Maandag 7 maart
De werkweek begint met een vrij technisch college van Dix om half 10. Het college is verplaats van een andere dag naar vandaag. Ik houd me tijdens het college maar vast aan het aloude credo: later wordt het leuk!
Na het college gelijk naar huis om te werken aan mijn paper over (politiek) Nederland en haar moeilijke relatie met de doodstraf. S’middags college van Deitch. Tijdens het college proberen we vaak de grens op te zoeken tussen wat mag, wat kan en wat gewenst is. Deitch probeert iedere keer met een serie stellingen iedereen aan het denken te zetten. De stellingen van vandaag hadden betrekking op de beperking van de rechten van gevangenen. Een simpel ja of nee op de stellingen is vaak niet te geven. Agree? Yes…. No…. Well Yes, but… altijd een “maar” of een “what if”. Het leven van een beleidsmaker gaat niet over rozen.
In de bus op de terugweg worden we in het Nederlands aangesproken door een Amerikaan. Het gebeurt wel vaker dat we worden aangesproken door Amerikanen. De brandende vraag is 9 van de 10 keer of we uit Duitsland komen. Doorgaans ontkennen we dit, om vervolgens uit te leggen dat we uit de Nederlandse klei getrokken zijn. Dat het merendeel van de Amerikanen eigenwijs is, is geen groot geheim. Een treffend voorbeeld van deze eigenwijsheid is het einde van het gemiddelde Nederlands-Duitse verwarringsgesprek. Meermalen werd afscheid van ons genomen met de woorden: “Auf Wiedersehen”. Deze keer was echter anders. De University of Texas blijkt een cursus Nederlands 1 en 2 aan te bieden. Dejongeman, wiens naam ik even kwijt ben, had deze cursus gevolgd en was verheiratet met een Amerikaans meisje dat een jaar in onze prachtige polders heeft gebivakkeerd. Dejongeman bracht ons op de hoogte van het feit dat er op de UT een echte Nederlandse club is. Deze club is speciaal bedoeld voor Amerikanen met bovenmatige interesse in Nederland. Devriendin van Dejongeman schijnt op de bijeenkomsten van dit illustere gezelschap drop en bitterballen uit te delen. Devriendin is hierbij gehuld in een Vrouw Antje kostuum en haar voeten zijn gestoken in klompen (…)
Omdat we een dergelijk samenzijn uiteraard niet willen missen hebben we emailadressen uitgewisseld. Met een vriendelijk “tot ziens” gingen wij uit elkander, wetende dat onze wegen zich waarschijnlijk slechts tijdelijk zullen scheiden. De bitterballen wachten.
