Zaterdag 22 januari
Ik ben een internationale student. Ik kan er niet meer omheen. Ik ben in mijn doen en laten precies geworden waar ik me bij andere internationale studenten altijd al aan irriteerde.
Net als andere internationale studenten kliek ik samen met weer andere internationale studenten. Ik vond het altijd maar irritant. Maar ik krijg er, door eigen ervaring wordt men wijzer, meer en meer begrip voor.
Het is namelijk fijn om je ervaringen uit te wisselen met anderen. Het is fijn om je onbegrip over het gastland te delen met anderen. Het is fijn om af en toe gewoon Nederlands te kunnen spreken met Nederlanders. Het is fijn om niet te struikelen over woorden. Het is fijn om niet na te hoeven denken over hoe je iets precies zegt. Het is fijn dat niet iedereen sorry zegt bij de minste aanraking. Het is fijn om even niet het how are you doing aan te horen.
Amerika lijkt in een hele boel opzichten op West Europa. echter in een heleboel opzichten lijkt het totaal niet op Europa. En dat irriteert. Het is een soort irriterend schuren langs je huid. Een unheimisch gevoel. Het is als een vriend die je al jaren heel goed kent. Alleen iemand anders is in zijn huid gekropen. Op de lange duur accepteer je de verandering en ga je verder met je leven en de vriendschap.
Dit land is in oorlog. Overal vind je rekruteringsbureaus voor The Army of One, het Amerikaanse leger. De tijdschriften zijn gevuld met advertenties en artikelen voor tegen of over het leger. Het Amerikaanse leger heeft het moeilijk. De rekrutering van nieuwe manschappen stagneert. Velen tekenen niet bij. Bijtekenen betekent hier dat je vrijwel zeker naar Irak moet, ondanks de (financiële) beloningen zien velen dat toch niet zitten. Dagelijks zijn er protesten tegen de regering, tegen de oorlog en tegen Bush. De republikeinen zijn machtig, vooral hier in Texas, Austin lijkt een kleine safehaven te zijn voor democraten en wat liberalere denkers. Overal wapperen de Amerikaanse en Texaanse vlaggen.
De traditionele media verschaffen weinig nieuws van ‘buiten’. De tijdschriften die ik toch nog toe heb gelezen maken veelal gebruik van dezelfde bronnen en zijn vaak of duidelijk democratisch of republikeins ingesteld. Er lijkt op een één of andere manier weinig ruimte te zijn voor (zover mogelijk) objectieve informatie. ‘Wij’ Nederlanders hebben het geluk dat we deels ‘onze’ talen spreken. Het gevolg hiervan is dat wij onze informatie uit een heleboel bronnen kunnen halen. De gemiddelde Amerikaan (en volgens mij het merendeel) heeft weinig besef van wat er buiten Amerika gebeurt. Waar bij ons op pagina 2 of 3 van de kranten het buitenlandse nieuws staat zijn hier de eerste pagina’s gevuld met binnenlands nieuws, daarna showbizz, sport, econmie, de kruiswoordpuzzels, ingezonden brieven (overigens erg leuk om te lezen) reclame(vooral voor medicijnen inclusief de gehele bijsluiter op de achterkant van de advertentie) en een halve pagina buitenland. Amsterdam is hier bekender dan Nederland. De Euro (the what??) is soms geheel onbekend.
Vanavond met een Irakees en een Amerikaan naar de bioscoop geweest. In de Egyptische zaal draaide een Chinese film met Amerikaanse ondertiteling. Ik had de film al eens in Nederland gezien maar de tweede keer was ik er meer ondersteboven van dan de eerste keer. House of the Flying Daggers is een visueel overdadige film. Het is een film over Leugens Liefde en Offers, het is een film over Bedriegen en Bedrogen worden, niets is wat het lijkt en soms is de enige weg de weg terug. Het is een film met een pretty not so happy end. De ‘schurk’ van het verhaal overleeft alles…
