Eindelijk weer een keer Lekker Leidsch uitgeslapen. Ben niet van plan er hier een traditie van te maken maar het is toch wel even lekker om je nog eens om te draaien.
Vandaag geen plannen. Ik besluit British Airways nog maar eens te gaan lastigvallen over mijn koffer. Eerst het internet op en het telefoonnummer opzoeken van de Custommer Relations (de relatie tussen mij en British is ondertussen op een dieptepunt beland.) De afdeling is gevestigd in Londen maar met behulp van Skype is dat geen enkel probleem. De Belmevrouw aan de andere kant van de lijn zegt dat ze me niet kan helpen maar verwijst me door naar Houston. Na een kwartier in de wacht te hebben gestaan kan ik fijn het bandje in het antwoordapparaat van de baggaeclaimdesk
inspreken.
Gefrustreerd hang ik op; overigens wel na de nodige informatie te hebben achtergelaten. Inclusief een smeekbede of ik eindelijk eens een keer een living person aan de lijn kan krijgen.
Een kwartier later worden mijn gebeden in Austin gehoord (misschien niet geheel verwonderlijk; er staan hier meer kerken dan dat er huizen zijn…) Een belmevrouw uit Houston vraagt wat er aan de hand is en ik leg de situatie uit. Nadat ze in het systeem heeft gekeken weet ze me te vertellen dat de koffer al 4 dagen op het vliegveld in Austin staat en dat dat “highly unusual is”. (ik zeg; ow it is? Maar ik denk heel iets anders) enfin. Ze belooft een telex naar Austin te sturen (richting Continental Airlines) en me te informeren wanneer ze meer weet over de ongebruikelijke gang van zaken.
Een paar uur later komt het verlossende telefoontje. De koffer zal vanavond door een koerier aan de deur gebracht worden. Ik pak alvast 5 dollar uit mijn portemonnee om de koerier te tippen.
18:15 uur plaatselijke tijd. Een vrolijke reli-bezorgmeneer (herkenbaar aan het visje op de auto) komt mijn koffer brengen. Ik blij met de koffer, hij blij met de vijf dollar, iedereen blij haleluja. De koffer is ongeschonden, op een paar vervoerskrassen na, en de inhoud is volledig intact.
Maartje en Rogier komen me ophalen voor het avondeten. We komen terecht bij wendy’s (www.wendys.com).
“Once upon a time, Dave Thomas dreamed of building a place where families would come together to enjoy delicious meals in a comfortable and friendly environment...”
Een echt FastFood restaurant dus met vette hamburgers (vierkant!), echt TL-licht, plastic meubelen en veel alleenstaande Amerikanen. De tripple Hamburger is de laatste die ik in Amerika zal eten. Kon er net over heen kijken...
