt slechts 50 minuten en dat is een perfecte tijdsspanne om de aandacht erbij te houden. Vol goede moed ga ik naar het volgende college: Mass Media Law.
Mass Media Law wordt gegeven door prof. Anderson. 150 paar ogen kijken afwachtend naar de katheder waarachter Mr. Anderson heeft plaatsgenomen.
Één van de mooie dingen aan de UT is dat ze hier vrijwel alles op het internet gooien zodat het goed te bereiken is voor iedereen. Zo worden de beoordelingen van de verschillende professoren via een makkelijk te vinden link openbaar gemaakt. Professor Anderson kwam daar niet zo goed uit. And now I know why.
ProfessorAnderson is nauwelijks te verstaan wanneer hij begint met de memorabele woorden dat Mass Media Law een rechtsgebied is dat steeds minder relevant is. Dat er steeds minder werk is voor Mass Media Lawyers en dat hij niet snapt dat er zoveel studenten voor de class zijn op komen dagen. Verder is de stof deels in oud engels, hoogst abstract en vooral gericht op het eerste amendement. Enfin, vanaf dat moment was de aandacht van driekwart van de studenten gedaald tot onder het nulpunt.
Ik heb het geprobeerd, ik heb het echt geprobeerd, maar ik kreeg meer en meer het gevoel dat Mass Media Law nooit mijn ding zal worden. Wanneer het college na een martelgang van 50 minuten afgelopen is maak ik nog een praatje met de prof. Overigens een hoogst onsympathieke man. Ik leg mijn situatie uit en hij moedigt me feitelijk aan de course te laten vallen. O.k. bij deze dan…
“You hear that Mr. Anderson?... That is the sound of inevitability... It is the sound of me leaving... Goodbye, Mr. Anderson...”
One down…
Opvallend II: veel studenten hebben geen rugzak maar zo’n trolley ding geval om hun boeken in vervoeren; curieus.
Opvallend III: De Law Faculty heeft een eigen Subway!
S’middags studeren in de bieb en gebruik maken van de gratis printservice van LexisNexis™.
Om Half 4 hebben Rogier en ik Capital Punishment. Een vak dat voornamelijk gericht is op de doodstraf. Het vak wordt gegeven door professor Owen; “just call me Rob” en Meredith Rountree. Beide hebben naast het (adjunct) professorschap een advocaten praktijk waarbinnen zij zich hebben gespecialiseerd in het bijstaan van ter dood veroordeelden.
Aangezien ik Mass Media Law laat vallen moet ik ergens nog een punt vandaan halen om de 10 punten vol te maken. Rob is bereid om me te begeleiden bij een directed research. Rob is de held van de dag.
S’avonds eten op Laurel en vervolgens terug naar 21st om te studeren. Weet nog niet wanneer ik precies kan verhuizen...
Monday, January 17, 2005
Maandag 17 januari - bankaardappel
Maandag 17 januari
De wereld der dingen zit eigenlijk heel eenvoudig in elkaar. In feite kunnen we de wereld der dingen in twee groepen verdelen; aan de ene kant hebben we de dingen die in een spuitbus thuishoren aan de andere kant hebben we dingen die niet in een spuitbus thuishoren. Heel eenvoudig dus.
Helaas de wereld blijkt een stuk ingewikkelder in elkaar te zitten dan ik altijd dacht. In Amerika stoppen ze namelijk dingen in spuitbussen die daar eigenlijk niet in zouden moeten zitten.
In Amerika stoppen ze ALLES in een spuitbus. Hier een klein rijtje met dingen die ze in Amerika zoal in spuitbussen verkopen: Jam, Kaas (!), Vlees, Koffiemelk en Aardappelpuree.
Vooral de kaas en het vlees intrigeren me enorm. Ik vraag me af hoeveel chemicaliën er aan te pas komen om kaas en vlees in een vloeibare toestand in een spuitbus te stoppen…
Raar Land.
Vandaag is het hier Martin Luther King dag. Niet heel veel van gemerkt. Voor de meeste mensen in 21st is het een reden om net nog wat langer in het bed te blijven liggen. Zo ook voor mij. S’middags vooral studeren, morgen beginnen de eerste colleges alweer (Criminal Law. Mass Media Law en Capital Punishment). Krijg nog een mailtje van prof. Deitch met d planning voor de komende tijd, het ziet er naar uit dat ik het behoorlijk druk ga krijgen. Inbegrepen zijn wel één of twee dagtripjes naar een Amerikaanse gevangenis, nice!.
S’avonds naar Laurel House voor eten (kip met rijst) en de oriëntatie voor de nieuwkomers. We krijgen een rondleiding door het huis en de keuken van Nash, de wandelende amerikaanse bankaardappel die iets doet met taal.
Terug op 21st studeren. Nog enkele dagen en dan hoef ik hier niet meer te zijn.
De wereld der dingen zit eigenlijk heel eenvoudig in elkaar. In feite kunnen we de wereld der dingen in twee groepen verdelen; aan de ene kant hebben we de dingen die in een spuitbus thuishoren aan de andere kant hebben we dingen die niet in een spuitbus thuishoren. Heel eenvoudig dus.
Helaas de wereld blijkt een stuk ingewikkelder in elkaar te zitten dan ik altijd dacht. In Amerika stoppen ze namelijk dingen in spuitbussen die daar eigenlijk niet in zouden moeten zitten.
In Amerika stoppen ze ALLES in een spuitbus. Hier een klein rijtje met dingen die ze in Amerika zoal in spuitbussen verkopen: Jam, Kaas (!), Vlees, Koffiemelk en Aardappelpuree.
Vooral de kaas en het vlees intrigeren me enorm. Ik vraag me af hoeveel chemicaliën er aan te pas komen om kaas en vlees in een vloeibare toestand in een spuitbus te stoppen…
Raar Land.
Vandaag is het hier Martin Luther King dag. Niet heel veel van gemerkt. Voor de meeste mensen in 21st is het een reden om net nog wat langer in het bed te blijven liggen. Zo ook voor mij. S’middags vooral studeren, morgen beginnen de eerste colleges alweer (Criminal Law. Mass Media Law en Capital Punishment). Krijg nog een mailtje van prof. Deitch met d planning voor de komende tijd, het ziet er naar uit dat ik het behoorlijk druk ga krijgen. Inbegrepen zijn wel één of twee dagtripjes naar een Amerikaanse gevangenis, nice!.
S’avonds naar Laurel House voor eten (kip met rijst) en de oriëntatie voor de nieuwkomers. We krijgen een rondleiding door het huis en de keuken van Nash, de wandelende amerikaanse bankaardappel die iets doet met taal.
Terug op 21st studeren. Nog enkele dagen en dan hoef ik hier niet meer te zijn.
Sunday, January 16, 2005
Zondag 16 januari - Miquel is verre van God los
Zondag 16 januari
Overdag voornamelijk gestudeerd. Het is toch even wennen. Ben nu vooral bezig met Criminal Law. Tot nog toe vrij theoretisch maar het komt toch redelijk bekend voor allemaal, het systeem is wel anders dan bij ons in de polder. Inmiddels ook al wat voorbeeld tentamens opgezocht. Het draait vooral om de praktijk; casus oplossen dus.
S’middags naarLaurel. Samen met Maartje Rogier en Mariska koken voor de rest van het Laurel huis. 100 gehaktballetjes komen uit de pan rollen en twee flinke ovenschotels met Likkepot.
De mensen blijken tijdens het voorstellen toch steeds maar weer moeite te hebben met mijn naam:
Q;
“so you’re called Bus? Like in, drive a Bus?”
“O you’re name is Boss, like Bruce Springsteen?”
“Bass? Like the fish?”
“Who’s the Boss? You’re the Boss!”
A;
“Nope, its Bas like in Sebastian”
Waarschijnlijk kan ik begin deze week verhuizen. Heb er zin an.
Om de Hollandse avond compleet te maken op Laurel is de film “van God los” (in het engels “Godforsaken”) gehuurd. De film wordt goed gewaardeerd door het internationale gezelschap in Laurel.
Enkele dagen geleden werd ik gebeld op mijn cellphone.
Een wat zenuwachtige jongeman stelde zich voor als Miquel. Miquel verwelkomt mij in Austin en vraagt of ik mijn kamer al heb ingericht. Totaal verbaasd, hoe komt deze Miquel bijvoorbeeld aan mijn telefoonnummer? houd ik de boot af.
Tussen de if you need a ride to te Malls en de if you want to talk to somebody you can always talk with us… us? Us? US? door, komt de spreekwoordelijke squirrel uit de spreekwoordelijke cellphone gekropen.
Miquel is dus niet in z’n eentje er zijn meer Miquels! Samen vormen ze een groepje dat volgens Miquel Christians in Austin heet. De Miquels bellen alle internationale studenten op om te vragen hoe het met ze gaat en of ze deelgenoot willen worden van een groter geheel.(http://www.christiansoncampus.org/ vemoedelijke website...)
Nou Miquel, als ik mensen nodig heb ga ik wel naar de Scientology kerk hier om de hoek…
Ik bedank vriendelijk en hang beleefd op. Van privacy hebben ze hier nog nooit gehoord. Één van de eerste dingen die ik doe is contact op nemen met die twee andere Hollanders of ze geen grap met me uithalen. Later worden ook zij gebeld door verschillende Miquels en we horen van anderen dat er zelfs Miquels aan de deur zijn geweest… Raar land.
Overdag voornamelijk gestudeerd. Het is toch even wennen. Ben nu vooral bezig met Criminal Law. Tot nog toe vrij theoretisch maar het komt toch redelijk bekend voor allemaal, het systeem is wel anders dan bij ons in de polder. Inmiddels ook al wat voorbeeld tentamens opgezocht. Het draait vooral om de praktijk; casus oplossen dus.
S’middags naarLaurel. Samen met Maartje Rogier en Mariska koken voor de rest van het Laurel huis. 100 gehaktballetjes komen uit de pan rollen en twee flinke ovenschotels met Likkepot.
De mensen blijken tijdens het voorstellen toch steeds maar weer moeite te hebben met mijn naam:
Q;
“so you’re called Bus? Like in, drive a Bus?”
“O you’re name is Boss, like Bruce Springsteen?”
“Bass? Like the fish?”
“Who’s the Boss? You’re the Boss!”
A;
“Nope, its Bas like in Sebastian”
Waarschijnlijk kan ik begin deze week verhuizen. Heb er zin an.
Om de Hollandse avond compleet te maken op Laurel is de film “van God los” (in het engels “Godforsaken”) gehuurd. De film wordt goed gewaardeerd door het internationale gezelschap in Laurel.
Enkele dagen geleden werd ik gebeld op mijn cellphone.
Een wat zenuwachtige jongeman stelde zich voor als Miquel. Miquel verwelkomt mij in Austin en vraagt of ik mijn kamer al heb ingericht. Totaal verbaasd, hoe komt deze Miquel bijvoorbeeld aan mijn telefoonnummer? houd ik de boot af.
Tussen de if you need a ride to te Malls en de if you want to talk to somebody you can always talk with us… us? Us? US? door, komt de spreekwoordelijke squirrel uit de spreekwoordelijke cellphone gekropen.
Miquel is dus niet in z’n eentje er zijn meer Miquels! Samen vormen ze een groepje dat volgens Miquel Christians in Austin heet. De Miquels bellen alle internationale studenten op om te vragen hoe het met ze gaat en of ze deelgenoot willen worden van een groter geheel.(http://www.christiansoncampus.org/ vemoedelijke website...)
Nou Miquel, als ik mensen nodig heb ga ik wel naar de Scientology kerk hier om de hoek…
Ik bedank vriendelijk en hang beleefd op. Van privacy hebben ze hier nog nooit gehoord. Één van de eerste dingen die ik doe is contact op nemen met die twee andere Hollanders of ze geen grap met me uithalen. Later worden ook zij gebeld door verschillende Miquels en we horen van anderen dat er zelfs Miquels aan de deur zijn geweest… Raar land.
raaaaaaaaaaaarrrrrrrrrrrr land
"A dainty 100lb woman has become the first person ever to finish Denny's Beer Barrel Pub's monster 6lb burger. Kate Stelnick, 19, of Princeton, N.J., made the five-hour drive with two friends from The College of New Jersey, after they saw pictures of the monster burger, dubbed the Ye Old 96er, on the Internet and on TV's Food Network.
She ate the burger in 2 hours 54 mins, 6 minutes under the 3 hours allowed. Not even competitive eater Eric "Badlands" Booker was able to eat it when he tried last June. It took him 7 1/2 hours.
The burger takes 45 minutes to cook, and those who try to meet the three-hour limit must use no utensils and eat all of these fixins: one large onion, two whole tomatoes, one half head of lettuce, 1 1/4 pounds of cheese, top and bottom buns, and a cup each of mayonnaise, ketchup, mustard, relish, banana peppers and some pickles."
She ate the burger in 2 hours 54 mins, 6 minutes under the 3 hours allowed. Not even competitive eater Eric "Badlands" Booker was able to eat it when he tried last June. It took him 7 1/2 hours.
The burger takes 45 minutes to cook, and those who try to meet the three-hour limit must use no utensils and eat all of these fixins: one large onion, two whole tomatoes, one half head of lettuce, 1 1/4 pounds of cheese, top and bottom buns, and a cup each of mayonnaise, ketchup, mustard, relish, banana peppers and some pickles."
Saturday, January 15, 2005
Zaterdag15 januari - stomen of koken
Zaterdag 15 januari
Eindelijk een keer uitgeslapen. Om half 10 uit bed en contact leggen met het thuisfront, de webcam werkt.
Ik besluit rond een uur of 11 de kapper een bezoekje te brengen.
Enkele dagen geleden zijn we in contact gekomen een Vietnamese bloemiste in de Dobie Mall (http://dobiemall.citysearch.com/) deze bloemiste heeft een zus die enkele jaren in Nederland heeft gewoond. Toevallig is de zus van de bloemist kapster en werkt ze net als haar zus in de Dobie Mall. Veel (semi) -Amerikanen hebben op een één of andere manier binding met Holland. We zijn al heel wat mensen tegengekomen die familie of vrienden hebben of hadden in Nederland of zelf wel eens in Nederland zijn geweest of hebben gewoond. Waar een klein land groot in kan zijn…
De zus van de bloemiste blijkt een jonge en kleine maar vooral erg vriendelijk Vietnamese vrouw te zijn. Ze heeft 9 jaar in Nederland gewoond (Zwolle) maar vond het toch te koud. Via wat omzwervingen is ze terechtgekomen in Austin. Ze is een gezellige prater. De voertaal is voornamelijk engels (zodat ik er wat meer aan kan wennen) af en toe schakelen we over op Nederlands wat voor haar weer wennen is. De prijs van de knipbeurt is 12$. Aan Guadaloupe zitten overigens een aantal kapperzaken waar het voor de helft kan (6$ inclusief VAT). Toch met een goed gevoel en een kortgeschoren hoofd de deur uit.
S’middags met Rogier en Maart naar de Mall. K-swiss sneakers gekocht voor 42$.
In de Mall gaan we onder het genot van een aardbeien chill (met stukjes!) een half uurtje mensen kijken. Wie van mensen kijken houdt kan in de Highland Mall z’n lol niet op (http://www.highlandmall.com/). Zo zien we onder andere een latino trouwstoet voorbijkomen. Is de zwarte mevrouw Tokkie aanwezig en blijkt dat sommige Amerikanen het liefst in hun pyjama naar de Mall toegaan.
De tweede stop is de Spears (http://www.sears.com/ars.com). Het is op dit moment vrijwel overal uitverkoop en aangezien ik nog loopschoenen nodig heb (als in hardlopen) tik ik hier een paar reebokken voor 30$ tegen de grond.(http://www.reebok.com/)Morgen gaan we Hollands koken in Laurel. Bij de HEB (http://www.heb.com/) inkopen doen voor 20 man. Gelukkig is het gehakt niet duur. 5kg kost hier 1.39$... één dollar en negenendertig dollarcent dus… we gaan net iets over het budget van 40$ heen. Omdat we zoveel gekocht hebben besluiten we een taxi terug naar huis te nemen. Kosten 7,5$.
In Laurel-house draaien we alvast zo’n 50 gehaktballen voor morgen. De chinezen in Laurel zijn diep onder de indruk en vragen zich af of we de ballen stomen of koken…
Morgen hoor ik of ik naar Laurel mag verhuizen. Durf er eigenlijk niet op te hopen.
UPDATE: de spreekwoordelijke kogel is door één van de vele kerken van Austin geschoten.
Ik kan verhuizen naar Laurel! Feliciteren kan via basintexas@gmail.com of in de comments.
Eindelijk een keer uitgeslapen. Om half 10 uit bed en contact leggen met het thuisfront, de webcam werkt.
Ik besluit rond een uur of 11 de kapper een bezoekje te brengen.
Enkele dagen geleden zijn we in contact gekomen een Vietnamese bloemiste in de Dobie Mall (http://dobiemall.citysearch.com/) deze bloemiste heeft een zus die enkele jaren in Nederland heeft gewoond. Toevallig is de zus van de bloemist kapster en werkt ze net als haar zus in de Dobie Mall. Veel (semi) -Amerikanen hebben op een één of andere manier binding met Holland. We zijn al heel wat mensen tegengekomen die familie of vrienden hebben of hadden in Nederland of zelf wel eens in Nederland zijn geweest of hebben gewoond. Waar een klein land groot in kan zijn…
De zus van de bloemiste blijkt een jonge en kleine maar vooral erg vriendelijk Vietnamese vrouw te zijn. Ze heeft 9 jaar in Nederland gewoond (Zwolle) maar vond het toch te koud. Via wat omzwervingen is ze terechtgekomen in Austin. Ze is een gezellige prater. De voertaal is voornamelijk engels (zodat ik er wat meer aan kan wennen) af en toe schakelen we over op Nederlands wat voor haar weer wennen is. De prijs van de knipbeurt is 12$. Aan Guadaloupe zitten overigens een aantal kapperzaken waar het voor de helft kan (6$ inclusief VAT). Toch met een goed gevoel en een kortgeschoren hoofd de deur uit.
S’middags met Rogier en Maart naar de Mall. K-swiss sneakers gekocht voor 42$.
In de Mall gaan we onder het genot van een aardbeien chill (met stukjes!) een half uurtje mensen kijken. Wie van mensen kijken houdt kan in de Highland Mall z’n lol niet op (http://www.highlandmall.com/). Zo zien we onder andere een latino trouwstoet voorbijkomen. Is de zwarte mevrouw Tokkie aanwezig en blijkt dat sommige Amerikanen het liefst in hun pyjama naar de Mall toegaan.
De tweede stop is de Spears (http://www.sears.com/ars.com). Het is op dit moment vrijwel overal uitverkoop en aangezien ik nog loopschoenen nodig heb (als in hardlopen) tik ik hier een paar reebokken voor 30$ tegen de grond.(http://www.reebok.com/)Morgen gaan we Hollands koken in Laurel. Bij de HEB (http://www.heb.com/) inkopen doen voor 20 man. Gelukkig is het gehakt niet duur. 5kg kost hier 1.39$... één dollar en negenendertig dollarcent dus… we gaan net iets over het budget van 40$ heen. Omdat we zoveel gekocht hebben besluiten we een taxi terug naar huis te nemen. Kosten 7,5$.
In Laurel-house draaien we alvast zo’n 50 gehaktballen voor morgen. De chinezen in Laurel zijn diep onder de indruk en vragen zich af of we de ballen stomen of koken…
Morgen hoor ik of ik naar Laurel mag verhuizen. Durf er eigenlijk niet op te hopen.
UPDATE: de spreekwoordelijke kogel is door één van de vele kerken van Austin geschoten.
Ik kan verhuizen naar Laurel! Feliciteren kan via basintexas@gmail.com of in de comments.
Vrijdag 14 januari II - Britney Spears
Vrijdag 14 januari
Overdag bibliotheek training en Westlaw training; teveel informatie in te korte tijd. Saai. Ook nog boeken wezen kopen de teller van de kassa stopte bij 217$
S’avonds naar de Alamodrafthouse. De Alamo is een soort van alternatief filmhuis én muziekzaal in één.
de film Crossroads van Britney Spears wordt daar live nagesynchroniseerd en becommentarieerd door 3 stand-up commedians. Het is één van die dingen waarvan je denkt, waarom hebben we dit niet in Nederland? Ontzettend leuk. In de zaal zelf kun je pizza’s, salades en drank bestellen (in emmers) wat vervolgens weer bij je stoel wordt gebracht. Briljant concept.
Na een aantal uur Britney dwalen we een stuk door de stad op zoek naar bepaalde bar. Eindelijk de bepaalde bar gevonden. Grappig hippe tent met goede muziek en het belangrijkste:
A piece of home in a bottle!
Heineken dus.
Na drie flesjes huiswaarts gekeerd en het bed in gedoken.
Overdag bibliotheek training en Westlaw training; teveel informatie in te korte tijd. Saai. Ook nog boeken wezen kopen de teller van de kassa stopte bij 217$
S’avonds naar de Alamodrafthouse. De Alamo is een soort van alternatief filmhuis én muziekzaal in één.
de film Crossroads van Britney Spears wordt daar live nagesynchroniseerd en becommentarieerd door 3 stand-up commedians. Het is één van die dingen waarvan je denkt, waarom hebben we dit niet in Nederland? Ontzettend leuk. In de zaal zelf kun je pizza’s, salades en drank bestellen (in emmers) wat vervolgens weer bij je stoel wordt gebracht. Briljant concept.
Na een aantal uur Britney dwalen we een stuk door de stad op zoek naar bepaalde bar. Eindelijk de bepaalde bar gevonden. Grappig hippe tent met goede muziek en het belangrijkste:
A piece of home in a bottle!
Heineken dus.
Na drie flesjes huiswaarts gekeerd en het bed in gedoken.
Friday, January 14, 2005
Thursday, January 13, 2005
Donderdag 13 januari - LexisNexis™
Donderdag 13 januari
Vannacht rustig geweest. Prima geslapen dus. Om 10 uur begint de bibliotheek instructie in de Tarlton Law Library. Uiteraard heeft deze uit de krachten gegroeide bibliotheek meer dan een miljoen boeken in de collectie, en is daarmee een van de grootste Law libraries van de VS…
De bibliotheek biedt ook nog plaats aan de Hyder Collectie (of andersom) (http://tarlton.law.utexas.edu/hyder/hyder.htm). De Hyder collectie is een samenraapsel van dingen, en dat is misschien wel de beste omschrijving. De collectie is verspreid over de hele bibliotheek én de rechtenfaculteit. Een van de meest bizarre dingen is het dodenmasker rechts naast de ingang van de bibliotheek. Het is een afgietsel van het gezicht en de handen van de laatste beul óf geëxecuteerde persoon van Engeland.
“Tja als je geen cultuur hebt dan koop je die toch gewoon”
Rogier – Tarlton Law Library – 13 januari 2005
De biebinstructie is vooral erg saai. De instructiemevrouw doet overigens wel haar best maar weet niet echt te boeien. Na de lunch; shawarma (sic!) krijgen we les van Eric Knustrom in het LexisNexis™ systeem. (http://www.lexisnexis.com/)
Meet Eric. Eric is het prototype Amerikaanse vertegenwoordiger (Eric: The brazilian Government? We bought it!). In zijn Tommy Hillfigger™ pak en bijbehorende Tommy™ das en Prodent™ smile ziet hij er slick uit. Uiteraard kan de les niet beginnen als we niet eerst zijn voorzien van een boek over het LexisNexis™ systeem. Verder krijgen we een pen in een suède zakje en een rode marker, beide uiteraard voorzien van het LexisNexis™ logo. Eric houdt van grapjes maken en met zijn vingers knakken. Eric vraagt continue of we allemaal with him zijn en dat that the moral of the story is.
LexisNexis™ is een geavanceerd systeem om juridische documentatie op te zoeken. Wanneer je gevonden hebt wat je zoekt kun je dit vervolgens gratis uitprinten op een van de twee LexisNexis™ printers. Dit uitprinten kan in feite vanaf overal ter wereld via een van deze twee LexisNexis™ printers.
De printjes uiteraard op LexisNexis™ papier, worden door één van de vier LexisNexis™ student-assistenten gesorteerd en in bakken gedaan. Deze bakken zijn gerangschikt naar de letters van het alfabet. Zo kun je de printjes at anytime up picken .
Wanneer je via LexisNexis™ niet kunt vinden wat je zoekt staan er een aantal mogelijkheden voor je open. Zo kun je om assistentie vragen aan één van de vier LexisNexis™ studentassistenten en mag je Eric áltijd bellen. Verder is er nog de mogelijkheid te chatten met één van de immer-online-aanwezige LexisNexis™ vraagbaken.
Maar het meest briljante is wel de rode telefoon (Eric: The batphone, as I like to call it) deze hotline staat, alweer, 24 uur per dag met een rechtstreekse lijn in verbinding met een van de vele LexisNexis™ medewerkers.
Na deze uitleg krijgen we ook nog de LexisNexis™ superveilige afsluitbare drinkbeker die in de bibliotheek gebruikt mag worden. Morgen hebben we Westlaw™ training, een concurrerend zoeksysteem. Ben benieuwd wat me te wachten staat.
S’middags naar de HEB (supermarkt). Thuis wissel ik sports law in voor Evidence en dat vervolgens weer voor Mass Media Law. Keuzes maken is moeilijk, maar dit lijkt echt een leuk vak te zijn. Echter wel 3 credits en dat brengt het totaal op 12 (2 meer dan de planning.) Ook nog online kaartje gekocht voor de film/standup in het Alamo Drafthouse Downtown (www.alamodrafthouse.com). Überhip en gezellig met wat mensen van Laurel. Vanavond Daredevil kijken op de laptop.
That’s it for today.
Vannacht rustig geweest. Prima geslapen dus. Om 10 uur begint de bibliotheek instructie in de Tarlton Law Library. Uiteraard heeft deze uit de krachten gegroeide bibliotheek meer dan een miljoen boeken in de collectie, en is daarmee een van de grootste Law libraries van de VS…
De bibliotheek biedt ook nog plaats aan de Hyder Collectie (of andersom) (http://tarlton.law.utexas.edu/hyder/hyder.htm). De Hyder collectie is een samenraapsel van dingen, en dat is misschien wel de beste omschrijving. De collectie is verspreid over de hele bibliotheek én de rechtenfaculteit. Een van de meest bizarre dingen is het dodenmasker rechts naast de ingang van de bibliotheek. Het is een afgietsel van het gezicht en de handen van de laatste beul óf geëxecuteerde persoon van Engeland.
“Tja als je geen cultuur hebt dan koop je die toch gewoon”
Rogier – Tarlton Law Library – 13 januari 2005
De biebinstructie is vooral erg saai. De instructiemevrouw doet overigens wel haar best maar weet niet echt te boeien. Na de lunch; shawarma (sic!) krijgen we les van Eric Knustrom in het LexisNexis™ systeem. (http://www.lexisnexis.com/)
Meet Eric. Eric is het prototype Amerikaanse vertegenwoordiger (Eric: The brazilian Government? We bought it!). In zijn Tommy Hillfigger™ pak en bijbehorende Tommy™ das en Prodent™ smile ziet hij er slick uit. Uiteraard kan de les niet beginnen als we niet eerst zijn voorzien van een boek over het LexisNexis™ systeem. Verder krijgen we een pen in een suède zakje en een rode marker, beide uiteraard voorzien van het LexisNexis™ logo. Eric houdt van grapjes maken en met zijn vingers knakken. Eric vraagt continue of we allemaal with him zijn en dat that the moral of the story is.
LexisNexis™ is een geavanceerd systeem om juridische documentatie op te zoeken. Wanneer je gevonden hebt wat je zoekt kun je dit vervolgens gratis uitprinten op een van de twee LexisNexis™ printers. Dit uitprinten kan in feite vanaf overal ter wereld via een van deze twee LexisNexis™ printers.
De printjes uiteraard op LexisNexis™ papier, worden door één van de vier LexisNexis™ student-assistenten gesorteerd en in bakken gedaan. Deze bakken zijn gerangschikt naar de letters van het alfabet. Zo kun je de printjes at anytime up picken .
Wanneer je via LexisNexis™ niet kunt vinden wat je zoekt staan er een aantal mogelijkheden voor je open. Zo kun je om assistentie vragen aan één van de vier LexisNexis™ studentassistenten en mag je Eric áltijd bellen. Verder is er nog de mogelijkheid te chatten met één van de immer-online-aanwezige LexisNexis™ vraagbaken.
Maar het meest briljante is wel de rode telefoon (Eric: The batphone, as I like to call it) deze hotline staat, alweer, 24 uur per dag met een rechtstreekse lijn in verbinding met een van de vele LexisNexis™ medewerkers.
Na deze uitleg krijgen we ook nog de LexisNexis™ superveilige afsluitbare drinkbeker die in de bibliotheek gebruikt mag worden. Morgen hebben we Westlaw™ training, een concurrerend zoeksysteem. Ben benieuwd wat me te wachten staat.
S’middags naar de HEB (supermarkt). Thuis wissel ik sports law in voor Evidence en dat vervolgens weer voor Mass Media Law. Keuzes maken is moeilijk, maar dit lijkt echt een leuk vak te zijn. Echter wel 3 credits en dat brengt het totaal op 12 (2 meer dan de planning.) Ook nog online kaartje gekocht voor de film/standup in het Alamo Drafthouse Downtown (www.alamodrafthouse.com). Überhip en gezellig met wat mensen van Laurel. Vanavond Daredevil kijken op de laptop.
That’s it for today.
Wednesday, January 12, 2005
Woensdag 12 januari - de wet van Murphy
Woensdag 12 januari
Austin biedt plaats aan de grootste stedelijke vleermuiskolonie van heel Noord Amerika. Van maart tot oktober kiezen elke dag honderdduizenden Mexicaanse vleermuizen het luchtruim om zich te buiten te gaan aan onschuldige insecten. Batman zou zich hier best thuisvoelen.
Niet alleen de vleermuizen komen s’nachts hun donkere holen uit. Ook mijn (vleer)huisgenoten houden er een eigenaardig dag en nachtritme op na. Ik begon me inmiddels af te vragen waarom het zo rustig was gedurende de daguren. De de verklaring ligt in het feit dat rond een uur of zeven (s’avonds wel te verstaan) er wat leven in het huis komt. Dit uit zich in hard gelach, gekrijs, keiharde muziek en gevloek.
Dit gaat zo door tot het uur dat de zon haar manen boven de met squirrels gevulde boomtoppen uitsteekt. Dan keert de rust weder in blok 1A van 21st street.
Concreet betekent dit dat ik vannacht zo’n 2 uur geslapen heb. Van 5 tot 7 uur. Om 7 uur ging de wekker want Marie M. had beloofd dat er vanaf 8 uur ingetekend zou kunnen worden voor vakken. Inmiddels heb ik toegegeven aan het feit dat ik stelselmatig geslachtofferd wordt door de wet van Murphy. Alles wat fout kan gaan gaat fout. Nevermind, elke rimpel kan ook weer gladgestreken worden. Om half 9 kan ik me eindelijk inschrijven voor de vakken. Criminal Law gaat vlekkeloos, Capital Punishment zit helaas vol en voor de inschrijving voor Policy on Crime ben ik afhankelijk van de assistent van prof. Deitch. Een fijn begin van de ochtend. Dat is één ding dat zeker is.
Over de speakers van de computer klinkt zachtjes Frank Sinatra’s -For once in my life- I won't let sorrow hurt me-
Om 11 uur afgesproken met Maart en Rogier op de parkinglot vlakbij onze huizen. (http://www.collegehouses.coop/)Het is inmiddels standaard dat dat wat later wordt, dus ik ben ook niet verbaasd als Maartje belt met de mededeling dat Rogier nog zit te eten. Maar even langs Laurel dus.
Vanaf Laurel lopen we over Guadalupe naar de bushalte. Het is één van de vele vertrekpunten voor de gratis universiteitsbussen. Na een ritje van 5 minuten komen we aan bij de Faculty of Law in Town Hall.
Op zoek naar professor Owen van Capital Punishment. Hij blijkt niet in zijn kantoor te zijn maar volgens zijn buurvrouw is hij niet al te lang weg. We besluiten te wachten in de lounge van het gebouw. Hier staan overigens een paar briljante frisdrankautomaten. Via een ingenieus systeem van liftjes en loopbanden komt het flesje uiteindelijk in je handen terecht. Betalen met groene briefjes is geen probleem. De automaten slikken alles.
Een uurtje later treffen we professor Owen inderdaad aan in zijn kantoor (chaos, dat is de beste omschrijving voor de staat waarin zijn kamer verkeerd). Owen is (alweer) een sympathieke man die een good chance ziet dat hij me nog op de lijst voor Capital Punishment kan plaatsen.
We lunchen bij Kerbey Lane Café (http://www.kerbeylanecafe.com/). Eerlijk, gezond kwaliteitsvoedsel, en studenttechnisch goed aan de prijs. Ook nog een nieuw woordje geleerd van de twee Amerikaanse AlpaDeltaApplePhi dames achter ons die we gedurende hun hele conversatie en ons middagmaal letterlijk kunnen volgen; Ginormous (gigantic en enormous)
Wanneer ik thuiskom krijg ik via gmail (www.gmail.com) een mailtje van professor Owen, ik mag me inschrijven voor zijn vak.
Op dit moment is het hier 19:38. het is erg rustig weer in huis. Mogelijk de stilte voor eventuele storm van vannacht.
Het blijft een opgave om contact te leggen met de mensen hier op de verdieping. Ik ken inmiddels al meer mensen van het Laurel huis dan dat ik mensen hier uit mijn “eigen” huis ken. De buurvrouw van een kamer verderop (laten we haar maar F noemen) is op alle fronten onnavolgbaar. Ons laatste gesprek dateert alweer van twee dagen geleden. Nou ja, een gesprek. F. praat ontzettend gehaast en onsamenhangend. De dialoog kan bij haar elk moment in een gestamelde monoloog veranderen, een monoloog die voornamelijk tegen haarzelf gericht is. Ik knik dan maar begrijpend ja of nee, maar echt in de gaten heeft ze het allemaal niet. Ze is verslaafd aan tekenfilms van cartoonnetwork (helaas zenden die hier de hele nacht uit) Ik vind, en ik niet alleen, dat ze lijkt op de dame met de blote voeten, en niet alleen qua uiterlijk... De dame met de blote voeten is regelmatig te vinden op het plein voor het centraal station in Leiden. F. heeft er ontzettend veel van weg, ze ziet er verre van gezond uit. Verder is ze volgens mij wel aardig.
Mijn andere ganggenoot is O. O. is een dikke verwende Amerikaanse jongen die ik verre van sympathiek vind. Z’n dagindeling bestaat uit slapen en bellen. Hij praat gelukkig heel duidelijk als hij aan het bellen is. Zodoende ben ik op de hoogte van z’n hele levensloop en levensvisie. Hij schept er bijvoorbeeld een groot genoegen in om over religie te discussiëren. En weet je wat zo leuk is: de ene keer doet ie dan net of ie een christen is en de andere keer doet ie net of ie atheïst is. En “oh boy, that’s so much fun”. De enige woorden die hij met mij wisselt zijn er vier: “how are you doing”, ik heb nog geen kans gekregen om antwoord te geven.
Ik kap er mee voor vandaag. Ik ga slapen. Ben het zat.
Austin biedt plaats aan de grootste stedelijke vleermuiskolonie van heel Noord Amerika. Van maart tot oktober kiezen elke dag honderdduizenden Mexicaanse vleermuizen het luchtruim om zich te buiten te gaan aan onschuldige insecten. Batman zou zich hier best thuisvoelen.
Niet alleen de vleermuizen komen s’nachts hun donkere holen uit. Ook mijn (vleer)huisgenoten houden er een eigenaardig dag en nachtritme op na. Ik begon me inmiddels af te vragen waarom het zo rustig was gedurende de daguren. De de verklaring ligt in het feit dat rond een uur of zeven (s’avonds wel te verstaan) er wat leven in het huis komt. Dit uit zich in hard gelach, gekrijs, keiharde muziek en gevloek.
Dit gaat zo door tot het uur dat de zon haar manen boven de met squirrels gevulde boomtoppen uitsteekt. Dan keert de rust weder in blok 1A van 21st street.
Concreet betekent dit dat ik vannacht zo’n 2 uur geslapen heb. Van 5 tot 7 uur. Om 7 uur ging de wekker want Marie M. had beloofd dat er vanaf 8 uur ingetekend zou kunnen worden voor vakken. Inmiddels heb ik toegegeven aan het feit dat ik stelselmatig geslachtofferd wordt door de wet van Murphy. Alles wat fout kan gaan gaat fout. Nevermind, elke rimpel kan ook weer gladgestreken worden. Om half 9 kan ik me eindelijk inschrijven voor de vakken. Criminal Law gaat vlekkeloos, Capital Punishment zit helaas vol en voor de inschrijving voor Policy on Crime ben ik afhankelijk van de assistent van prof. Deitch. Een fijn begin van de ochtend. Dat is één ding dat zeker is.
Over de speakers van de computer klinkt zachtjes Frank Sinatra’s -For once in my life- I won't let sorrow hurt me-
Om 11 uur afgesproken met Maart en Rogier op de parkinglot vlakbij onze huizen. (http://www.collegehouses.coop/)Het is inmiddels standaard dat dat wat later wordt, dus ik ben ook niet verbaasd als Maartje belt met de mededeling dat Rogier nog zit te eten. Maar even langs Laurel dus.
Vanaf Laurel lopen we over Guadalupe naar de bushalte. Het is één van de vele vertrekpunten voor de gratis universiteitsbussen. Na een ritje van 5 minuten komen we aan bij de Faculty of Law in Town Hall.
Op zoek naar professor Owen van Capital Punishment. Hij blijkt niet in zijn kantoor te zijn maar volgens zijn buurvrouw is hij niet al te lang weg. We besluiten te wachten in de lounge van het gebouw. Hier staan overigens een paar briljante frisdrankautomaten. Via een ingenieus systeem van liftjes en loopbanden komt het flesje uiteindelijk in je handen terecht. Betalen met groene briefjes is geen probleem. De automaten slikken alles.
Een uurtje later treffen we professor Owen inderdaad aan in zijn kantoor (chaos, dat is de beste omschrijving voor de staat waarin zijn kamer verkeerd). Owen is (alweer) een sympathieke man die een good chance ziet dat hij me nog op de lijst voor Capital Punishment kan plaatsen.
We lunchen bij Kerbey Lane Café (http://www.kerbeylanecafe.com/). Eerlijk, gezond kwaliteitsvoedsel, en studenttechnisch goed aan de prijs. Ook nog een nieuw woordje geleerd van de twee Amerikaanse AlpaDeltaApplePhi dames achter ons die we gedurende hun hele conversatie en ons middagmaal letterlijk kunnen volgen; Ginormous (gigantic en enormous)
Wanneer ik thuiskom krijg ik via gmail (www.gmail.com) een mailtje van professor Owen, ik mag me inschrijven voor zijn vak.
Op dit moment is het hier 19:38. het is erg rustig weer in huis. Mogelijk de stilte voor eventuele storm van vannacht.
Het blijft een opgave om contact te leggen met de mensen hier op de verdieping. Ik ken inmiddels al meer mensen van het Laurel huis dan dat ik mensen hier uit mijn “eigen” huis ken. De buurvrouw van een kamer verderop (laten we haar maar F noemen) is op alle fronten onnavolgbaar. Ons laatste gesprek dateert alweer van twee dagen geleden. Nou ja, een gesprek. F. praat ontzettend gehaast en onsamenhangend. De dialoog kan bij haar elk moment in een gestamelde monoloog veranderen, een monoloog die voornamelijk tegen haarzelf gericht is. Ik knik dan maar begrijpend ja of nee, maar echt in de gaten heeft ze het allemaal niet. Ze is verslaafd aan tekenfilms van cartoonnetwork (helaas zenden die hier de hele nacht uit) Ik vind, en ik niet alleen, dat ze lijkt op de dame met de blote voeten, en niet alleen qua uiterlijk... De dame met de blote voeten is regelmatig te vinden op het plein voor het centraal station in Leiden. F. heeft er ontzettend veel van weg, ze ziet er verre van gezond uit. Verder is ze volgens mij wel aardig.
Mijn andere ganggenoot is O. O. is een dikke verwende Amerikaanse jongen die ik verre van sympathiek vind. Z’n dagindeling bestaat uit slapen en bellen. Hij praat gelukkig heel duidelijk als hij aan het bellen is. Zodoende ben ik op de hoogte van z’n hele levensloop en levensvisie. Hij schept er bijvoorbeeld een groot genoegen in om over religie te discussiëren. En weet je wat zo leuk is: de ene keer doet ie dan net of ie een christen is en de andere keer doet ie net of ie atheïst is. En “oh boy, that’s so much fun”. De enige woorden die hij met mij wisselt zijn er vier: “how are you doing”, ik heb nog geen kans gekregen om antwoord te geven.
Ik kap er mee voor vandaag. Ik ga slapen. Ben het zat.
Tuesday, January 11, 2005
Dinsdag 11 januari - Brood
Dinsdag 11 januari
In het 1912 bakte A.S. Newburg in Austin s’ werelds grootste brood.
Het kunststukje was 73,48 kg zwaar, 304,80 cm lang, 45,72 cm breed en 45,72 cm hoog.
Het kostte ruim een uur om het brood te bakken 162 families konden er een dag van eten of één familie kon er 162 dagen van eten.
Dit lezende vraag ik me af; waarom werd er na die historische dag geen brood meer gebakken in Austin? Er is hier buiten de Malls (waar ze dus echt brood hebben wat volgens mij nooit bederft) geen brood verkrijgbaar. Iemand die een bakkerij zou beginnen in het centrum heeft goud in handen…
Correctie; de CVS hier om de hoek verkoopt brood, helaas wel van het soort dat Niet na vier dagen groen uitslaat… Heimwee naar Leiden.
Vanmorgen op tijd eruit. Eerst naar Regina, de kantoormevrouw van collegehouses, om de huur te betalen. Regina is echter nog niet aanwezig als Rogier en ik bij haar kantoor arriveren. Tijdens het wachten zoekt Rogier contact met Moberg de assistent van professor Deitch. We krijgen Moberg te pakken en hij zal ervoor zorgen we ons in kunnen schrijven voor het vak van prof. Deitch (criminal justice policy). Wanneer Regina arriveert blijkt ze niet overweg te kunnen met mijn internationale bankcheque. Één van de belemmeringen is dat haar nagels in de weg zitten, stuk voor stuk ruim 15 cm lang.
Ik beloof Regina dat ik zelf de gegevens zal opzoeken van de bank van collegehouses. Ze vindt het allemaal best zolang ik maar voor de 25ste de 2527,33$ dollar heb betaald. Tegen de huidige koers is dat ongeveer €1958,41
Na het bezoek aan het kantoor van Regina gaan Rogier en ik Marie M. opzoeken. Marie is blij ons te zien en helpt ons met onze vragen. Er lijken weinig problemen te zijn, sporten voor punten kan echter niet.
We willen proberen om voor de resterende 1 á 2 credits die we nog nodig hebben (10 in totaal) een onderzoek te doen voor professor E. Mark Warr ( de schrijver van het boek Companions in Crime én wereldberoemd criminoloog/socioloog). Helaas is hij niet op zijn kantoor in het gebouw van de sociologie faculteit.
S’middags stuur ik hem een mailtje met de vraag of hij wat voor ons kan betekenen. Tot op heden nog geen reactie gehad.
Tot nog toe ziet het vakkenpakket er zo uit;
Criminal law I – professor Dix – 4 credits
http://www.utexas.edu/law/faculty/profile.php?id=DIXGE
Capital Punishment – professor Owen – 2 credits
http://www.utexas.edu/law/faculty/profile.php?id=OWENRC
Criminal Justice Policy - professor Deitch – 3 credits
http://www.utexas.edu/lbj/faculty/deitch.html
S’avonds een filmpje op de laptop gekeken “Kids”. Kids is een naargeestig drama over opgroeiende jeugd in New York die zich te buiten gaan aan alles wat god verboden heeft. De kids in de film verschillen, in ieder geval qua uiterlijk, niet veel van de kids die je hierop straat doelloos ziet rondhangen.
Rond een uur of 9 nog wat tijdschriften gehaald bij de CVS (People en Time) de Covers van beide bladen zijn gevuld met foto’s van de Tsunami ramp. Time kopt alleen Tsunami (special report.). De People heeft een wat gevuldere cover. Niet alleen kan ik binnenin lezen over de Amazing Survival Stories maar ook over de Hottest New year’s Parties en niet te vergeten Brad en Jen’s Romantic Getaway. Laat ik het beste maar voor het laatst bewaren. Ik begin in People.
Morgen definitief inschrijven voor vakken.
In het 1912 bakte A.S. Newburg in Austin s’ werelds grootste brood.
Het kunststukje was 73,48 kg zwaar, 304,80 cm lang, 45,72 cm breed en 45,72 cm hoog.
Het kostte ruim een uur om het brood te bakken 162 families konden er een dag van eten of één familie kon er 162 dagen van eten.
Dit lezende vraag ik me af; waarom werd er na die historische dag geen brood meer gebakken in Austin? Er is hier buiten de Malls (waar ze dus echt brood hebben wat volgens mij nooit bederft) geen brood verkrijgbaar. Iemand die een bakkerij zou beginnen in het centrum heeft goud in handen…
Correctie; de CVS hier om de hoek verkoopt brood, helaas wel van het soort dat Niet na vier dagen groen uitslaat… Heimwee naar Leiden.
Vanmorgen op tijd eruit. Eerst naar Regina, de kantoormevrouw van collegehouses, om de huur te betalen. Regina is echter nog niet aanwezig als Rogier en ik bij haar kantoor arriveren. Tijdens het wachten zoekt Rogier contact met Moberg de assistent van professor Deitch. We krijgen Moberg te pakken en hij zal ervoor zorgen we ons in kunnen schrijven voor het vak van prof. Deitch (criminal justice policy). Wanneer Regina arriveert blijkt ze niet overweg te kunnen met mijn internationale bankcheque. Één van de belemmeringen is dat haar nagels in de weg zitten, stuk voor stuk ruim 15 cm lang.
Ik beloof Regina dat ik zelf de gegevens zal opzoeken van de bank van collegehouses. Ze vindt het allemaal best zolang ik maar voor de 25ste de 2527,33$ dollar heb betaald. Tegen de huidige koers is dat ongeveer €1958,41
Na het bezoek aan het kantoor van Regina gaan Rogier en ik Marie M. opzoeken. Marie is blij ons te zien en helpt ons met onze vragen. Er lijken weinig problemen te zijn, sporten voor punten kan echter niet.
We willen proberen om voor de resterende 1 á 2 credits die we nog nodig hebben (10 in totaal) een onderzoek te doen voor professor E. Mark Warr ( de schrijver van het boek Companions in Crime én wereldberoemd criminoloog/socioloog). Helaas is hij niet op zijn kantoor in het gebouw van de sociologie faculteit.
S’middags stuur ik hem een mailtje met de vraag of hij wat voor ons kan betekenen. Tot op heden nog geen reactie gehad.
Tot nog toe ziet het vakkenpakket er zo uit;
Criminal law I – professor Dix – 4 credits
http://www.utexas.edu/law/faculty/profile.php?id=DIXGE
Capital Punishment – professor Owen – 2 credits
http://www.utexas.edu/law/faculty/profile.php?id=OWENRC
Criminal Justice Policy - professor Deitch – 3 credits
http://www.utexas.edu/lbj/faculty/deitch.html
S’avonds een filmpje op de laptop gekeken “Kids”. Kids is een naargeestig drama over opgroeiende jeugd in New York die zich te buiten gaan aan alles wat god verboden heeft. De kids in de film verschillen, in ieder geval qua uiterlijk, niet veel van de kids die je hierop straat doelloos ziet rondhangen.
Rond een uur of 9 nog wat tijdschriften gehaald bij de CVS (People en Time) de Covers van beide bladen zijn gevuld met foto’s van de Tsunami ramp. Time kopt alleen Tsunami (special report.). De People heeft een wat gevuldere cover. Niet alleen kan ik binnenin lezen over de Amazing Survival Stories maar ook over de Hottest New year’s Parties en niet te vergeten Brad en Jen’s Romantic Getaway. Laat ik het beste maar voor het laatst bewaren. Ik begin in People.
Morgen definitief inschrijven voor vakken.
Monday, January 10, 2005
Update - 10 januari - no more Luke the Limb Cat
Luke is niet meer.
Althans niet op 1A, z'n baasje is verhuisd en Luke moest mee. End of story.
Althans niet op 1A, z'n baasje is verhuisd en Luke moest mee. End of story.
Maandag 10 januari - Oriëntatiedag
Maandag 10 januari
Austin is volgens het blad Forbes (2004) de gaafste stad van Amerika, volgens hetzelfde blad is het ook de beste stad voor singles, volgens het Hispanic Magazine (2004) is Austin de beste stad voor Hispanic people, volgens NBC is Austin de op één na tofste stad van Amerika, volgens alweer Forbes (2004) is Austin de beste plaats om te leven en volgens het blad Money (2002) is Austin the best place to live.
En volgens mij? Volgens mij zijn die Amerikanen gewoon gek…
Vandaag hebben we een oriëntatiedag op de Faculty of Law. Het faculteitsgebouw is inmiddels zo oud en achterhaald dat het alweer bijna hip is. (orginele banken uit de jaren zestig) De meeting begint om 2 uur in de Juryroom.
We besluiten eerder te gaan om onze contactpersoon Marie M. te ontmoeten. Marie blijkt een uiterst vriendelijke vrouw te zijn die wel van een calorierijke maaltijd houdt. We stellen haar de nodige vragen en ze kan ons elke keer antwoord geven.
Voor het vak Criminal law I gaan we op zoek naar professor Dix. Bij zijn kamer aangekomen treffen we daar twee mannen aan. Één van de twee mannen loopt net de kamer uit wanneer wij arriveren en de ander blijft in de kamer achter. De achterblijvende man is gekleed in een versleten spijkerbroek en een grijs nike t-shirt staat gespannen over zijn beginnende buik. Hij ziet er uit als een verlopen conciërge.
De volgende dialoog ontspint zich:
“We are looking for professor Dix.”
“O, Well, ehm, does he owe you money?”
“Errr No…”
“Oke, well hi then, and take a seat”
Professor Dix dus. Een sympathieke man die er geen bezwaar tegen heeft als wij zijn vak gaan volgen. Voor de duidelijkheid: de UT staat in principe niet toe dat je je van te voren, dus in ons geval in Nederland, inschrijft voor vakken. Er wordt gewerkt volgens een Eigen Volk Eerst systeem waar ik langzamerhand steeds meer van ga snappen.
Om 2 uur de meeting met de andere internationale studenten. Een paar laidback Australiërs, wat overambitieuze Brazilianen, en drie nuchtere Hollanders. Veel informatie in vrij korte tijd gevolgd door een rondleiding door de immer enthousiaste Marie M. die zich hijgend en puffend een weg door het gebouw heen baant.
We ondernemen ook nog een poging om professor Deitch te spreken te krijgen van het vak Criminal Justice Policy. Zij houdt kantoor op het LBJ Public Affairs gebouw, we treffen haar echter niet aan op kantoor. Thuisgekomen stuur ik een mailtje, binnen een kwartier heb ik antwoord terug. “(…) I have been looking forward to the international perspective you and your classmates will bring to the seminar!”
Ondanks dat het vak eigenlijk vol is kunnen we het naar alle waarschijnlijkheid toch volgen!
Na het oriëntatiegedoe nog even naar de universiteitswinkel om wat markers, kladblok en een een digitale voicerecorder te kopen (hiermee kan ik de colleges opnemen, iets wat hier vrij gebruikelijk schijnt te zijn). s’avonds eten bij Rogier en Maartje. Zelfgemaakte chili. Prima te eten.
Morgen weer een dag.
Luke the Limb Cat al een paar dagen niet meer gesignaleerd, geen idee waar ie is.
Austin is volgens het blad Forbes (2004) de gaafste stad van Amerika, volgens hetzelfde blad is het ook de beste stad voor singles, volgens het Hispanic Magazine (2004) is Austin de beste stad voor Hispanic people, volgens NBC is Austin de op één na tofste stad van Amerika, volgens alweer Forbes (2004) is Austin de beste plaats om te leven en volgens het blad Money (2002) is Austin the best place to live.
En volgens mij? Volgens mij zijn die Amerikanen gewoon gek…
Vandaag hebben we een oriëntatiedag op de Faculty of Law. Het faculteitsgebouw is inmiddels zo oud en achterhaald dat het alweer bijna hip is. (orginele banken uit de jaren zestig) De meeting begint om 2 uur in de Juryroom.
We besluiten eerder te gaan om onze contactpersoon Marie M. te ontmoeten. Marie blijkt een uiterst vriendelijke vrouw te zijn die wel van een calorierijke maaltijd houdt. We stellen haar de nodige vragen en ze kan ons elke keer antwoord geven.
Voor het vak Criminal law I gaan we op zoek naar professor Dix. Bij zijn kamer aangekomen treffen we daar twee mannen aan. Één van de twee mannen loopt net de kamer uit wanneer wij arriveren en de ander blijft in de kamer achter. De achterblijvende man is gekleed in een versleten spijkerbroek en een grijs nike t-shirt staat gespannen over zijn beginnende buik. Hij ziet er uit als een verlopen conciërge.
De volgende dialoog ontspint zich:
“We are looking for professor Dix.”
“O, Well, ehm, does he owe you money?”
“Errr No…”
“Oke, well hi then, and take a seat”
Professor Dix dus. Een sympathieke man die er geen bezwaar tegen heeft als wij zijn vak gaan volgen. Voor de duidelijkheid: de UT staat in principe niet toe dat je je van te voren, dus in ons geval in Nederland, inschrijft voor vakken. Er wordt gewerkt volgens een Eigen Volk Eerst systeem waar ik langzamerhand steeds meer van ga snappen.
Om 2 uur de meeting met de andere internationale studenten. Een paar laidback Australiërs, wat overambitieuze Brazilianen, en drie nuchtere Hollanders. Veel informatie in vrij korte tijd gevolgd door een rondleiding door de immer enthousiaste Marie M. die zich hijgend en puffend een weg door het gebouw heen baant.
We ondernemen ook nog een poging om professor Deitch te spreken te krijgen van het vak Criminal Justice Policy. Zij houdt kantoor op het LBJ Public Affairs gebouw, we treffen haar echter niet aan op kantoor. Thuisgekomen stuur ik een mailtje, binnen een kwartier heb ik antwoord terug. “(…) I have been looking forward to the international perspective you and your classmates will bring to the seminar!”
Ondanks dat het vak eigenlijk vol is kunnen we het naar alle waarschijnlijkheid toch volgen!
Na het oriëntatiegedoe nog even naar de universiteitswinkel om wat markers, kladblok en een een digitale voicerecorder te kopen (hiermee kan ik de colleges opnemen, iets wat hier vrij gebruikelijk schijnt te zijn). s’avonds eten bij Rogier en Maartje. Zelfgemaakte chili. Prima te eten.
Morgen weer een dag.
Luke the Limb Cat al een paar dagen niet meer gesignaleerd, geen idee waar ie is.
Sunday, January 09, 2005
Zondag 9 januari
Zondag 9 januari
Eindelijk weer een keer Lekker Leidsch uitgeslapen. Ben niet van plan er hier een traditie van te maken maar het is toch wel even lekker om je nog eens om te draaien.
Vandaag geen plannen. Ik besluit British Airways nog maar eens te gaan lastigvallen over mijn koffer. Eerst het internet op en het telefoonnummer opzoeken van de Custommer Relations (de relatie tussen mij en British is ondertussen op een dieptepunt beland.) De afdeling is gevestigd in Londen maar met behulp van Skype is dat geen enkel probleem. De Belmevrouw aan de andere kant van de lijn zegt dat ze me niet kan helpen maar verwijst me door naar Houston. Na een kwartier in de wacht te hebben gestaan kan ik fijn het bandje in het antwoordapparaat van de baggaeclaimdesk
inspreken.
Gefrustreerd hang ik op; overigens wel na de nodige informatie te hebben achtergelaten. Inclusief een smeekbede of ik eindelijk eens een keer een living person aan de lijn kan krijgen.
Een kwartier later worden mijn gebeden in Austin gehoord (misschien niet geheel verwonderlijk; er staan hier meer kerken dan dat er huizen zijn…) Een belmevrouw uit Houston vraagt wat er aan de hand is en ik leg de situatie uit. Nadat ze in het systeem heeft gekeken weet ze me te vertellen dat de koffer al 4 dagen op het vliegveld in Austin staat en dat dat “highly unusual is”. (ik zeg; ow it is? Maar ik denk heel iets anders) enfin. Ze belooft een telex naar Austin te sturen (richting Continental Airlines) en me te informeren wanneer ze meer weet over de ongebruikelijke gang van zaken.
Een paar uur later komt het verlossende telefoontje. De koffer zal vanavond door een koerier aan de deur gebracht worden. Ik pak alvast 5 dollar uit mijn portemonnee om de koerier te tippen.
18:15 uur plaatselijke tijd. Een vrolijke reli-bezorgmeneer (herkenbaar aan het visje op de auto) komt mijn koffer brengen. Ik blij met de koffer, hij blij met de vijf dollar, iedereen blij haleluja. De koffer is ongeschonden, op een paar vervoerskrassen na, en de inhoud is volledig intact.
Maartje en Rogier komen me ophalen voor het avondeten. We komen terecht bij wendy’s (www.wendys.com).
“Once upon a time, Dave Thomas dreamed of building a place where families would come together to enjoy delicious meals in a comfortable and friendly environment...”
Een echt FastFood restaurant dus met vette hamburgers (vierkant!), echt TL-licht, plastic meubelen en veel alleenstaande Amerikanen. De tripple Hamburger is de laatste die ik in Amerika zal eten. Kon er net over heen kijken...
Eindelijk weer een keer Lekker Leidsch uitgeslapen. Ben niet van plan er hier een traditie van te maken maar het is toch wel even lekker om je nog eens om te draaien.
Vandaag geen plannen. Ik besluit British Airways nog maar eens te gaan lastigvallen over mijn koffer. Eerst het internet op en het telefoonnummer opzoeken van de Custommer Relations (de relatie tussen mij en British is ondertussen op een dieptepunt beland.) De afdeling is gevestigd in Londen maar met behulp van Skype is dat geen enkel probleem. De Belmevrouw aan de andere kant van de lijn zegt dat ze me niet kan helpen maar verwijst me door naar Houston. Na een kwartier in de wacht te hebben gestaan kan ik fijn het bandje in het antwoordapparaat van de baggaeclaimdesk
inspreken.
Gefrustreerd hang ik op; overigens wel na de nodige informatie te hebben achtergelaten. Inclusief een smeekbede of ik eindelijk eens een keer een living person aan de lijn kan krijgen.
Een kwartier later worden mijn gebeden in Austin gehoord (misschien niet geheel verwonderlijk; er staan hier meer kerken dan dat er huizen zijn…) Een belmevrouw uit Houston vraagt wat er aan de hand is en ik leg de situatie uit. Nadat ze in het systeem heeft gekeken weet ze me te vertellen dat de koffer al 4 dagen op het vliegveld in Austin staat en dat dat “highly unusual is”. (ik zeg; ow it is? Maar ik denk heel iets anders) enfin. Ze belooft een telex naar Austin te sturen (richting Continental Airlines) en me te informeren wanneer ze meer weet over de ongebruikelijke gang van zaken.
Een paar uur later komt het verlossende telefoontje. De koffer zal vanavond door een koerier aan de deur gebracht worden. Ik pak alvast 5 dollar uit mijn portemonnee om de koerier te tippen.
18:15 uur plaatselijke tijd. Een vrolijke reli-bezorgmeneer (herkenbaar aan het visje op de auto) komt mijn koffer brengen. Ik blij met de koffer, hij blij met de vijf dollar, iedereen blij haleluja. De koffer is ongeschonden, op een paar vervoerskrassen na, en de inhoud is volledig intact.
Maartje en Rogier komen me ophalen voor het avondeten. We komen terecht bij wendy’s (www.wendys.com).
“Once upon a time, Dave Thomas dreamed of building a place where families would come together to enjoy delicious meals in a comfortable and friendly environment...”
Een echt FastFood restaurant dus met vette hamburgers (vierkant!), echt TL-licht, plastic meubelen en veel alleenstaande Amerikanen. De tripple Hamburger is de laatste die ik in Amerika zal eten. Kon er net over heen kijken...
Saturday, January 08, 2005
Zaterdag 8 januari
Zaterdag 8 januari
Vrij vroeg opgestaan en met het thuisfront gebeld via SkypeOut (www.skype.com)
S’middags naar de Highland Mall, heb daar een kleine semi-antieke spiegel gekocht voor 4,98$ (Xenos eat your hart out!) wat voedsel en twee speelballetjes voor Luke. Om 6 uur afgesproken bij het Laurel house.
We gaan naar een bewerkte film van Britney Spears. Het bewerkte zit in het feit dat de film nagesynchroniseerd wordt door een stand-up comedian. Tijdens de film kun je eten en drinken bestellen. Helaas hebben we niet gereserveerd en kunnen we dientengevolge niet naar binnen. Met een internationaal groepje gaan we vervolgens naar de Spaghetti Warehouse (http://www.meatballs.com/) voor 9 dollar een flinke lasagne gegeten. Het eten is redelijk goedkoop, de Italiaanse ober Albanees en het water koud.
Ik bevind me in een internationaal gezelschap. Een Ier (Firgil) een Duitse, een meisje van Chigago, een Canadese, iemand uit Austin zelf, Maartje en Rogier (beiden hebben de Nederlandse nationaliteit.) en de twee damesch uit Denemarken.
“Als je naast Austin alleen Houston en Dallas kent is Austin al snel de gaafste stad van de wereld.”
Firgil –Spaghetti Warehouse- 8 januari 2005
Nog even terugkomend op de “zwervers”van gister. Veel van deze mensen zijn jong en zien er eigenlijk vrij goed uit. Goed gekleed en wel doorvoed ( naar Amerikaanse maatstaven misschien ietwat mager…) Het blijkt dat deze Amerikanen vaak welgesteld zijn en uit rijke families komen en/of een goede baan hebben. Deze lui hebben een zogenaamd Gap-year. Een jaartje er even tussenuit, weg van alle luxe en terug naar de basis van het straatleven. Ik weet nu wie ik in ieder geval geen geld moet geven.
Rare jongens die Amerikanen.
Na de maaltijd en wat gekeuvel over culturele verschillen, seksuele voorlichting in Denemarken en de verschillen tussen chinees eten in België, Nederland en Londen gaan Maartje en Rogier naar huis en de rest van de kliek naar een openluchtbar aan het eind van Sixth street.
Sixth Street is vergelijkbaar met iedere reguliere barstraat in welke feestplaats dan ook (denk hierbij aan de soddoms gomorras van de Spaanse en Turkse kusten) niet veel bijzonders dus. Hier ontmoeten we ook wat echte Texanen.. De kale jongeman waar ik naast zit heeft een hoog hee-dude gehalte en is inmiddels afgestudeerd. Hij werkt voor de state en kan wanneer ik dat noodzakelijk acht mijn boetes wel uit het politiesysteem halen. Niet dat ik boetes heb, maar het is altijd fijn om te weten dat de Texaanse overheid je beste vriend is.
Ik hou het na 2 uurtjes voor gezien. Helaas pak ik de verkeerde afslag en in plaats van een taxi of een bus te pakken dwaal ik 2 uur door het donkere Austin heen.
Vrij vroeg opgestaan en met het thuisfront gebeld via SkypeOut (www.skype.com)
S’middags naar de Highland Mall, heb daar een kleine semi-antieke spiegel gekocht voor 4,98$ (Xenos eat your hart out!) wat voedsel en twee speelballetjes voor Luke. Om 6 uur afgesproken bij het Laurel house.
We gaan naar een bewerkte film van Britney Spears. Het bewerkte zit in het feit dat de film nagesynchroniseerd wordt door een stand-up comedian. Tijdens de film kun je eten en drinken bestellen. Helaas hebben we niet gereserveerd en kunnen we dientengevolge niet naar binnen. Met een internationaal groepje gaan we vervolgens naar de Spaghetti Warehouse (http://www.meatballs.com/) voor 9 dollar een flinke lasagne gegeten. Het eten is redelijk goedkoop, de Italiaanse ober Albanees en het water koud.
Ik bevind me in een internationaal gezelschap. Een Ier (Firgil) een Duitse, een meisje van Chigago, een Canadese, iemand uit Austin zelf, Maartje en Rogier (beiden hebben de Nederlandse nationaliteit.) en de twee damesch uit Denemarken.
“Als je naast Austin alleen Houston en Dallas kent is Austin al snel de gaafste stad van de wereld.”
Firgil –Spaghetti Warehouse- 8 januari 2005
Nog even terugkomend op de “zwervers”van gister. Veel van deze mensen zijn jong en zien er eigenlijk vrij goed uit. Goed gekleed en wel doorvoed ( naar Amerikaanse maatstaven misschien ietwat mager…) Het blijkt dat deze Amerikanen vaak welgesteld zijn en uit rijke families komen en/of een goede baan hebben. Deze lui hebben een zogenaamd Gap-year. Een jaartje er even tussenuit, weg van alle luxe en terug naar de basis van het straatleven. Ik weet nu wie ik in ieder geval geen geld moet geven.
Rare jongens die Amerikanen.
Na de maaltijd en wat gekeuvel over culturele verschillen, seksuele voorlichting in Denemarken en de verschillen tussen chinees eten in België, Nederland en Londen gaan Maartje en Rogier naar huis en de rest van de kliek naar een openluchtbar aan het eind van Sixth street.
Sixth Street is vergelijkbaar met iedere reguliere barstraat in welke feestplaats dan ook (denk hierbij aan de soddoms gomorras van de Spaanse en Turkse kusten) niet veel bijzonders dus. Hier ontmoeten we ook wat echte Texanen.. De kale jongeman waar ik naast zit heeft een hoog hee-dude gehalte en is inmiddels afgestudeerd. Hij werkt voor de state en kan wanneer ik dat noodzakelijk acht mijn boetes wel uit het politiesysteem halen. Niet dat ik boetes heb, maar het is altijd fijn om te weten dat de Texaanse overheid je beste vriend is.
Ik hou het na 2 uurtjes voor gezien. Helaas pak ik de verkeerde afslag en in plaats van een taxi of een bus te pakken dwaal ik 2 uur door het donkere Austin heen.
8 Januari - Dialogue with Luke the Limb Cat
Bas - What're you doing Luke? Sneaking around are you?
Luke - Sneaking? Sneaking? Humans always so polite. Luke leads them to secret places that no one else can find, and they say sneak! Oh very nice, stupid human, very nice.
Bas - Alright already. You just startled me is all. What were you doing?
Luke - Sneaking...
Luke - Sneaking? Sneaking? Humans always so polite. Luke leads them to secret places that no one else can find, and they say sneak! Oh very nice, stupid human, very nice.
Bas - Alright already. You just startled me is all. What were you doing?
Luke - Sneaking...
Friday, January 07, 2005
vrijdag 7 januari
Vrijdag 7 januari
0:700 uur de wekker gaat af. Welgeteld een half uur te vroeg gezet. Ik Draai me nog maar een half uurtje om. Vandaag staat er een oriëntatiedag voor internationale studenten op het programma. De dag heeft een hoog socialize en integreer gehalte.
“You are new, and I am not new in any sense of the word” dat zijn de welkomstwoorden van één van de levende fossielen van de University of Texas. De oude man houdt een aardig betoog over wat ons de komende tijd te wachten staat. Fouten maken mag en we zijn zeker geen nummer. Iedereen is speciaal!
De University of Texas is een van de grootste universiteiten in Amerika. 51.000 studenten proberen hier hun best te doen om zo hoog mogelijk te scoren, statistisch gezien halen de mensen op de eerste rij in de collegezaal de hoogste cijfers, we worden gesommeerd om van de achterste rij naar voren te komen. Uiteindelijk eindigen we op rij drie. Verder dan een C zullen we wel nooit komen.
Statistieken en cijfertjes zijn leuk; as mentioned before 51000 studenten, waarvan 4500 internatonale studenten. De universiteit heeft 37 bibliotheken en schaft per jaar zo’n 60.000 boeken aan. Verder zijn er ongeveer 35.000 audiocd’s in de collectie opgenomen. Hetzelfde geldt voor de video’s en dvd’s (jawel, ook bockbusters). Je kunt boeken voor een heel semester lenen en het is mogelijk om ze bij elke willekeurige universiteitsbibliotheek terug te brengen, hiervoor zijn zelfs speciale drive-through punten beschikbaar.
Verschillende sprekers komen aan bod. Één van de hoogtepunten; je mag in Austin geen politiepaarden aaien omdat de politie hier dan denkt dat je onder invloed bent. En dat willen we natuurlijk niet. Ook een fake ID aanschaffen wordt zeer afgeraden. Gelukkig heb ik er geen nodig.
Verder krijgen we nog een korte tutorial over het Longhorn (Universiteitsteams) gevoel, het bijpassende handgebaar (in europa beter bekend als het 666 of duivelsgebaar) en de bijbehorende kreten; Hook’em (Rogier: ik dacht dat ie Nuke’em riep…)
Na de verschillende lezingen en de Amerikaanse lunch aangeboden door de Univeriteit (Koude Pizza) zoeken we de zon en het terras van Starbucks op (www.starbucks.com). We laten het middagprogramma schieten.
S’middags naar het health center om onze arm te laten zijn. We testen allemaal negatief op TBC. Wat een opluchting…
In de Dobiemall twee Marvell posters gekocht (12$) en een wasmand (4$). Bij de University Coop nog een noteblock en thumpnails (samen 3$). De mevrouw van de winkel ontplooit zich tot mijn persoonlijke shopassistente. Ze loopt met me door de hele winkel en reikt aan wat ik nodig heb. Soms schiet de beleefdheid van het Amerikaanse winkelpersoon wel erg door.
S’avonds etet ik met Rogier, Maartje en Mariska bij Trydy’s Star. http://www.trudys.com/
We moeten twintig minuten wachten. Trudy’s is net als Ruby’s een waar begrip in Austin. Wanneer er eindelijk een tafel vrijkomt gaat de buzzer die we gekregen hebben af. Uiteindelijk zijn we met z’n viere n36$ kwijt (40$ inclusief tip). Maartje is wel een grote koffiedrinkster maar niet een hele grote eter. De helft van haar maal gaat mee in een doggybag. Op de terugweg naar huis worden we door talloze Amerikanen aangesproken of zij de restjes mogen hebben. Ik zal proberen om hier morgen wat meer over te schrijven. Wederom een eigenaardig fenomeen. Maart, Rogier en Mariska gaan samen met twee Deense meisjes uit Laurel wat drinken..Ik hou het voor gezien. De jetlag eist nog steeds z’n tol.
Het huis is overigens aardig opgeruimd. de fietsen zijn uit de keuken verwijderd en de gangen zijn leeggezogen met de stofzuiger. Mijn kamer begint steeds meer op een kamer te lijken. Ik ben alleen nog op zoek naar een poster van een raam...
Ik heb Luke the Limb Cat vandaag niet gesignaleerd.
0:700 uur de wekker gaat af. Welgeteld een half uur te vroeg gezet. Ik Draai me nog maar een half uurtje om. Vandaag staat er een oriëntatiedag voor internationale studenten op het programma. De dag heeft een hoog socialize en integreer gehalte.
“You are new, and I am not new in any sense of the word” dat zijn de welkomstwoorden van één van de levende fossielen van de University of Texas. De oude man houdt een aardig betoog over wat ons de komende tijd te wachten staat. Fouten maken mag en we zijn zeker geen nummer. Iedereen is speciaal!
De University of Texas is een van de grootste universiteiten in Amerika. 51.000 studenten proberen hier hun best te doen om zo hoog mogelijk te scoren, statistisch gezien halen de mensen op de eerste rij in de collegezaal de hoogste cijfers, we worden gesommeerd om van de achterste rij naar voren te komen. Uiteindelijk eindigen we op rij drie. Verder dan een C zullen we wel nooit komen.
Statistieken en cijfertjes zijn leuk; as mentioned before 51000 studenten, waarvan 4500 internatonale studenten. De universiteit heeft 37 bibliotheken en schaft per jaar zo’n 60.000 boeken aan. Verder zijn er ongeveer 35.000 audiocd’s in de collectie opgenomen. Hetzelfde geldt voor de video’s en dvd’s (jawel, ook bockbusters). Je kunt boeken voor een heel semester lenen en het is mogelijk om ze bij elke willekeurige universiteitsbibliotheek terug te brengen, hiervoor zijn zelfs speciale drive-through punten beschikbaar.
Verschillende sprekers komen aan bod. Één van de hoogtepunten; je mag in Austin geen politiepaarden aaien omdat de politie hier dan denkt dat je onder invloed bent. En dat willen we natuurlijk niet. Ook een fake ID aanschaffen wordt zeer afgeraden. Gelukkig heb ik er geen nodig.
Verder krijgen we nog een korte tutorial over het Longhorn (Universiteitsteams) gevoel, het bijpassende handgebaar (in europa beter bekend als het 666 of duivelsgebaar) en de bijbehorende kreten; Hook’em (Rogier: ik dacht dat ie Nuke’em riep…)
Na de verschillende lezingen en de Amerikaanse lunch aangeboden door de Univeriteit (Koude Pizza) zoeken we de zon en het terras van Starbucks op (www.starbucks.com). We laten het middagprogramma schieten.
S’middags naar het health center om onze arm te laten zijn. We testen allemaal negatief op TBC. Wat een opluchting…
In de Dobiemall twee Marvell posters gekocht (12$) en een wasmand (4$). Bij de University Coop nog een noteblock en thumpnails (samen 3$). De mevrouw van de winkel ontplooit zich tot mijn persoonlijke shopassistente. Ze loopt met me door de hele winkel en reikt aan wat ik nodig heb. Soms schiet de beleefdheid van het Amerikaanse winkelpersoon wel erg door.
S’avonds etet ik met Rogier, Maartje en Mariska bij Trydy’s Star. http://www.trudys.com/
We moeten twintig minuten wachten. Trudy’s is net als Ruby’s een waar begrip in Austin. Wanneer er eindelijk een tafel vrijkomt gaat de buzzer die we gekregen hebben af. Uiteindelijk zijn we met z’n viere n36$ kwijt (40$ inclusief tip). Maartje is wel een grote koffiedrinkster maar niet een hele grote eter. De helft van haar maal gaat mee in een doggybag. Op de terugweg naar huis worden we door talloze Amerikanen aangesproken of zij de restjes mogen hebben. Ik zal proberen om hier morgen wat meer over te schrijven. Wederom een eigenaardig fenomeen. Maart, Rogier en Mariska gaan samen met twee Deense meisjes uit Laurel wat drinken..Ik hou het voor gezien. De jetlag eist nog steeds z’n tol.
Het huis is overigens aardig opgeruimd. de fietsen zijn uit de keuken verwijderd en de gangen zijn leeggezogen met de stofzuiger. Mijn kamer begint steeds meer op een kamer te lijken. Ik ben alleen nog op zoek naar een poster van een raam...
Ik heb Luke the Limb Cat vandaag niet gesignaleerd.
Thursday, January 06, 2005
Donderdag 6 januari
Donderdag 6 januari
7 uur klaarwakker. Prima geslapen, maar het Leidsche ritme krijg ik hier nog niet te pakken, misschien maar beter ook… Voor vandaag nog niet echt plannen gemaakt. Ik besluit de vakkengids door te werken op zoek naar de vakken die goed op elkaar aansluiten en leuk genoeg lijken om te volgen. Aangezien ik mijn leven aan het beteren ben kies ik voor de systematische aanpak. Beginnen bij pagina 1 dus. Wat volgt is een tamelijk ingewikkelde beschrijving van het tuiton en fees systeem. Vooral het stuk over vrijstellingen is interessant. Kinderen van vermiste-oorlogsveteranen-prisoners-of-war zijn voor veel dingen vrijgesteld. Ook vermisten of gegijzelden zijn niet verplicht de verschillende fees te betalen.
Waar worden die fees voor gebruikt? Onder andere voor de medical services, information technology en de library. Verder wordt het geld gebruikt om een standbeeld op te richten voor Barbara Jordan en César Chavez én voor de renovatie van het Gymnasium van Gregory. Wie kent ze niet…
Ik laat de systematische aanpak voor wat het is en val terug op de oude bladeren-en-we-zien-wel-waar-we-uit-komen-taktiek. En dat werkt.
Luke the Limp Cat komt ook weer even om het hoekje kijken. Aangezien ik dat wel kan waarderen besluit ik vriendjes te worden met Luke.
Met een propje papier trek ik zijn aandacht. Luke kijkt met zijn kop op de geknakte voorpoot aandachtig toe. Na wat heen en weer geschuif met het propje besluit ik Luke te laten deelnemen in het spel.
Voorzichtig gooi ik het propje naar hem toe. Luke bekijkt het propje papier aandachtig maar doet er verder niets mee. Ik besluit de stoute schoenen aan te trekken en raak hem vol op z’n kop. Luke heeft het met me gehad en is duidelijk not amused. Later op de dag steekt ie toch weer even de kop onder m’n bed. Zal het ooit goed komen tussen Luke en mij?
Omdat de koffer nog steeds door een zekere vliegmaatschappij kwijt is gemaakt (British Airways Plc, Waterside, PO Box 365, Harmondsworth UB70 GB) en Rogier en Maartje ook nog wat dingen nodig hebben besluiten we s’middags naar de Mall te gaan. Deze keer niet de Highland Mall maar een andere Mall (Bartok Mall of iets dergelijks, qua oppervlakte ongeveer vier keer de Benelux en daarmee de grootste Mall van Austin).
Goed geslaagd, 3 boxers voor 20$, een Adidas capuchon trui voor 20$ (!) en twee handdoeken voor 6$.
Een Mall gevuld met Amerikanen is een aparte belevenis. Veel Amerikanen lopen hier op witte sportschoenen om de grote afstanden wat makkelijker te kunnen overbruggen. Overal ligt hoogpolig tapijt. In tegenstelling tot de wrede koude buitenwereld heb je binnen de veilige muren van de Mall geen warme jassen nodig. Daar kwamen wij echter wat laat achter tot groot vermaak van wat winkelpersoneel.
Door de Mall bewegen zich kleine groepjes en in sportkleding gestoken senioren. Deze senioren lopen op snelwandeldraf en onder toeziend oog van de Mallsheriff hun rondjes.
Af en toe verscheurt Maartje de vredige rust van de Mall met één van de volgende kreten; Ik heb honger, Kunnen we niet ergens koffie halen en Ik heb nu echt koffie nodig… Dit zijn rituele kreten die zich inmiddels dagelijks herhalen.
Maartje en ik vragen ons af wat we moeten met de vraag die ons bij het binnengaan van elke winkel wordt gesteld: hello, how are you. We zijn er nog steeds niet uit.
Als je een Amerikaan wil neten dan is het leuk om te beginnen over de zwakke koers van de dollar. Amerikanen beschouwen dit echt als een nederlaag. Om ons vervolgens keihard terug te pakken doen ze net of we nergens kunnen pinnen. Een winkelier beweerde zelfs dat Amerika nog niet de technologische kennis had om het pinnen in te voeren. We worden dus vrijwel overal gedwongen in cash of met de creditcard te betalen. Rogier geeft toe aan zijn sneaker fetisjisme en koopt een paar Diesel sneakers voor 60$
Als we de Mall uitkomen begint het inmiddels al donker te worden. We pakken de bus 30 richting 21st street.
“Hi Bro, howaya” en “Hi Chief” zijn de woorden waarmee de chauffeur, type chef uit Southpark, elke onderscheid naar rang, stand en huidskleur doet oplossen.
S’avonds gaan we naar Ruby’s BBQ (http://www.rubysbbq.net/) erg lekker eten (gerookt vlees) voor een goede prijs (maaltijd + drank 13$). Rogier neemt de dagspecial. Hij krijgt welgeteld één rack spareribs op z’n bord. Neem de gemiddelde sparerib in Nederland en vermenigvuldig dit met factor 20, dat is wat op het bord van Rogier ligt. We vragen ons af hoe groot de koeien in Texas wel niet moeten zijn. We raken aan de praat met een wat oudere Amerikaanse dame met vier zoons (3 advocaat) en een waarschijnlijk dode man. Ze geeft ons wat tips voor leuke bezienswaardigheden en buitenzwembaden. Ze vraagt ook nog wat we van Bush vinden. Ik zeg dat de meeste Nederlanders Bush vooral dom vinden. Ze is het met me eens.
Thuisgekomen weblog bijwerken en slapen, morgen weer vroeg op.
7 uur klaarwakker. Prima geslapen, maar het Leidsche ritme krijg ik hier nog niet te pakken, misschien maar beter ook… Voor vandaag nog niet echt plannen gemaakt. Ik besluit de vakkengids door te werken op zoek naar de vakken die goed op elkaar aansluiten en leuk genoeg lijken om te volgen. Aangezien ik mijn leven aan het beteren ben kies ik voor de systematische aanpak. Beginnen bij pagina 1 dus. Wat volgt is een tamelijk ingewikkelde beschrijving van het tuiton en fees systeem. Vooral het stuk over vrijstellingen is interessant. Kinderen van vermiste-oorlogsveteranen-prisoners-of-war zijn voor veel dingen vrijgesteld. Ook vermisten of gegijzelden zijn niet verplicht de verschillende fees te betalen.
Waar worden die fees voor gebruikt? Onder andere voor de medical services, information technology en de library. Verder wordt het geld gebruikt om een standbeeld op te richten voor Barbara Jordan en César Chavez én voor de renovatie van het Gymnasium van Gregory. Wie kent ze niet…
Ik laat de systematische aanpak voor wat het is en val terug op de oude bladeren-en-we-zien-wel-waar-we-uit-komen-taktiek. En dat werkt.
Luke the Limp Cat komt ook weer even om het hoekje kijken. Aangezien ik dat wel kan waarderen besluit ik vriendjes te worden met Luke.
Met een propje papier trek ik zijn aandacht. Luke kijkt met zijn kop op de geknakte voorpoot aandachtig toe. Na wat heen en weer geschuif met het propje besluit ik Luke te laten deelnemen in het spel.
Voorzichtig gooi ik het propje naar hem toe. Luke bekijkt het propje papier aandachtig maar doet er verder niets mee. Ik besluit de stoute schoenen aan te trekken en raak hem vol op z’n kop. Luke heeft het met me gehad en is duidelijk not amused. Later op de dag steekt ie toch weer even de kop onder m’n bed. Zal het ooit goed komen tussen Luke en mij?
Omdat de koffer nog steeds door een zekere vliegmaatschappij kwijt is gemaakt (British Airways Plc, Waterside, PO Box 365, Harmondsworth UB70 GB) en Rogier en Maartje ook nog wat dingen nodig hebben besluiten we s’middags naar de Mall te gaan. Deze keer niet de Highland Mall maar een andere Mall (Bartok Mall of iets dergelijks, qua oppervlakte ongeveer vier keer de Benelux en daarmee de grootste Mall van Austin).
Goed geslaagd, 3 boxers voor 20$, een Adidas capuchon trui voor 20$ (!) en twee handdoeken voor 6$.
Een Mall gevuld met Amerikanen is een aparte belevenis. Veel Amerikanen lopen hier op witte sportschoenen om de grote afstanden wat makkelijker te kunnen overbruggen. Overal ligt hoogpolig tapijt. In tegenstelling tot de wrede koude buitenwereld heb je binnen de veilige muren van de Mall geen warme jassen nodig. Daar kwamen wij echter wat laat achter tot groot vermaak van wat winkelpersoneel.
Door de Mall bewegen zich kleine groepjes en in sportkleding gestoken senioren. Deze senioren lopen op snelwandeldraf en onder toeziend oog van de Mallsheriff hun rondjes.
Af en toe verscheurt Maartje de vredige rust van de Mall met één van de volgende kreten; Ik heb honger, Kunnen we niet ergens koffie halen en Ik heb nu echt koffie nodig… Dit zijn rituele kreten die zich inmiddels dagelijks herhalen.
Maartje en ik vragen ons af wat we moeten met de vraag die ons bij het binnengaan van elke winkel wordt gesteld: hello, how are you. We zijn er nog steeds niet uit.
Als je een Amerikaan wil neten dan is het leuk om te beginnen over de zwakke koers van de dollar. Amerikanen beschouwen dit echt als een nederlaag. Om ons vervolgens keihard terug te pakken doen ze net of we nergens kunnen pinnen. Een winkelier beweerde zelfs dat Amerika nog niet de technologische kennis had om het pinnen in te voeren. We worden dus vrijwel overal gedwongen in cash of met de creditcard te betalen. Rogier geeft toe aan zijn sneaker fetisjisme en koopt een paar Diesel sneakers voor 60$
Als we de Mall uitkomen begint het inmiddels al donker te worden. We pakken de bus 30 richting 21st street.
“Hi Bro, howaya” en “Hi Chief” zijn de woorden waarmee de chauffeur, type chef uit Southpark, elke onderscheid naar rang, stand en huidskleur doet oplossen.
S’avonds gaan we naar Ruby’s BBQ (http://www.rubysbbq.net/) erg lekker eten (gerookt vlees) voor een goede prijs (maaltijd + drank 13$). Rogier neemt de dagspecial. Hij krijgt welgeteld één rack spareribs op z’n bord. Neem de gemiddelde sparerib in Nederland en vermenigvuldig dit met factor 20, dat is wat op het bord van Rogier ligt. We vragen ons af hoe groot de koeien in Texas wel niet moeten zijn. We raken aan de praat met een wat oudere Amerikaanse dame met vier zoons (3 advocaat) en een waarschijnlijk dode man. Ze geeft ons wat tips voor leuke bezienswaardigheden en buitenzwembaden. Ze vraagt ook nog wat we van Bush vinden. Ik zeg dat de meeste Nederlanders Bush vooral dom vinden. Ze is het met me eens.
Thuisgekomen weblog bijwerken en slapen, morgen weer vroeg op.
Wednesday, January 05, 2005
5 januari
5 Januari 2005
Om 7 uur opgestaan, ritme is aardig naar de knoppen. Om half 10 afgesproken met Maartje en Rogier. We gaan eerst naar het International Office. Hier (again and again) formulieren invullen. De studenten achter de balie zijn zeer vriendelijk (het is echt een nationale gave/houding hier). De standaard reactie ondertussen op ons land van herkomst is: ow….wow. De komende dagen ga ik op de vraag waar we vandaan komen maar wat variëren. Ik heb sterk het idee dat het “o wow” een standaard reactie is; de komende dagen zal het antwoord dan ook luiden: Belgium, Luxemburg, Scheveningen enz.
Na invullen van de formulieren hebben we een gesprek met de Immigration Officers. Wat volgt is vooral veel bekende informatie.
Texas en het weer. Een eigenaardige combinatie. De tijd dat we in Austin hebben we ongeveer elk weertype al gehad. Het kan hier binnen 10 minuten 10-15 graden kouder worden. Het is best lastig je daar op te kleden. Niet dat ik dat probleem heb. Ik kan me sowieso niet kleden. Van de koffer immers nog steeds geen spoor. Het thuisfront in Nederland is inmiddels ook ingeschakeld. I gonna sue them!
Terug naar de UT. Na het bezoek aan het International Office gaan we door om eenUT-ID te laten maken. De Baliemeneer blijkt over Amsterdam en het Vondelpark gelezen te hebben. Het softdrugs klimaat in Nederland lijkt hem wel aan te spreken al zegt hij dit niet met zoveel woorden. Met de UT-ID kun je o.a. gratis gebruik maken van het openbaar vervoer. S’middags hebben we een afspraak bij de medische dienst van de universiteit. Er wordt een TBC testgedaan waarvoor we vrijdag terug moeten komen voor de resultaten. Deze test kost 10$. Ik moet me ook nog laten inenten voor de M.M.R (Bof, mazelen en rode hond.) zonder deze tweede inenting mag ik me niet inschrijven voor vakken. (kosten 47$). Natuurlijk wordt dit niet vergoed door de UT-health insurance van 300-400$ (het exacte bedrag krijg ik nog te horen…) we lunchen vlakbij de international office. Ik ga voor veilig; kippensoep. Eindelijk is een bescheiden bak. Wat bij ons in Nederland extra large is, is hier een small of regular. De jongen achter de bar ziet me aan voor een Scandinaviër. Ik leg hem uit dat ik uit Nederland kom. Hij vraagt wat ik vind van Amerika. Ik zeg dat ik het een raar land vindt. Hij geeft me gelijk en zegt dat hij zich een gevangene van Amerika voelt. Een uitspraak die me, in ieder geval voor vandaag, bij blijft. Ik heb het idee dat meer Amerikanen zich zo voelen.
Later op de middag naar de winkel (CVS Pharmacy) om wat scheerspullen e.d. te kopen. Thuisgekomen blijkt mijn Gillette Mach 3 voorzien te zijn van een AA-batterij. Hij trilt! Een soort van semi-automatisch scheren. Übercool. Bij de universiteitswinkel (net zo groot als een flinke Hema) kan je werkelijk alles kopen met opdruk van de Texas University. Ik koop in de naastgelegen universiteitswinkeloutlet een trui voor 17$. Thuisgekomen lijkt er meer nieuws over mijn koffer te zijn. de website van BA meldt dat de koffer is ontvangen op de luchthaven en dat de afleveringsprocedure is gestart. Ik wacht geduldig af. Maar ik ga ze nog steeds suen.
Luke the Limb Cat is gezellig onder het bed gaan zitten en weigert er onderuit te komen. Onze verstandhouding wordt er niet beter op…
S’avonds gaan we uit eten met een paar mensen van Laurel en de Nederlandse Phd uit het vliegtuig bij Mama Mam’s. het is een thais restaurantje, en een begrip in Austin, waar een hoofdgerecht ongeveer 7 á 8$ kost. Ik neem een rijkelijk gevulde beefnoodlesoup. Ik kan nog net geen baantjes trekken in de immense kop (kuip is misschien wel een beter woord). Erg lekker maar niet op te krijgen en gelukkig geen fast food.
Terug naar huis en slapen… jet lag wordt al minder. Morgen weer een dag.
Om 7 uur opgestaan, ritme is aardig naar de knoppen. Om half 10 afgesproken met Maartje en Rogier. We gaan eerst naar het International Office. Hier (again and again) formulieren invullen. De studenten achter de balie zijn zeer vriendelijk (het is echt een nationale gave/houding hier). De standaard reactie ondertussen op ons land van herkomst is: ow….wow. De komende dagen ga ik op de vraag waar we vandaan komen maar wat variëren. Ik heb sterk het idee dat het “o wow” een standaard reactie is; de komende dagen zal het antwoord dan ook luiden: Belgium, Luxemburg, Scheveningen enz.
Na invullen van de formulieren hebben we een gesprek met de Immigration Officers. Wat volgt is vooral veel bekende informatie.
Texas en het weer. Een eigenaardige combinatie. De tijd dat we in Austin hebben we ongeveer elk weertype al gehad. Het kan hier binnen 10 minuten 10-15 graden kouder worden. Het is best lastig je daar op te kleden. Niet dat ik dat probleem heb. Ik kan me sowieso niet kleden. Van de koffer immers nog steeds geen spoor. Het thuisfront in Nederland is inmiddels ook ingeschakeld. I gonna sue them!
Terug naar de UT. Na het bezoek aan het International Office gaan we door om eenUT-ID te laten maken. De Baliemeneer blijkt over Amsterdam en het Vondelpark gelezen te hebben. Het softdrugs klimaat in Nederland lijkt hem wel aan te spreken al zegt hij dit niet met zoveel woorden. Met de UT-ID kun je o.a. gratis gebruik maken van het openbaar vervoer. S’middags hebben we een afspraak bij de medische dienst van de universiteit. Er wordt een TBC testgedaan waarvoor we vrijdag terug moeten komen voor de resultaten. Deze test kost 10$. Ik moet me ook nog laten inenten voor de M.M.R (Bof, mazelen en rode hond.) zonder deze tweede inenting mag ik me niet inschrijven voor vakken. (kosten 47$). Natuurlijk wordt dit niet vergoed door de UT-health insurance van 300-400$ (het exacte bedrag krijg ik nog te horen…) we lunchen vlakbij de international office. Ik ga voor veilig; kippensoep. Eindelijk is een bescheiden bak. Wat bij ons in Nederland extra large is, is hier een small of regular. De jongen achter de bar ziet me aan voor een Scandinaviër. Ik leg hem uit dat ik uit Nederland kom. Hij vraagt wat ik vind van Amerika. Ik zeg dat ik het een raar land vindt. Hij geeft me gelijk en zegt dat hij zich een gevangene van Amerika voelt. Een uitspraak die me, in ieder geval voor vandaag, bij blijft. Ik heb het idee dat meer Amerikanen zich zo voelen.
Later op de middag naar de winkel (CVS Pharmacy) om wat scheerspullen e.d. te kopen. Thuisgekomen blijkt mijn Gillette Mach 3 voorzien te zijn van een AA-batterij. Hij trilt! Een soort van semi-automatisch scheren. Übercool. Bij de universiteitswinkel (net zo groot als een flinke Hema) kan je werkelijk alles kopen met opdruk van de Texas University. Ik koop in de naastgelegen universiteitswinkeloutlet een trui voor 17$. Thuisgekomen lijkt er meer nieuws over mijn koffer te zijn. de website van BA meldt dat de koffer is ontvangen op de luchthaven en dat de afleveringsprocedure is gestart. Ik wacht geduldig af. Maar ik ga ze nog steeds suen.
Luke the Limb Cat is gezellig onder het bed gaan zitten en weigert er onderuit te komen. Onze verstandhouding wordt er niet beter op…
S’avonds gaan we uit eten met een paar mensen van Laurel en de Nederlandse Phd uit het vliegtuig bij Mama Mam’s. het is een thais restaurantje, en een begrip in Austin, waar een hoofdgerecht ongeveer 7 á 8$ kost. Ik neem een rijkelijk gevulde beefnoodlesoup. Ik kan nog net geen baantjes trekken in de immense kop (kuip is misschien wel een beter woord). Erg lekker maar niet op te krijgen en gelukkig geen fast food.
Terug naar huis en slapen… jet lag wordt al minder. Morgen weer een dag.
3 en 4 januari
3 januari 2005
Vandaag opgestapt op het vliegtuig naar London Gatwick. Op london Gatwick overgestapt op het vliegtuig naar Houston, beide vluchten verlopen vlekkeloos. In Houston beginnen de eerste problemen. Voordat we door immigrations mogen moeten we eerst 4 uur in de rij staan. Amerikanen en Franse passagiers kunnen versneld doorlopen, in de rij worden we vermaakt door een oude verlopen engelse vertegenwoordigermeneer met een bovenmatige aandacht voor kleine Franse vrouwen met nog kleinere guitig lachende kinderen . Het is voor mij de eerste kennismaking met Amerika (samen met posters over vrouwen die niet zwanger zijn maar wel foliumzuur slikken, seksuele predators op de thuiscomputer en de faces of the nation; de mensen van immigrations. Na immigrations mogen we eindelijk onze bagage ophalen. Na enig tijd zoeken kom ik tot de conclusie dat mijn koffer niet op, onder of naast de band ligt. De Baliemeneer weet te melden dat de koffer nog op Londen Gatwick staat. Fijn. De Baliemeneer beloofd dat de koffer naar alle waarschijnlijkheid de volgende dag keurig in Austin op het goede adres bezorgd zal worden. Na deze teleurstelling besluiten we naar de balie van Continental Airlines te gaan om te informeren of er nog diezelfde avond een vlucht naar Austin gaat. De Baliemevrouw weet te melden dat we voor 100 dollar per persoon een niet gegarandeerde plaats op de laatste vlucht kunnen nemen, we besluiten het risico niet te nemen. De Baliemevrouw geeft ons een voucher voor de Quality Inn. Via een directe lijn met het hotel komt een busje ons gratis oppikken. We krijgen een kamer met z’n drieën voor slechts 39 dollar. De Quality Inn oogt als een motel uit een slechte B-Film. Lange gangen, versleten tapijt , neonlicht en een parkeergarage vol pick-uptrucks en een onaardige baliemevrouw. Omdat het restaurant van de Quality Inn dicht is besluiten we pizza te bestellen. Na enige tijd arriveert de pizzameneer. Rogier scheept de man af met te weinig geld. Ik krijg mijn meatfeast nog niet eens voor de helft op. De hotelkamer is overigens prima; grote bedden. Douche, toilet, tv en een koffiezetapparaat inclusief koffie. Vooral dat laatste maakt Maartje übergelukkig.
De wekker wordt op half zes gezet. Morgen moeten we de vroege vlucht naar Austin pakken.
4 januari 2005
Opstaan en naar het vliegveld. De vlucht naar Austin bestaat uit opstijgen en vrijwel direct daarna landen. In het vliegtuig zit een Nederlandse jongedame (ook uit Leiden) die voor 3 maanden op de UT dingen gaat doen. We nemen met z’n vieren een Taxi. De taximeneer is een aardige vent met een flinke mollet in z’n nek. Hij weet te melden dat we een leuke tijd tegemoet gaan in Austin. De rit kost 20 dollar. Eerst gaan we met z’n drieën naar Laurel het huis waar Maartje en Rogier de komende tijd zullen verblijven. De kamers zijn groot licht met douchecel en wc aan de kamer. Al met al ziet het er prima uit.
Aangekomen op 21st. het gebouw is een samensmelting van hout steen, bruggetjes, balkonnetjes, smalle paadjes en een hele hoop lege bierflesjes. Op 2A ontmoet ik Luther en Chico en nog een meisje in het bed van Chico dat een dag voor me is gearriveerd, ben haar naam inmiddels vergeten. Luther brengt me naar mijn kamer. Positieve dingen aan de kamer:ventilator en airco. Negatieve kanten; de rest en meer.
De kamer kan het best beschreven worden als een erg grote gangkast; er zit geen noemenswaardig raam in. Ik zal het met TL-licht moeten doen. In de kamer zit een hoogslaper die zo hoog is dat je je tussen het plafond en het bed moet inwringen. Ik besluit op de grond te slapen. Verder staan er een aftands bureau en een ladekast in vrijwel dezelfde ellendige staat. Chico beloofd dat hij morgen voor een beter bureau en een betere kast zal zorgen.
Omdat de kamers nog wel wat aankleding kunnen gebruiken en Rogier (Roger) en ik nog comforters en pillows nodig hebben besluiten we naar de Dobie Mall te gaan. Na een rondje om het gebouw te hebben gelopen, wat deze dag nog veelvuldig zal gebeuren, hebben we eindelijk de ingang gevonden. Dobie Mall is een soort universiteitswinkelcentrum. De meeste winkels zijn dan ook gesloten omdat het semester pas rond de 17e begint. Na nog wat andere kleine malls bezocht te hebben en te hebben gebeld naar het thuisfront, besluiten we te vragen waar we veel winkels bij elkaar kunnen vinden. Het levert ons verwonderde blikken op van de gemiddelde Amerikaan (over het algemeen genomen uiterst vriendelijk en belangstellend, maar o my god ik heb nog nooit zoveel dikke mensen gezien.) uiteindelijk wijst iemand ons de weg naar de High Mall buiten het centrum en goed bereikbaar met het zeer goedkope openbaar vervoer (50$ct) De High Mall blijkt ongeveer net zo groot te zijn als de hele Benelux. Aankoopsgewijs slagen we dan ook. Rogier koopt een telefoon, Maartje en ik allebei een losse simkaart. Op de terugweg belanden we in de verkeerde bus met een buschauffeuse from hell. Ze blijkt niet erg snugger te zijn. het gevolg is dat we er ruim 2 uur over doen om thuis te komen.
Ik slaag er op 21st niet echt in om contact te krijgen met de gang. Een hand kan er nog net af maar daar blijft het dan ook bij. Mijn naaste buurvrouw ken ik vooral van de briefjes die op de deur, muur, bureau en bed geplakt zijn of liggen. Ik heb haar nog niet gezien. De briefjes zijn nogal warrig en een enkel briefje is voorzien van een omgekeerd pentagram. Gezelligheid ten top dus. De overige mensen; een dikke Amerikaanse jongen met een voorliefde voor cartoonnetwork om half 4 s’nachts en hard lachen, een jongen met een hele grote onafgemaakte tatoeage, het meisje dat bij Chico in bed lag en nog iemand die tot een uur of 3 s’nachts luistert naar The Offspring . De enige die echt belangstelling lijkt te hebben voor me is één van de katten (…) er lopen er in totaal een stuk of drie rond. Het verklaart ook voor een deel de geur die hier hangt. Deze ene kat is een bijzonder Beest. Hij is geel heeft rood met blauwe ogen en een voorpoot die ooit gebroken lijkt te zijn geweest. Een aanwijzing hiervoor is dat hij met z’n rechtervoorpoot geknakt zich door het huis heen sleept. Het beest heeft grote interesse voor de ruimte onder mijn bed. Hij lijkt er ook groot genoegen in te scheppen om achter mij op bed te gaan zitten zodat ik hem net niet kan zien. Uit één van de briefjes van de buurvrouw begrijp ik dat de kat Luk heet; ik mag Luke niet.
Ik ben erover aan het denken om misschien naar een ander huis te verhuizen. Dit voelt gewoon niet goed.
De nacht is lang en lawaaiig, ik heb last van een jetlag. Nog geen nieuws van de koffer. British Airways lijkt onbereikbaar zijn.
Vandaag opgestapt op het vliegtuig naar London Gatwick. Op london Gatwick overgestapt op het vliegtuig naar Houston, beide vluchten verlopen vlekkeloos. In Houston beginnen de eerste problemen. Voordat we door immigrations mogen moeten we eerst 4 uur in de rij staan. Amerikanen en Franse passagiers kunnen versneld doorlopen, in de rij worden we vermaakt door een oude verlopen engelse vertegenwoordigermeneer met een bovenmatige aandacht voor kleine Franse vrouwen met nog kleinere guitig lachende kinderen . Het is voor mij de eerste kennismaking met Amerika (samen met posters over vrouwen die niet zwanger zijn maar wel foliumzuur slikken, seksuele predators op de thuiscomputer en de faces of the nation; de mensen van immigrations. Na immigrations mogen we eindelijk onze bagage ophalen. Na enig tijd zoeken kom ik tot de conclusie dat mijn koffer niet op, onder of naast de band ligt. De Baliemeneer weet te melden dat de koffer nog op Londen Gatwick staat. Fijn. De Baliemeneer beloofd dat de koffer naar alle waarschijnlijkheid de volgende dag keurig in Austin op het goede adres bezorgd zal worden. Na deze teleurstelling besluiten we naar de balie van Continental Airlines te gaan om te informeren of er nog diezelfde avond een vlucht naar Austin gaat. De Baliemevrouw weet te melden dat we voor 100 dollar per persoon een niet gegarandeerde plaats op de laatste vlucht kunnen nemen, we besluiten het risico niet te nemen. De Baliemevrouw geeft ons een voucher voor de Quality Inn. Via een directe lijn met het hotel komt een busje ons gratis oppikken. We krijgen een kamer met z’n drieën voor slechts 39 dollar. De Quality Inn oogt als een motel uit een slechte B-Film. Lange gangen, versleten tapijt , neonlicht en een parkeergarage vol pick-uptrucks en een onaardige baliemevrouw. Omdat het restaurant van de Quality Inn dicht is besluiten we pizza te bestellen. Na enige tijd arriveert de pizzameneer. Rogier scheept de man af met te weinig geld. Ik krijg mijn meatfeast nog niet eens voor de helft op. De hotelkamer is overigens prima; grote bedden. Douche, toilet, tv en een koffiezetapparaat inclusief koffie. Vooral dat laatste maakt Maartje übergelukkig.
De wekker wordt op half zes gezet. Morgen moeten we de vroege vlucht naar Austin pakken.
4 januari 2005
Opstaan en naar het vliegveld. De vlucht naar Austin bestaat uit opstijgen en vrijwel direct daarna landen. In het vliegtuig zit een Nederlandse jongedame (ook uit Leiden) die voor 3 maanden op de UT dingen gaat doen. We nemen met z’n vieren een Taxi. De taximeneer is een aardige vent met een flinke mollet in z’n nek. Hij weet te melden dat we een leuke tijd tegemoet gaan in Austin. De rit kost 20 dollar. Eerst gaan we met z’n drieën naar Laurel het huis waar Maartje en Rogier de komende tijd zullen verblijven. De kamers zijn groot licht met douchecel en wc aan de kamer. Al met al ziet het er prima uit.
Aangekomen op 21st. het gebouw is een samensmelting van hout steen, bruggetjes, balkonnetjes, smalle paadjes en een hele hoop lege bierflesjes. Op 2A ontmoet ik Luther en Chico en nog een meisje in het bed van Chico dat een dag voor me is gearriveerd, ben haar naam inmiddels vergeten. Luther brengt me naar mijn kamer. Positieve dingen aan de kamer:ventilator en airco. Negatieve kanten; de rest en meer.
De kamer kan het best beschreven worden als een erg grote gangkast; er zit geen noemenswaardig raam in. Ik zal het met TL-licht moeten doen. In de kamer zit een hoogslaper die zo hoog is dat je je tussen het plafond en het bed moet inwringen. Ik besluit op de grond te slapen. Verder staan er een aftands bureau en een ladekast in vrijwel dezelfde ellendige staat. Chico beloofd dat hij morgen voor een beter bureau en een betere kast zal zorgen.
Omdat de kamers nog wel wat aankleding kunnen gebruiken en Rogier (Roger) en ik nog comforters en pillows nodig hebben besluiten we naar de Dobie Mall te gaan. Na een rondje om het gebouw te hebben gelopen, wat deze dag nog veelvuldig zal gebeuren, hebben we eindelijk de ingang gevonden. Dobie Mall is een soort universiteitswinkelcentrum. De meeste winkels zijn dan ook gesloten omdat het semester pas rond de 17e begint. Na nog wat andere kleine malls bezocht te hebben en te hebben gebeld naar het thuisfront, besluiten we te vragen waar we veel winkels bij elkaar kunnen vinden. Het levert ons verwonderde blikken op van de gemiddelde Amerikaan (over het algemeen genomen uiterst vriendelijk en belangstellend, maar o my god ik heb nog nooit zoveel dikke mensen gezien.) uiteindelijk wijst iemand ons de weg naar de High Mall buiten het centrum en goed bereikbaar met het zeer goedkope openbaar vervoer (50$ct) De High Mall blijkt ongeveer net zo groot te zijn als de hele Benelux. Aankoopsgewijs slagen we dan ook. Rogier koopt een telefoon, Maartje en ik allebei een losse simkaart. Op de terugweg belanden we in de verkeerde bus met een buschauffeuse from hell. Ze blijkt niet erg snugger te zijn. het gevolg is dat we er ruim 2 uur over doen om thuis te komen.
Ik slaag er op 21st niet echt in om contact te krijgen met de gang. Een hand kan er nog net af maar daar blijft het dan ook bij. Mijn naaste buurvrouw ken ik vooral van de briefjes die op de deur, muur, bureau en bed geplakt zijn of liggen. Ik heb haar nog niet gezien. De briefjes zijn nogal warrig en een enkel briefje is voorzien van een omgekeerd pentagram. Gezelligheid ten top dus. De overige mensen; een dikke Amerikaanse jongen met een voorliefde voor cartoonnetwork om half 4 s’nachts en hard lachen, een jongen met een hele grote onafgemaakte tatoeage, het meisje dat bij Chico in bed lag en nog iemand die tot een uur of 3 s’nachts luistert naar The Offspring . De enige die echt belangstelling lijkt te hebben voor me is één van de katten (…) er lopen er in totaal een stuk of drie rond. Het verklaart ook voor een deel de geur die hier hangt. Deze ene kat is een bijzonder Beest. Hij is geel heeft rood met blauwe ogen en een voorpoot die ooit gebroken lijkt te zijn geweest. Een aanwijzing hiervoor is dat hij met z’n rechtervoorpoot geknakt zich door het huis heen sleept. Het beest heeft grote interesse voor de ruimte onder mijn bed. Hij lijkt er ook groot genoegen in te scheppen om achter mij op bed te gaan zitten zodat ik hem net niet kan zien. Uit één van de briefjes van de buurvrouw begrijp ik dat de kat Luk heet; ik mag Luke niet.
Ik ben erover aan het denken om misschien naar een ander huis te verhuizen. Dit voelt gewoon niet goed.
De nacht is lang en lawaaiig, ik heb last van een jetlag. Nog geen nieuws van de koffer. British Airways lijkt onbereikbaar zijn.
Subscribe to:
Posts (Atom)