Zondag 6 februari
Zondag studiedag.
S’avonds naar de Super Bowl gekeken. De New England Patriots tegen de Philadelphia Eagles. De Super Bowl is dé wedstrijd van het jaar. De raderen van Amerika houden gedurende de Super Bowl op met draaien.
Amerikanen houden niet van voetbal. Voetbal is een vrouwensport. Naar mijn bescheiden mening is American Football géén sport. Twee uur lang gekeken naar een schaakspel, een schaakspel dat om de 5 minuten wordt stilgelegd. Een schaakspel waarin ‘stoere mannen’ volkomen ingepakt in beschermende kleding en gehuld in leggings rondhuppelen over een met lijnen en cijfers bezaaid veld. Af en toe gooit één van de 900 scheidsrechters een geel stukje stof op het veld om aan te geven dat een van de mannen te hard is aangepakt. Om de zoveel minuten wordt er iemand van het veld gedragen met kramp…
And the crowd goes wild!
Wanneer een van de coaches het niet eens is met de beslissing van de scheidsrechter kan er een challenge worden aangevraagd. De scheidsrechter gaat dan in conclaaf met de 900 andere scheidsrechters en vervolgens komen ze dan tot de conclusie dat de coach gelijk had en zij niet… en iedereen mag weer een paar passen naar voren of naar achteren doen.
Een reclame spotje van 24 seconden kost zo’n slordige 2,4 miljoen dollar tijdens de Super Bowl...
Het spelletje duurt in principe 4 keer een kwartier, het eerste kwart duur echter al een half uur vanwege de vele spelonderbrekingen. In de rust is er gelegenheid voor optredens. Vandaag stond Paul McCartney op het veld. De man moet toch ooit ergens tot de conclusie komen dat zijn tijd geweest is… wat een zouteloos optreden. Voor aanvang van de wedstrijd wordt met het nodige militair vertoon (inclusief oorlogshelden uit de quote;”War of Wars” (2e wereldoorlog) en live verbindingen met Irak, Afghanistan en Duitsland (waar Amerikaanse militairen gelegerd zijn) het volklied gezongen, hiervoor is nog een aardigoptreden van Ray Charles met een koor van een paar honderd blinde kinderen. Het zag er goed uit.
And the crowd goes wild!
