5 Januari 2005
Om 7 uur opgestaan, ritme is aardig naar de knoppen. Om half 10 afgesproken met Maartje en Rogier. We gaan eerst naar het International Office. Hier (again and again) formulieren invullen. De studenten achter de balie zijn zeer vriendelijk (het is echt een nationale gave/houding hier). De standaard reactie ondertussen op ons land van herkomst is: ow….wow. De komende dagen ga ik op de vraag waar we vandaan komen maar wat variëren. Ik heb sterk het idee dat het “o wow” een standaard reactie is; de komende dagen zal het antwoord dan ook luiden: Belgium, Luxemburg, Scheveningen enz.
Na invullen van de formulieren hebben we een gesprek met de Immigration Officers. Wat volgt is vooral veel bekende informatie.
Texas en het weer. Een eigenaardige combinatie. De tijd dat we in Austin hebben we ongeveer elk weertype al gehad. Het kan hier binnen 10 minuten 10-15 graden kouder worden. Het is best lastig je daar op te kleden. Niet dat ik dat probleem heb. Ik kan me sowieso niet kleden. Van de koffer immers nog steeds geen spoor. Het thuisfront in Nederland is inmiddels ook ingeschakeld. I gonna sue them!
Terug naar de UT. Na het bezoek aan het International Office gaan we door om eenUT-ID te laten maken. De Baliemeneer blijkt over Amsterdam en het Vondelpark gelezen te hebben. Het softdrugs klimaat in Nederland lijkt hem wel aan te spreken al zegt hij dit niet met zoveel woorden. Met de UT-ID kun je o.a. gratis gebruik maken van het openbaar vervoer. S’middags hebben we een afspraak bij de medische dienst van de universiteit. Er wordt een TBC testgedaan waarvoor we vrijdag terug moeten komen voor de resultaten. Deze test kost 10$. Ik moet me ook nog laten inenten voor de M.M.R (Bof, mazelen en rode hond.) zonder deze tweede inenting mag ik me niet inschrijven voor vakken. (kosten 47$). Natuurlijk wordt dit niet vergoed door de UT-health insurance van 300-400$ (het exacte bedrag krijg ik nog te horen…) we lunchen vlakbij de international office. Ik ga voor veilig; kippensoep. Eindelijk is een bescheiden bak. Wat bij ons in Nederland extra large is, is hier een small of regular. De jongen achter de bar ziet me aan voor een Scandinaviër. Ik leg hem uit dat ik uit Nederland kom. Hij vraagt wat ik vind van Amerika. Ik zeg dat ik het een raar land vindt. Hij geeft me gelijk en zegt dat hij zich een gevangene van Amerika voelt. Een uitspraak die me, in ieder geval voor vandaag, bij blijft. Ik heb het idee dat meer Amerikanen zich zo voelen.
Later op de middag naar de winkel (CVS Pharmacy) om wat scheerspullen e.d. te kopen. Thuisgekomen blijkt mijn Gillette Mach 3 voorzien te zijn van een AA-batterij. Hij trilt! Een soort van semi-automatisch scheren. Übercool. Bij de universiteitswinkel (net zo groot als een flinke Hema) kan je werkelijk alles kopen met opdruk van de Texas University. Ik koop in de naastgelegen universiteitswinkeloutlet een trui voor 17$. Thuisgekomen lijkt er meer nieuws over mijn koffer te zijn. de website van BA meldt dat de koffer is ontvangen op de luchthaven en dat de afleveringsprocedure is gestart. Ik wacht geduldig af. Maar ik ga ze nog steeds suen.
Luke the Limb Cat is gezellig onder het bed gaan zitten en weigert er onderuit te komen. Onze verstandhouding wordt er niet beter op…
S’avonds gaan we uit eten met een paar mensen van Laurel en de Nederlandse Phd uit het vliegtuig bij Mama Mam’s. het is een thais restaurantje, en een begrip in Austin, waar een hoofdgerecht ongeveer 7 á 8$ kost. Ik neem een rijkelijk gevulde beefnoodlesoup. Ik kan nog net geen baantjes trekken in de immense kop (kuip is misschien wel een beter woord). Erg lekker maar niet op te krijgen en gelukkig geen fast food.
Terug naar huis en slapen… jet lag wordt al minder. Morgen weer een dag.
