Dinsdag 8 februari
Na het college Criminal Law van Dix ga ik samen met Rogier kaartjes kopen voor de Greyhound bus. De Greyhound terminal ligt enigszins achteraf. Met de auto zou dit een klusje van slechts 20 minuten zijn. Helaas zijn we gedwongen met het openbaar vervoer te gaan zodat het allemaal een stuk langer duurt.
In de bus spelen we het raad-de-veroordeelde spel.
Dit zijn regels (of beter: aannames): Amerikanen vinden het openbaar vervoer eng. Amerikanen reizen daarom liever met de auto. dat is goedkoper en sneller dan het openbaar vervoer en je niet in aanraking met ‘enge’ mensen.
De mensen zonder auto zijn te verdelen in grofweg twee groepen. Studenten en de rest van de bsureizigers. Als student krijg je een universiteitspas waarmee je gratis gebruik kan maken van het openbaar vervoer. Als (ex) crimineel is het vrijwel onmogelijk om te studeren vanwege de hoge kosten van de studies en het niet in aanmerking komen voor een studiefinanciering. De studenten kunnen we ten gevolge hiervan niet aanmerken als veroordeelden. (generaliseren is zo fijn.).
De overige passagiers zijn onder te verdelen in de volgende groepen: Toeristen en arme mensen. Toeristen zijn vrij makkelijk te herkennen. Zij zijn onbekend met het openbaar van Austin en stellen dientengevolge stomme vragen en proberen een kaartje te kopen met 20$ biljetten waar 50$ct volstaat. Toeristen behoren dus ook niet tot de groep veroordeelden.
Blijft over de arme mensen groep. Arme amerikanen krijgen van de gemeente een pasje waarmee ze tegen een gereduceerd tarief of gratis kunnen reizen met het openbaar vervoer. Je komt alleen in aanmerking voor dergelijke steun (althans dat is de aanname) als je geen veroordeling op zak hebt (geen sociaal vangnet meer). Conclusie: de mensen zonder pasje die geen toerist zijn en niet tot de studentenpopulatie behoren en met geld betalen in de bus zijn vrijwel zeker hun pasje vergeten of hebben een veroordeling op zak…
De Greyhound bussen zijn in feite de poor-people airplanes van Amerika.
Voor 15 dollar per persoon kopen we drie retourtjes. Bestemming? San Marcos. Iets specifieker? De Outlet Malls van San Marcos, ook wel de dure- kleding- voor- weinig- geld- winkels genoemd. Na het bezoek aan de Greyhound Terminal gaan we nog even naar de H.E.B om wat boodschappen te doen. Eindelijk weer een keer goed brood gekocht (brood dat wel binnen enkele dagen bederft…).
S’middags college van Rob “capital punishment” Owen. Rob heeft twee aardige anekdotes die me bij gebleven zijn.
Een ter dood veroordeelde spaart in de weken voor zijn terechtstelling zijn medicijnen op die hij dagelijks moet slikken. Enkele uren voor zijn executie neemt hij alle pillen in een keer in. Het resultaat is een overdosis. Als gevolg van deze overdosis wordt hij met spoed met een helikopter naar het ziekenhuis gebracht om zijn leven te redden... In het ziekenhuis wordt zijn maag leeggepompt. Tegen het doktersadvies in wordt de arme man vervolgens weer terugebracht naar Death Row… En uiteraard geëxecuteerd.
Een andere anekdote is het verhaal Mitchell Rupe. Mitchell vrat zich in de maanden voor zijn executie dusdanig vol dat hij uiteindelijk 300 pounds aankwam.
De methode van executie zou verhanging zijn. de geplande executie ging uiteindelijk niet door omdat men (inclusief Mitchell zelf) bang was dat zijn hoofd er af zou schieten tijdens het verhangen als gevolg van het gewicht van zijn lichaam. De executie werd opgeschort omdat onthoofding niet humaan is(''cruel and unusual punishment'') maar verhanging wel...
Ik geloof dat het letterlijke einde van het verhaal was dat men er achter kwam dat je door vergif niet onthoofd kan worden. En zo kwam Mitchell Rupe door een dodelijke injectie aan zijn einde.
Deze zaak wordt aangehaald als de Too Fat To Hang Case
De rest van de avond andere dingen gedaan dan studeren.
