Woensdag 2 maart
Terugblik
Het is inmiddels alweer bijna 2 maanden geleden dat ik voor het eerst in mijn leven voet zette op Amerikaanse bodem. De tijd is in de periode dat ik hier ben werkelijk voorbij gevlogen. Vlak voordat ik wegging besloot ik dat ik mijn ervaringen op de een of andere manier moest bijhouden. In de eerste plaats voor mezelf, hoe egocentrisch dat ook moge klinken.
Ik wilde een klein stukje van mijn verse herinneringen vastleggen voor later. Het resultaat van dit stukje persoonlijke geschiedschrijving is hier te vinden. Een klein beetje trots ben ik wel. Ik heb meerdere keren in mijn korte leven getracht iets van een dagboek bij te houden. Elke poging faalde bij de allereerste zin. Nu ik dit hier lees vraag ik me af waarom deze keer zoveel anders is dan alle andere keren. Wat is er nu anders dan toen? De vraag is gemakkelijk te beantwoorden. Internet. Het bijhouden van een blog is verslavend. Waarom is het verslavend? Ik denk dat het vooral zit in het feit dat ik niet de enige lezer van mijn eigen gedachten ben. Het is verbazingwekkend hoeveel voldoening het geeft om mailtjes te krijgen van mensen die mijn belevenissen gelezen hebben. Dergelijke mailtjes zijn voor mij een extra stimulans om te proberen elke dag wat op te schrijven. Het schrijven vormt voor mij persoonlijk een klein rustpuntje aan het eind van de dag. Terugdenken aan wat geweest is en, daar waar mogelijk, een betekenis proberen te zoeken.
Ik verbaas me eigenlijk nog steeds over het feit dat ik hier ben. Dit is nooit de bedoeling geweest. Er was geen planning, slechts een snel besluit om op een al rijdende trein te springen. “Pa, Ma ik ga naar Amerika… denk ik…”. “Jorien, dit is een kans voor mij en ik ben gek als ik het niet doe”. Er was geen tussenstation.
Ik heb altijd gezegd dat ik niet naar Amerika toe wilde. Amerika was niets voor mij. Amerika is eigenlijk nog steeds niets voor mij. Amerika heeft mij nog niet in mijn hart kunnen raken. En dat wat je hart niet raakt kun je er niet in opsluiten. Ik heb echter nog te weinig gezien van de States om een eindoordeel te kunnen vellen. Ik ben er wel achter gekomen dat de American Dream niet mijn droom is. Het land van de vrijheid is al lang begrensd. Ik zie goede kanten aan deze maatschappij maar minstens evenzoveel slechte.
Zelden heb ik met de gedachte gespeeld om in het buitenland te gaan studeren. Toch zijn er kansen die je niet moet laten lopen. Ik wil niet terugkijken op mijn leven met spijt. Spijt dat ik bepaalde dingen niet gedaan heb. Ik wil hoogstens terugkijken met een gevoel van spijt, dat ik bepaalde dingen wel gedaan heb. Ik zal nooit spijt krijgen van mijn verblijf hier. Al raak ik misschien wel meer kwijt dan ik hier ooit zal kunnen vinden. Wat ik nu al gewonnen heb is een ervaring. Een ervaring die mijn kijk op bepaalde zaken heeft veranderd. Ik verwacht eigenlijk niets anders dan dat dit proces zich de komende maanden zal voortzetten. Ik blijf schrijven.
basintexas@gmail.com
Vandaag
Vandaag was een redelijk nobrain dag. Aangezien we vrijdag de gevangenis in Huntsville gaan bezoeken moest ik op zoek naar een nog een wat nettere broek. De dichtstbijzijnde plek om wat nettere broeken te vinden is de Highland Mall. Ik heb hier al een keer eerder over geschreven maar wil toch nog het een en ander hierover kwijt. De Highland Mall is een architectonische nachtmerrie. Een lelijk brok beton in een enigszins desolaat gebied. Weinig highland, veel beton, geen ramen, parkeerplaatsen en pick-uptrucks. De Mall is gebouwd volgens het “we want to keep them in” principe. Het is lastig om de uitgangen te vinden, overigens geldt dit ook voor de ingangen. Binnen in de Mall is een keur aan winkels te vinden. Ik beland bij Dillard’s. Qua opzet is Dillard's enigszins te vergelijken met de Bijenkorf.
Ik wordt bij binnenkomst getackeld door Roy, een verkoopassistent die ergens in Amerika uit een vrij grote kast is gesprongen.
Roy - High (...), I’m your shopping assistant for today, my name is Roy, and your wish is my command.”
Me - Ok Roy, me need pants and me is willing to pay for it.
Roy - So you want to dress up or dress down? (Roy houdt voor zijn borst een onzichtbaar handtasje strak tegen zich aangeklemd)
Me – (dress up??? Dress down??? Me don’t want a dress!) errr, not to casual, but I don’t want a suit either.
Roy (bekijkt me van top tot teen) – Okay here, here, here, here and here. ( Roy plukt hier en daar wat broeken van het rek)
Roy is op naar de volgende klant terwijl ik zes a zeven broeken aan het passen ben. Het is allemaal drie keer niets. Rare pasvormen en maten. Zwaar teleurgesteld laat ik Roy achter.
In de levi’s en Nautica sectie van Dillard’s meer succes. Zonder Roy maar wel met Martha een andere verkoopassistent. Uiteindelijk twee lange broeken gekocht (17,50$ per stuk…) twee korte Levi broeken (70$ totaal) twee polo’s (25$) en een pet (8$). Iets minder dan 140$ uitgegeven. Ik ben een definitief slachtoffer geworden van de Amerikaanse consumptie maatschappij. Het voordeel is dat de schade in euro’s erg meevalt en dat ik voorlopig helemaal niets meer nodig heb. No More Malls For Me de komende 3 maanden. Met bus 7 terug naar Laurel alwaar het avondeten op me wacht. De kip is tragisch aan haar einde gekomen door de tand des tijds. Ik vermoed dat de kip vervolgens te drogen is gelegd in de Texaanse zon. Dat wat van haar over is bevond zich vanavond op mijn bord. Zelden een dergelijk stuk droog vlees gegeten. Morgen mag ik zelf gelukkig weer koken.
In de avond voornamelijk gestudeerd en gesport. Morgen weer een dag.
